Prijswinnaars fotoproject en verhalenfestival
f®>
Stichting de Buitenkans en GGZ Noord-Holland-Noord
Winnaars fotoproject:
1e prijs Inge Vellema
Winnaars verhalenfestival:
1e prüs Vera Philips
prijs Ramon Martensen
HEILOO - De prijsuitreiking van het fotoproject en de verhalenfestival 2017 van Stichting de Buitenkans en GGZ Noord-Holland
Noord was op 25 juni. Het thema voor beide onderdelen dit jaar was 'LEEF!' met als ondertitel 'GGZ in beweging'. Met name het
Buitenkans fotoproject 'mijn leven door de lens' wierp zijn vruchten af. Geïnspireerd door het thema 'LEEF!' en de ondersteuning
hebben cliënten materiaal ingezonden. Zowel bij de foto's als de verhalen zijn er ereplaatsen behaald door (ex)cliënten.
Een heel mooi resultaat.
2e prijs publieksprijs Fred Brandehof
3e prijs
Alie Kuiper-Tuin
2e prijs Gerda Dekker
UITKIJKPOST
5 JULI 2017
y
Vandaag zet ik mijn masker af.
Onzeker, bijtend op mijn lip,
laat ik mezelf zien. Wij lijken
zo verschillend. Maar met al
mijn sterkte en zwakte, ben
ik gewoon een mens zoals jij.
Vandaag zet ik mijn masker
af. Jij ziet alleen maar mij. Ik
zou zo graag verbinding wil
len maken met het leven. Het
leven waarin wij elkaar zien
als mens met mogelijkheden.
Het leven waarin wij nieuwe
kansen krijgen. Het leven
waarin wij zij aan zij kunnen
staan. Vandaag zet ik mijn
masker af. Mag ik jouw echte
gezicht ook zien?
Onderweg naar een leven. Een selfie van mijn herstel. Ik loop in
deze foto, dat is een goed teken. Ik ben weer in beweging. Wel is
de ondergrond mul, de weg die ik nog moet afleggen onduidelijk. De
duinen en de lucht staan voor mijn toekomst. De spijkerbroek staat
voor mijn verleden, mijn onbalans en symbool voor mijn gevoel in de
vele GGZ gesprekken constant weer met de billen bloot te moeten.
De vijftien genomineerde foto's zijn
tot 1 augustus 2017 op landgoed
Willibrord te bewonderen en vervol
gens nogmaals tijdens het Willibrord
Draait Door festival op 15, 16 en 17
september 2017. Alle ingezonden
verhalen zijn gebundeld en te lezen
in de Trog op landgoed Willibrordus.
Koffie en overheerlijke appeltaart zijn
te bestellen. Check zelf de openings
tijden via de website van Stichting
de Buitenkans. Elk jaar worden er,
naast vrijwilligers, cliënten van GGZ
Noord-Holland-Noord ingezet om het
project te realiseren. Dank hiervoor.
BO
De confettibom is afgegaan!
Wat een pret! Feest in de garage!
1 ,T - ---t
LEEF! GGZ in beweging
Zo warm in de zaal. Zweet druppelt sarrend over mijn rug. Ik zit op de
voorste rij, bij het podium. Ik hoor het geroezemoes van 150 stemmen als
woeste golven. Ik worstel om boven water te blijven. De eerste spreker:
'GGZ-cli?nten willen een zo goed mogelijk leven, het liefst zonder blij
vende psychische of andere klachten, maar, als het niet anders kan, een
alleszins bevredigend bestaan met de aandoening.' Zo warm, mijn panty
plakt vast aan mijn benen. 'De organisaties uit andere sectoren moeten in
de praktijk ervaren dat GGZ helpt. Samenwerking werpt vruchten af. Ze
moeten dit uitdragen.' Mijn God, de muren van de zaal omsluiten me knel
lend. De isoleercel? Ik krijg geen lucht meer. 'Veel GGZ-pati?nten werken
grote delen van het jaar, maar zijn in de praktijk op basis van een levens
lange diagnose arbeidsongeschikt. Dat moet anders en zinvoller kunnen
voor pati?nt en werkgever.' 150 paar ogen steken als dolken in mijn rug. Ik
stik. Ik moet hier weg. 'Mensen met een psychische stoornis moeten kun
nen meedoen in het verenigingsleven en een sociaal netwerk onderhou
den. De omgeving moet ze zien als persoon en niet als hun ziekte.' Mijn
paniek onder controle krijgen. Visualiseren. Het Kunsthistorisch Museum
in Wenen. Ik raak het prachtige 'Zoutvat' aan. Zo mooi, gemaakt van glim
mend goud, zwart ebbenhout, blinkend email en roomwit ivoor. Eén van de
belangrijkste kunstwerken uit de Italiaanse Renaissance. Van Benvenuto
Cellini, 1540. 'Als we daadwerkelijk gestalte willen geven aan destigma-
tisering en inclusie moeten we bij ons zelf beginnen.' Zijn vader bleef bij
het zien van de baby 'Benvenuto! Benvenuto! roepen. Welkom. Riep mijn
vader dat ook?
'Om recidive te voorkomen bij ex psychiatrische pati?nten is aandacht voor
wonen en schuldhulpverlening belangrijk. Gemeenten zijn een belangrijke
samenwerkingspartner voor de GGZ.' Een man met een bedrijf in alarm
systemen, die wel van kunst hield, jatte in 2003 het 'Zoutvat'. In 2006 werd
de man gepakt. Gelukkig had hij het kunstwerk niet omgesmolten. 'De her
steltraining 'Project Life' sluit aan bij de belevingswereld van jongeren, die
worstelen met psychische kwetsbaarheid. Zij onderzoeken waar ze kracht
uit halen. Zij gaan aan de slag met hun toekomstdromen'. Koning Francois
I van Frankrijk vond het kunstwerk goddelijk. Het staat op ivoren balletjes.
De Koning rolt het aan zijn rijk gevulde tafel door naar zijn gasten. Het
'Zoutvat' geeft hem het gevoel dat hij de wereld in beweging kan zetten.
Mijn paniek ebt weg. Mijn panty plakt minder. Geen stekende dolken De
muren in de zaal geven weer ruimte. Ik kijk door het raam. Een konings
blauwe lucht met wit wollen wolken. Een boom vol takken met schitterende
smaragd groene bladeren. Ook wat takken, kaal en dood. Leven en dood
in elkaar verweven, in één boom. Ik besef in volle omvang: ik LEEF.
Psychoses overwonnen.
'Dan nodig ik nu van harte onze ervaringsdeskundige uit voor het slot
woord.' Ik ga het podium op. Smaragd groene bladeren. De wereld in
beweging. Zo mooi. Ik pak de microfoon, kijk rond en open: Ik leef.
En het leven is zo mooi.
Verwoesting
Zo sluw, zo onherkenbaar
Zo tergend langzaam
Verbazing
En positief weer verder
Nogmaals
Zo respectloos
Ach die mooie ogen
En prachtige verhalen
Opnieuw
In de val
Dan weer opstaan
Ogen gesloten
Vertrouwend op hem
Samen verder
De vernietiging is groot
Te groot
Jarenlange beschadiging
Van verwoesting
Op lijf en ziel
En positief weer verder
Loyaal
De wereld valt open onder mijn
voeten
Drijfzand
Mezelf kwijt
Vastklampend aan lichtjes
Ik wil naar mij toe
Mijn eigen mij, niet zijn mij
Ken ik mij nog
Later
Jaren later
Huilen tranen
Tranen huilen
Zie ik haar weer, mijn mij
Ik troost en leef mee
En neem mij aan de hand
Kom! Samen verder
LEEF!
Een bijna zomerdag
'Nog maar een kopje koffie doen
dan?' Er liggen drie verschillende
aanstekers op tafel en vijf kopjes
voor ons tweeën. Ik breng ze altijd
naar buiten maar nooit terug. 'Je
moeder heeft je drie keer gepro
beerd te bellen deze week maar je
nam niet op.' Mijn telefoon ligt ook
op tafel. Hij is al drie weken leeg.
De lader ben ik kwijt of hij is gesto
len. Ik weet het niet meer. 'Met
de poes gaat het goed trouwens.
Ik heb toch het idee dat ze je nog
steeds mist hoor. Wanneer was
het nou...Ik geloof eergister, zag ik
dat ze in slaap was gevallen voor
je kamerdeur. Maf beest.' Hij glim
lacht een glimlach die zoekt naar
iets. Ik geloof hem niet. Iedere
week heeft hij een andere gede
tailleerde anekdote over Maui. Ik
denk soms dat ze haar stiekem
hebben weggedaan. 'Nou goh, je
zit hier eigenlijk best mooi.'
Hij leunt achterover in de plastic
campingstoel om om zich heen
te kijken. 'Vooral zo in de zomer.
Een lekker tuintje erbij. Wij hebben
alleen het balkon. Daar is ook niks
aan.' Hij laat even zijn blik dwalen
alsof hij zich inbeeldt waar hij al
zijn gestalde tuinmeubilair neer
zou zetten. In de hoek de barbe
cue waarschijnlijk. 'Aha.' Hij komt
ietwat omhoog. 'Ik zie dat je die
tulp nog hebt. Tsjonge, jonge. Die
is wel mooi in bloei zeg.' Hij loopt
ernaartoe en ik volg hem vanuit
mijn stoel met mijn blik. 'Tsjoh. Ik
zei toch dat bloemen goed voor je
zijn. Daar word je vrolijk van.' Ik
kijk naar mijn handen. De nagels
zijn afgekloven. Ik kluif alleen niet
als hij er is. Hij loopt terug naar
zijn stoel met zijn handen in zijn
zij. 'Hey eh, hoe is het verder
dan ouwe reus? Doe je nog dat
met kunst? Die cursus waar je zo
enthousiast over was.' Hij begint
nooit over
de therapie. 'Wat heb jij nou te
bespreken jongen? Al dat geha
mer op je jeugd. Volgens mij is
nog nooit iemand daar beter van
geworden,'zei hij eens. Daarmee
was de kous af. Hij ademt diep
in door zijn neus en beweegt zijn
hand naar mijn schouder maar
trekt hem terug. Hij raakt me niet
aan. Nooit meer eigenlijk. In de
plaats daarvan kijkt hij op zijn hor
loge. 'Ik moet zo maar weer eens
op huis aan jongen. Je moeder
wacht op me met het eten.' Hij blijft
me lang aankijken en wrijft zijn
handen over elkaar. Zijn palmen
glimmen een beetje, dat kan ik
zien. 'Maar goed,' zegt hij terwijl hij
weer gaat zitten op zijn camping-
stoel. 'Eerst nog maar een kopje
koffie dan.'
Ramon Martensen, 2017
