Heilooër leeft droom von elke golfliefhebber
Heilooër Peter de Vries deed in Schotland mee aan de Telesport Laureus
Links Challenge, 's lands grootste amateurtoernooi georganiseerd door
dagblad De Telegraat/Telesport, Cartier, Petercam Bank en ANWB Golf,
waarmee golfend Nederland die ene kans wordt geboden om een droom
te verwezenlijken, namelijk om de finale te spelen op The Old Course, St.
Andrews. De Telesport Laureus Links Challenge is een wedstrijd voor een
goed doel, de Laureus Foundation, die de achterstandspositie van kinde
ren tracht te verbeteren door middel van sport. Peter deed mee, genoot met
volle teugen, en werd nog derde ook! Hij vertelt zijn bijzondere ervaring:
Jbijlage
De Nederlandse deelnemers,
de Vries en in het midden Jo,
„Zaterdag 9 oktober 12.30 uur sharp op
Schiphol, schrijft Guy van Erven Dorens
van de organisatie in zijn uitnodiging.
Reken maar dat ik er ben! In de ver
trekhal staan al een paar mensen met
een kar voorzien van een golftas als ik
aankom. 'Ook naar St. Andrews?' is het
eerste wat we elkaar vragen. De ge
zichten beginnen te glimmen als er een
volmondig 'ja!' uit de monden klinkt.
Tegen half een is iedereen er en Guy be
gint, zoals hij dat het hele weekend doet:
'Geachte finalisten... welkom.' Inchecken
bij de KLM en daar gaan we. Op naar
Schotland. Een vlucht van ruim een uur en
dan nog ongeveer een uurtje met de bus,
maar wat maakt het uit. The old course
komt steeds dichterbij. We logeren in het
Macdonald Rusacks Hotel. Deze ligt
aan de 18de hole van the old course.
Dichterbij kan niet. Snel naar buiten,
voordat het donker wordt alvast wat
foto's maken. We kijken nu al uit
naar morgen, de ontknoping
van het Alfred Dunhill Links
Championship. Hoe doen de
Nederlanders het, vragen
wij ons chauvinistisch af.
Tijdens het eten komt
Hans, verslaggever van De
Telegraaf, binnen en vertelt
uitgebreid over zijn ervaringen
aan ons, maar hij wil ook van
ons van alles weten. Dat komt
vast in de krant. Op zondagoch
tend gaan we met zijn allen op de
foto. Maar Hans heeft nog een extra
bonus: Maarten Lafeber speelt ook!
Met Johan Cruijff! Misschien dat
Johan op de foto wil? Iedereen is
er vol van: met Cruijff op de foto
op St. Andrews, dat is toch gaaf.
En ja hoor, daar komt Hans aan met
Johan. Cruijff is snel, hij loopt snel
en hij regelt alles snel. We kunnen
het best naar het bruggetje gaan,
maar dan wel als de pro's hebben
afgeslagen op de eerste hole. Johan
houdt alles in de gaten. Dat van dat
bruggetje hadden we zelf al bedacht,
maar het is toch fijn dat Johan er
ook zo over denkt. Cruijff snelt ons
vooruit, in zijn golfpak en op zijn
sportschoenen, veters los. Onderweg
analyseert hij het toumooi: de baan,
de pro's, het gras, de wind; alles. En
zo ook de bunkers. Oftewel: „Asje
in de bunker lig, lig je in de bun
ker, maar het maakt wel uit of je
voorin of achterin ligt." Ik dacht bij
mijzelf: waar heb je het over? Maar
Johan had dus wel weer gelijk. Kijk
maar eens naar de bunkers, gemeen
hoog en stijl aan de achterkant en
aan de voorkant rolt je bal er zo in.
Wat een aardige man. Hij praat wat, neemt
de tijd. Gewillig gaat hij met ons op de
foto. Zaterdagmiddag is gedeeltelijk vrij en
tijd dus om de wedstrijd te bekijken. Fris,
wind, Schots weer. Wij goed aangekleed,
muts op. Schotten in hun polo, die krijgen
het schijnbaar pas koud bij -20. Wat is dat
toch een mooi gezicht en wat lijkt het toch
makkelijk, hoe die mannen slaan. Genieten
van mooie approaches, chips en putts,
's Middags hebben we een heerlijke lunch
in het Dunhill pavilion. Mooie gedekte
tafels, zilver bestek, alles erop en eraan.
Daarna kijken op de tribune van de 17de
hole. De toppers moesten er nog aanko
men. Een beetje beschutting gezocht, een
grote kop thee en genieten maar. Daar
komt Kaymers' flight. Spannend, want het
is nog niet gespeeld aan kop. Kaymer legt
de bal achterop, iets over de green heen.
'50 feet to the cup' hoor ik. Ik weet niet of
het zover is, maar lang is het wel. Hij kijkt,
neemt zijn tijd en putt. Er lijkt geen eind
aan te komen, tergend langzaam gaat de
bal op het laatste stukje richting de hole.
Wat een geweldige lijn. Hij valt. Birdie!
Top! Een groot applaus galmt vanaf het
pavillion. Ook de vips zijn hier supporter.
Kaymer loopt van de green naar de tee
van de 18de. Wij snellen het pavillion
binnen. Niets willen we missen en binnen
kunnen we de fmale prima op tv volgen.
Kaymer slaat een mooie drive, tegen de
wind. Op het weggetje dwars door de
fairway. Wat een pech kun je hebben,
maar hij dacht daar blijkbaar anders over.
Hij kijkt, denkt na, wacht en beslist. Pakt
een ijzer en slaat. Beter kan bijna niet.
Hilariteit in het pavillion, iedereen vindt
dit prachtig. Kaymer pakt zijn winst. Wat
een mooi slot. En gegund, daar zijn we het
over eens. De volgende ochtend staat de
wekker al vroeg: 06.15 uur. Om 07.45 uur
worden we verwacht bij de eerste tee. We
worden gekoppeld aan een eigen caddie.
Wat een luxe. De mijne heet Simon. Op de
eerste tee stel ik mijzelf de vraag of er hier
ook een fairway is, het lijkt wel één grote
green. Superstrak is de baan. En impone
rend. Hier ligt flink wat geschiedenis. De
foto's in het clubhouse spreken boekdelen.
The Old course, de eerste hole. In de verte
het clubhouse, links ons hotel en achter
je het RftA gebouw. Op de bankjes bij
de ingang staat 'members only'. Daar ga
je dus echt niet op zitten. Het is alsof de
tijd hier heeft stilgestaan. Alles is in oude
stijl en ademt golf. Een en al historie. De
baan, een linksbaan, waarbij elke hole zijn
eigen naam heeft gaat gespeeld worden.
De finale begint. Op de tee wordt mijn
naam omgeroepen. Alleen al het hier zijn,
meemaken, beleven en zien was de hoofd
prijs. Nu ook nog spelen. Simon vraagt me
waarmee ik wil starten en kijkt. Hij ziet het
waarschijnlijk al. Op iedere hole geeft hij
mij precies de ijzers die ik wil. Hij loodst
me van hole naar hole. Hij kent elk gras
sprietje. Het is zo gaaf dat, als je bal op de
green ligt, hij de club van je neemt en je
meteen je putter geeft.
Uiteindelijk ben ik derde geworden in
handicap categorie 0 - 11.9. Op weg naar
de bus loop ik naast Pieter, hij was tweede
en ik vraag hem of hij nog leuke souvenirs
had gekocht. Hij vertelt mij, dat hij ook
op het weggetje van de 18de lag en niet
twijfelde. Hij laat mij de krassen op zijn
ijzer zien. Dit is zijn mooiste souvenir. En
gelijk heeft hij."
UITKIJKPOST
