Uitkijkpost kerstbij lage 22 december 1999 Zo de gaat molen... ofo's, tekeningen en tegel tjes met afbeeldingen van molens aan de wand haalmodellen van molentjes op de televisie, boeken over molens in de kast en een hou ten molentje met windvaan achter het huis: de passie van Piet Eriks is overduidelijkToch koestert hij voor één bepaald exemplaar een heel speciale liefde. Het is de wipwatermolen in het weiland bij Het Maalwater. Zijn molentje, althans, zo voelt het. Want al vijfentwintig jaar is ha molenaar van dit historische gemeentelijk monument. het kan dat 'ie zo langzaam draait terwijl er toch zo'n harde wind staat." Vol enthousiasme praat hij over 'zijn' Varnebroekje, de Varnebroeker molen die vanaf halverwege de vori ge eeuw in de Varnebroekerpolder stond en in 1974 aan Het Maalwater werd geplaatst. Hij is er bijna dagelijks te vinden en als weer en wind het ook maar enigszins toe laten, laat hij de molen draaien. Zeker in de zomer. Een paar uur, soms de hele dag, met volle zeilen, halve zeilen of zonder zeilen, afhan kelijk van de windkracht. Meestal zonder dat de vijzel is ingeschakeld, die het gedeelte aandrijft waarmee het water weggemalen wordt. Dat gebeurt alleen bij extreem hoge waterstanden. Het allermooiste? „Om te proberen om de molen met heel weinig wind tóch aan de gang te krijgen. Of om 'm, als het hard waait, zo goed in de hand te hou den dat mensen zich afvragen hoe Constante zorg De liefde voor molens is er al van jongsafaan. Op bezoek bij oma in Alkmaar wekte de Molen van Piet zijn nieuwsgierigheid. En toen hij begin jaren zeventig, tij dens zijn werk bij de gemeentereini ging, in een opslagplaats van de gemeente de oude wieken en het houten huis van het Varne- broekermolentje aantrof, droomde hij ervan dat het molen tje eens, onder zijn hoede weer zou draaien. Het duurde niet lang voor zijn droom wer kelijkheid werd. Toen de gemeente de wipwatermolen in '74 weer in werking stelde, werd Piet Eriks benoemd tot molenaar. In vijfentwintig jaar tijd heeft hij naast zijn werk ontelbaar veel uren bij de molen doorgebracht en de wieken tallo ze keren rond zien gaan, zomer en winter. Niet alleen laat hij de molen draaien, maar ook zorgde hij ervoor dat die in goede staat bleef. Een zorg die wat hem betreft niet ophoudt als hij thuis is, want altijd houdt hij het weer in de gaten en staat hij klaar om poolshoogte te gaan nemen bij de molen om te zien of alles in orde is. Hij herinnert zich nog goed hoeveel moeite het hem kostte, vele jaren geleden, om de molen achter te laten voor een vakantie van twee weken in Noorwegen. De twee keren dat de molen zwaar beschadigd raakte door de harde wind, staan dan ook in zijn geheugen gegrift. Die dag in januari '76, toen hij tijdens zware storm naar de molen ging omdat hij zich zorgen maakte en de molen compleet losgeslagen aantrof. Met behulp van de sleepkabel en zijn auto kreeg hij het met veel pijn en moeite voor elkaar de molen uit de wind te draaien. Vier zwaar beschadigde fokwieken waren het gevolg. En twee jaar later, toen Aeolus zich opnieuw heftig roer de en hij onder werktijd zijn collega overhaalde om van hun normale route af te wijken en langs de molen te rijden. Vol trots Nog anders was het toen de molen vorig jaar stilstond, omdat dringend een grote restauratie nodig was. Afgelopen jaar werd die uitgevoerd en tijdens de nationale molendag in september kon Piet Eriks hem weer volop laten draaien. Vol trots, want hoewel naar zijn zeggen hier en daar nog wat bijgeschaafd en bijge werkt moet worden, draait 'ie weer als de beste en is de molen klaar om weer door iedereen bewonderd te worden. Uit de verte, vanuit het landschap, maar ook van dichtbij. Want tot Eriks' grote spijt denken veel passanten dat ze niet op het weggetje mogen komen dat naar de molen leidt vanwege een verboden toegang-bordje aan het begin. „Maar dat geldt alleen als de molen niet draait. Wanneer de molen in werking is, mag iedereen van het dijkje gebruik maken om naar de molen te gaan." Aan het enthou siasme van de molenaar ligt het in elk geval zeker niet: vol overgave zal hij laten zien hoe de molen werkt en vertellen over dit dynami sche stukje oud-Heiloo. Mireille Spits Met tranen in zijn ogen aanschouwde hij vanuit de verte een molen met nog slechts drie wieken, waarvan later bleek dat ook de staart vernield was en een roet het had moeten ontgel den.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Uitkijkpost : nieuwsblad voor Heiloo e.o. | 1999 | | pagina 24