-'"T "x- r;
De zee leven van
beeldend kunstenaar Bevry
NAJAARSBIJLAGE 2012
Berry kan gezien worden als een beschouwer, een
denker, een dichter, een schaker, iemand die zijn
wereld vormt geeft en uiting geeft aan de wereld
om hem heen. Wat hij zichzelf vindt? Hij houdt
het liever bij de essentie: „Ik ben een mens." De
waarde van kunst is volgens Berry, dat kunst
emotioneert. Emoties die mensen kunnen delen en
mensen met elkaar verbindt.
„Als je naar een kunstwerk kijkt, dan doet het
iets met je; het kan je aantrekken, meenemen
naar prachtige plekken welke reeds in je huizen,
vervolgens verrijken met al het nieuwe watje mag
ervaren. Het werk kan ook afstoten, je wilt en/
of kan iets niet ervaren. In zijn beeldende zoek
tocht naar de waarachtigheid keren thema's als het
schaakspel, de dood, het begrip oer(beelden) en de
zee herhaaldelijk terug in zijn werk.
Al vanaf jonge leeftijd is hij gefascineerd door
diepzinnige onderwerpen gerelateerd aan het
leven, de mens in zijn/haar totaliteit. Vragen over
de waarachtigheid, de cyclus van leven en dood.
„Ik ben opgegroeid in Arnhem, waar ik op mijn
tiende misdienaar werd. Als misdienaar woonde ik
elke vrijdagochtend begrafenissen bij. Ik kan me
de begrafenis van een vijfjarig jongetje nog goed
herinneren. Het intense verdriet raakte me, nu nog
ervaar ik het in mijn lichaam, als ik de herinnering
ophaal. Maar tegelijkertijd werd ik gegrepen door
het contrast; de sereniteit van de dienst, waar alle
aanwezigen als het ware één zijn, en de alledaagse
werkelijkheid. Een pastoor die na de dienst zijn
prachtige kleed afdoet en vervolgens het restant
wijn uit de kelk opdrinkt. Wat is werkelijkheid, wat
is waar?"
Doordat hij in Arnhem opgroeide, waar de Tweede
Wereldoorlog nog duidelijk zijn sporen toonde,
ervoer hij ook een zekere boosheid, machte
loosheid van de mensen, die de oorlog hadden
meegemaakt. Tevens hoe zij herinneringen
aan de oorlog deelden, door bij elkaar te
komen bij een herdenkingsmonument ter
herinnering aan. „Als je eerst de Engelse
parachutisten thuis bij mijn ouders aan
de koffie zag, 'mannen van nu' en dan hen
samen het verdriet zag delen bij een stuk
steen. Op zo'n moment ervoer ik de waarde van een
monument. Een plek waar je samen in een zekere
stilte herinneringen deelt, het verdriet aanraakt,
waardoor het milder mag worden, zonder dat je de
mensen, je kameraden vergeet. Tegelijkertijd mag
je verder leven met al je oude en nieuwe vrienden."
Alhoewel hij de keuze om naar de kunstacademie
te gaan serieus heeft overwogen, koos Berry na
het voortgezet onderwijs voor de Pedagogische
Academie. Puur vanwege zijn nieuwsgierigheid
naar de ontwikkeling van kinderen, de mens. „Als
mens leren we vorm te geven aan het leven. Het is
zo ongelofelijk mooi om te zien hoe kinderen dat
doen. Als volwassene ben je veel kwijtgeraakt, is
veel verloren gegaan. Hoe iets is gevormd weten we
niet meer." Berry liep onder andere stage op een
Mytylschool waar hij jonge kinderen met slopende
ziekten als Duchenne ontmoette, waardoor hij
heel direct met 'leven en dood' werd geconfron
teerd. Tegelijkertijd heeft hij ook de kracht mogen
ervaren van deze jonge mensen met zulke oprechte
intenties met betrekking tot het leven. Na de PA
heeft hij acht jaar lesgegeven op een LOM school,
aan kinderen met leer- en opvoedingsmoeilijk
heden. Hij moest het leraarschap opgeven van
wege de ziekte Multiple Sclerose. De ziekte was
een persoonlijke ontmoeting met 'leven en dood'
en betekende een ommekeer in zijn leven. In die
periode verhuisde hij naar Noord-Holland en nam
hij in zijn gezin de taak als huisvader op zich. Hij
gaf meer ruimte aan creatieve uitin
gen, wat hem hielp zijn gedachten,
gevoelens een plekje te geven.
Alleen en samen met anderen.
Hij bekwaamde zich in grafiek,
schilderkunst en keramiek.
Ambachtelijk werk, dat zijn
gedachten rust gaf, maar ook
filosofie en poëzie.
jr usveH
zÏlt is
'Ik ontvlucht de nabijheid der mensen niet, maar
het is de verre afstand tussen mens en mens, die
mij in de eenzaamheid drijft.' Nietzsche.
Om zijn gedachten/gevoelens te 'ordenen' ging hij
op in de schoonheid van de zee. Zwemmen had
hem altijd al een prettige beleving gegeven en de
eerste duik in het koude water gaf hem een gevoel
van vrijheid/onafhankelijkheid. „De zee die me
omsloot en mij zo kon meevoeren. Mij het gevoel
gaf dat ik, als ik het wilde, zelf het leven kon be
ëindigen, zonder afhankelijk te zijn van anderen."
Maar de zee gaf hem ook de kracht om het leven te
leven; de dagelijkse duiken in het koude zeewater
hebben hem fysiek én mentaal sterker gemaakt!
Berry heeft een bijzondere relatie met de zee ont
wikkeld en creëert, voelt en deelt als nooit tevoren.
Soms schenkt hij een beeld aan de zee. „Kunst
heeft me door haar schoonheid troost gegeven, en
het voelt ook als stoeien met de waarachtigheid."
Hij draagt zijn kennis nog altijd graag over aan
kinderen. Zo verzorgt hij schaaklessen op scho
len en verweeft hierin gesprekken die de sociaal
emotionele ontwikkeling van kinderen stimuleren.
Hij is als beeldend kunstenaar zeer productief en
exposeert regelmatig, bijvoorbeeld onlangs tijdens
de Bergense KunstioDaagse. Daarnaast runt hij
een kleinschalig bedrijf in rouwvervoer. Zijn ziekte
dwingt hem om rustmomenten in te lassen. „Maar
niet te lang, dat heeft toch geen effect en vind ik
zonde van mijn tijd." De dagelijkse duik in zee is
inmiddels een onmisbare behoefte geworden, een
boost om zijn lichaam te prikkelen; hij is een Zee
mensch! www.berryzeemensch.nl
HEIL00 - Beeldend kunstenaar Berry Zeemensch (47) heeft bewondering voor
grote denkers, dichters en beeldend kunstenaars zoals Lucebert, Basquiat, Herman
Brood of Edward Hopper; 'zij allen hebben in hun totaliteit op eigen wijze vorm
gegeven aan de wereld'. Maar ook bijzondere mensen die zijn levenspad hebben
gekruist zijn voor hem belangrijke pijlers; zijn leraar Nederlands op het voortge
zet onderwijs die zijn leerlingen al jong liet kennis maken met poëzie, zijn leraar
Nederlands, catechese en psychologie op de Pedagogische Academie. Of de pastoor
die hem schaken heeft geleerd. Een grote inspiratiebron nu is de zee.
