Gebedsverhoring
kerstmis 2010
Dammen
Een blik op de wereld.
Kerstboodschap met de
Boodschappen Plus Bus
De liefde wint altijd
HoodschappcnPlu&Bu:
Bijna een jaar geleden nam
Heiloo afscheid van 'het
gele gevaar' en dat vonden
veel mensen jammer want ze
waren er aan gewend geraakt.
Drie jaar lang kwam het
knalgele busje van Buurtbus
Heiloo dagelijks driemaal per
uur in het dorpscentrum om
haar klanten af te zetten of
op te halen.
Ik weet nog goed hoe blij de chauf
feurs en het bestuur in december
2008 waren, toen de bus vol trots
en met muziek gepresenteerd werd
bij het oude raadhuis en de toen
malige wethouder Rob Opdam een
eerste proefrit op de rotonde mocht
maken. Ruim 3 jaar heeft ons gele
leasebusje dienst gedaan, maar op
13 jarige leeftijd, toen het echt te
oud werd, is 'het gele gevaar', zoals
chauffeurs haar soms noemden,
ingeruild voor een splinternieuw
wit exemplaar dat verrassend mooi
past bij het Witte Kerkje, wanneer
de passagiers in- en uitstappen
op het Looplein. Inmiddels is de
Boodschappen Plus Bus volgeplakt
met reclame-stickers van een 7-tal
sympathieke ondernemers en nu
de bus al weer bijna een jaar door
alle wijken van Heiloo toert, is men
de ouwe trouwe liefde vergeten en
al weer helemaal gewend aan de
nieuwe look, de luxe en het comfort
van de nieuwe buurtbus.
Teiwijl de nieuwe landelijke rege
ring flink haar best doet om te
bezuinigen op de zorg voor ouderen
in him eigen directe omgeving,
waardoor de kans bestaat dat veel
ouderen thuis zullen verpieteren
in him eenzame isolement, zorgt
Heiloo goed voor haar kwetsbare
ouderen. Dankzij gemeentesub
sidie, sponsorbijdragen en gulle
gevers kan de Boodschappen Plus
Bus haar rondjes om de Witte Kerk
nog jarenlang gegarandeerd blijven
rijden en haar leden-passagiers
op een comfortabele én goedkope
manier (slechts 15 per jaar) naar
de winkels brengen om nog lekker
zelf hun dagelijkse, wekelijkse en
jaarlijkse kerstboodschappen te
kunnen doen.
Wij mogen terecht trots zijn op ons
doip Heiloo en vooral op de inmid
dels negentig chauffeurs die zich
vrijwillig en zonder geldelijke ver
goeding inzetten voor de Buurtbus
in Heiloo en voor de Regiobus naar
Egmond. Dat er zoveel vrijwilligers
bereid zijn om zich met hart en ziel
in te zetten voor deze kwetsbare
groep ouderen is een lijn idee in
deze steeds harder wordende tijd
van ieder voor zich en God voor ons
allen.
John Daas
(voorzitter van Buurtbus Heiloo)
en Tim van der Lans (oud PR man
van Buurtbus Heiloo)
Mijn dochter Amber heeft op
20 december 2012 haar eerste
Kerstgala en haar jurk hangt al
weken aan de kastdeur. Volgens
Amber zijn er nog bijpassende
schoenen nodig en eigenlijk ook
mooie glinsteroorbellen. Haar gala
kapsel is ook uitgebreid besproken:
een losse knot met een lint in het
haar. Zij geniet zichtbaar van alle
voorbereidingen en kijkt met haar
vriendinnen al weken uit naar die
voor hun zo bijzondere avond: bijna
16 jaar en dan je eerste Kerstgala op
de middelbare school!
Het plan ligt helemaal klaar: omkle
den bij ons thuis, dan iedereen
op de foto en vervolgens een hele
avond feesten in Kerstsfeer.
Op een middag komt Amber uit
school, wat stiller dan andere.
Amber had aan een klasgenootje
- wij noemen haar nu even Anne-
gevraagd of zij ook naar het
Keretgala gaat. Anne zei: „Nee
hoor, een Keretgala is niets voor
mij. Ik houd er niet zo van." Amber
vertelt wat meer over Anne. Anne
zit vaak alleen in de klas, maar ook
in de pauzes ziet Amber haar zelden
bij één van de vele tafeltjes staan.
Heeft Anne eigenlijk wel vriendin
nen? En wil zij daarom misschien
niet naar het Kerstgala? Dan vraagt
Amber: „Mama, zal ik Anne vragen
of zij met mij naar het Keretgala wil
gaan? Dan kan zij ook hier komen
en wil jij dan haar haar doen? Maar
hoe komen wij aan een jurk? En
wat zullen mijn vriendinnen hiervan
vinden? Ach, daar komen wij wel
uit. Ik ga het gewoon doen. Ik weet
zeker dat Anne wel graag naar het
Keretgala wil. Welk meisje van 15,
16 jaar wil dit nu niet?"
Het is even stil.
Dan vervolgt Amber: „Ik wil dat
Anne er het mooiste uitziet van ons
allemaal! En anders mag zij gewoon
mijn jurk aan, mama."
De volgende dag in de klas vertelt
Amber haar plan.
En tot haar verrassing reageren
de andere meisjes heel positief.
Spontaan rent Roos op Anne af en
vraagt: „Anne, ga je met ons mee
naar het Kerstgala?" Verrast licht
Annes gezicht op: 'Ja, dat wil ik
wel.maar hoe kom ik aan een
jurk en.Verschillende meisjes
drommen om Anne heen en roepen
door elkaar: „Ik heb nog een jurk!"
„En wij regelen je schoenen wel."
„Je mag van mij mooie oorbellen
lenen." „Kom bij ons thuis om je om
te kleden, dan doet mijn moeder
jouw haar."
20 december 2012: de wereld
maakt zich op voor Kerst.
De kerstboom staat, de kaareen
gaan weer aan: overal is licht en
warmte. Een tijd van verbinding
met elkaar. Niet voor even, maar
gewoon., voor altijd! Zo'n tien
meisjes zitten bij ons thuis op de
bank. Zij hebben hun galajurk aan,
hun haren opgestoken. Hoge meis
jesstemmen dansen door de kamer,
vol levenslust en verwachting.
Stralende gezichtjes, één voor één.
Keretgala!
En Anne? Anne ziet er prachtig uit!
Haar glimlach verraadt haar blijd
schap en samen met haar nieuwe
vriendinnen gaat zij op weg.de
wereld in!
My Ham de Sa in
Heiloo
Het was Eerste Kerstdag. Ik
was tien jaar en hield niet
van dammen, des te meer van
belletjetrek. Ergens halver
wege de middag, op het dooie
punt tussen lunch en diner,
vroeg mijn vader of ik een
potje met hem wilde dammen.
Ik had geluk: het damspel
was uitgeleend. 'Dan ga je het
maar halen', luidde zijn wens.
Ik ging, want stenen en bord
waren van hem, en hij wou
geen gekibbel.
Het vriendje aan wie dambord en
stenen waren uitgeleend, woonde
niet ver bij ons vandaan. Langzaam
lopend, brede lussen draaiend
over het trottoir om tijd te rekken,
kwam ik langs het huis van de man
die door ons vriendenclubje als
'eng' werd bestempeld. Snel liep ik
voorbij. Ik kwam tenslotte aan bij
het huis van mijn vriendje. Jammer,
hij was thuis en even later liep ik
met bord en doosje damschijven
dezelfde weg terug.
Ik aarzelde bij het huis van die enge
man. Nü zou het kimnen. Er was
niemand te zien in de stille straat.
Als ik nu belletje trok zou niemand
getuige zijn van mijn 'heldendaad',
helaas. Toch deed ik het. Ik klemde
bord en doosje onder mijn linker
arm en stapte op de deur af. Eén
ruk aan de bel, dan langs het raam,
hoekie om, dat was alles. Niemand
had het vóór mij ooit gedurfd. Ik
zou de eerste en misschien wel de
enige zijn. Ik pakte de belknop ste
vig beet, gaf er een harde ruk aan
en het volgende ogenblik lag ik ach
terover met de knop in mijn hand.
Het bord kletterde op de straat,
het doosje viel open en de schijven
rolden alle kanten heen. Rapen of
rennen? De tweestrijd duurde kort
maar was zeer hevig. Ik koos voor
rapen en dus voor de onvermijde
lijke straf. Ik ging op mijn hurken
zitten en begon de stenen bij elkaar
te zoeken. De deur ging open en
daar stond hij. Even keek ik op, ver
wachtte een woedende uitval, maar
zijn gezicht stond vriendelijk. Rustig
bleef hij in de deuropening staan
wachten, terwijl ik alle schijven
weer in het doosje terugdeed.
Toen ik alle stenen bij elkaar had,
richtte ik mij op en stond tegenover
hem. Ik was bang en in de war.
Ik gaf hem de knop van de bel in
zijn uitgestoken hand. Daarna zei
hij rustig: 'Kom jij eens even bin
nen, jongeman.' Ik stapte, alweer
een beetje gekalmeerd, vóór hem
de huiskamer binnen. Zijn vrouw
kwam even later met een glas
limonade uit de keuken. Vriendelijk
vroeg de man: 'Hou jij zo van dam
men?' Ik knikte ja en nee. 'Moetje
gauw thuis komen?' Weer zo'n vage
knik. 'Zullen we dan snel een potje
dammen?' vroeg hij. Even was het
stil. Toen liet hij er met zachte stem
op volgen: 'Wij hebben namelijk
geen kinderen, zie je.' Nu nog ver
denk ik hem ervan dat hij me heeft
laten winnen.
Dick de Scally
Het kindje dat 2000 jaar gele
den geboren is in een stal in
Bethlehem, heeft zo'n der
tig jaar later gezegd: „Ik ben
de weg, en de waarheid en
het leven...." In 2010 was ik
(Dirk Best uit Heiloo samen
met Hans Klaver uit Alkmaar)
met de kerst, in het dorp
Telechiu dat 20 kilometer
achter de grote grensplaats
Oradea in Roemenië ligt.
Bij het boodschappen doen
voor de kerstdagen kwam
ik in het winkelcentrum een
kennis tegen. Ze had haar
armen vol met de lege DVD's
die in de aanbieding waren.
Op mijn vragend-verwonder-
de blik antwoordde ze dat ze
van plan was alle kerstfilms,
die de tv de komende dagen
laat zien, op te nemen. „De
meeste tv-films door het jaar
heen zijn met veel geweld en
actie," zei ze, "en vaak loopt
het ook nog slecht af. Ik houd
van de films met Kerstmis.
Ze zijn dan misschien wel heel
romantisch, maar het komt uit
eindelijk wel goed tussen man en
vrouw en tussen oudere en kin
deren. Het is vaak ook spannend,
maar het loopt goed af. De liefde
wint altijd."
één van mijn dochters mij belde
met de trieste mededeling dat haar
schoonvader door een hartinfarct
dood van zijn stoel was gevallen
en omdat er laat werd begonnen
met reanimeren, waarschuwde de
dienstdoende arts dat daardoor
zeer ernstige hersenbeschadiging
zou kimnen optreden. Wat wil je
dat ik doe, vroeg ik, zal ik vragen
of men er hier voor wil bidden?
Pap, doe maar watje goed dunkt!
Toen ik het verhaal vertelde aan de
pastor en hem vroeg om te bidden
voor herstel, kwamen er direct heel
veel mensen om ons heen staan en
begonnen te roepen en te smeken
tot God waardoor ik kippenvel op
rn'n armen kreeg. De schoonvader
herstelde zeer voorspoedig en vol
komen en wij ontmoeten elkaar bij
onze kinderen en kleinkinderen en
zeggen dan: God is goed!
Dirk Best
Heiloo
De liefde wint altijd. Dat is niet
alleen een goed thema voor een
kerstfilm, het is de kerstboodschap
in een notendop. Het is zo'n geliefde
boodschap, dat Kerstmis als het
meest belangrijke feest in het jaar
wordt ervaren. Het is als feest niet
kapot te krijgen, zo blijkt ieder jaar
weer uit de verhalen van mensen
en uit onderzoek. We willen vieren
dat het goed afloopt. Het kan nog zo
moeizaam gaan tussen mensen, tus
sen geliefden, tussen kinderen en
oudere, maar de liefde wint altijd.
Er kan nog zoveel duisternis zijn in
het leven, zoveel leegte of verlies,
maar het licht zal het winnen van
het donker. Dat vieren we met
Kerstmis. En met velen vieren we
dat ook in een kerk. We willen ons
laten raken, alsof we diep voelen
dat de liefde en de verbondenheid
die we vieren, dat die groter is dan
ons mensen. We voelen dat die
liefde met God te maken heeft.
Een kind, een pas geboren kind,
brengt ons samen met Kerst. In dat
kind, in elk kind, wordt het goede/
God geboren. Een verhaal met
een goede afloop. Een kind, elk
kind, doet op ons een appel om de
wereld mooier te maken, veiliger,
om te zorgen voor geborgenheid en
vrede, om het te vertellen van liefde
ondanks alle pijn en tekort. Mag ons
hart daarvoor openstaan, mogen
wij op toekomst en geluk gericht
blijven. Dat wens ik u allen toe. Een
zalig Kerstfeest toegewenst. Mag
ook voor u en uw geliefden deze
dagen de liefde het winnen.
Johan Oiling
Pastor in de regio HALE en in het
bijzonder in Limmen
Wij deelden daar de voedselpak
ketten uit die wij kregen van het
winkelend publiek in onder andere
Heiloo, aan de arme zigeunergezin
nen onder toezicht van de plaatse
lijke pastor en zijn helpers want hij
kent de nood aldaar. Na het uitde
len in het zigeunerkerkje, bleef men
nog wat napraten bij de roodgloei
end opgestookte houtkachel toen
