j
i
Juf Marieke neemt
afscheid
18
winnende verhalen Foto- en Verhalenfestival Stichting de Buitenkans
De Straat: Standaardlaan en Scheprad (Nieuw Varne)
HEILOO - Hier leest u de twee winnende gedichten en het
winnende verhaal van het Foto- en Verhalenfestival van Vera Philips
Stichting de Buitenkans.
Hendricus Breen:
Caspar Himmelreich:
UITKIJKPOST
11 JULI 201
Onderweg naar vroeger
Ze schuifelt op haar sleetse pantoffels. De nacht wordt geleidelijk dunner. Vermoeidheid beteugelt haar pas.
Weggelopen uit het verpleeghuis. Onderweg naar wat ze kent. Het dikke sneeuwdek laat geen geluiden door.
Ze voelt niet de ijzige koude. Straks zal het licht doorbreken. Dan zal ze niet meer onderweg zijn.
Vaag herinnert ze zich witte sneeuw vervuild met stenen, modder en levenloze lichamen. De hongerwinter
van 1944. Geen licht, geen verwarming, geen gelegenheid tot koken. Weet ze nog dat ze geteerde houtblokjes
tussen de tramrails wegsloopte? Weet ze nog dat haar ouders de houtblokjes lieten branden in een conserven
blik met een gat onderin? Proeft ze nog de op het brandende conservenblik klaargemaakte bloembollen?
Ze staat op het oude bruggetje. Onder zich de wild kolkende beek. Haar gerimpelde, blauw geaderde handen
omklemmen de knoestige brugleuning. Weet ze nog dat ze als kind naar deze brug ging? Weet ze nog dat haar
moeder haar verbood om in de beek te springen? Dat ze toch op de leuning klom. Schaterlachend in de kol
kende beek sprong.
Schimmig herinnert ze zich hoe ze samen met haar vader naar de gierzwaluwen keek. Ze zaten tussen dak
pannen en in gaten in de muur. Geen verschil tussen mannetjes en vrouwtjes. Hun poten zijn niet ontwikkeld.
Alles doen ze in de lucht. Eten, slapen, zelfs paren doen ze vliegend. Weet ze nog dat ze ademloos luisterde
naar haar vader?
Diep van binnen voelt ze dat zij haar einde nadert. Verder moet ze, onderweg naar wat ze kent. Haar ogen
kijken ver voorbij de horizon van haar bestaan. Haar blik is stiller dan het rimpelloze meer waarover de scha
duw valt. Zachtjes houdt ze Annabel vast in haar armen. Ze fluistert hoeveel ze van haar houdt. Ze raakt haar
aan. De afstand is zo groot.
Ooit haalde ze met haar moeder Annabel. De regen striemde neer. Het was, net als nu, aardedonker op het
landweggetje. Pop Annabel geklemd in haar armen, achterop de fiets bij haar mama. Een archaïsche glimlach
op het mooie poppengezichtje. Thuis droeg ze Annabel voorzichtig naar binnen.
De tranen stromen over haar witte perkamenten huid. Ze gaat zitten op het bankje aan de bosrand. Wiegt
Annabel doet haar ogen dicht. Pommie en Swiepie, hun oorlogspoezen. Leven ze nog? Ze glimlacht als ze
in haar verwarde brein haar speelgoedolifantje ziet. Jumbo was boos als zijn oortjes omhoog stonden. Later
wist ze dat mama, als zij niet keek, de oortjes omhoog zette. Onderweg naar het verleden wordt het heden. Ze
fluistert "Annabel, ga lekker slapen." Ze staat op, kromgebogen strompelt ze verder.
Mijn moeder weet niet dat ze problemen heeft met haar geheugen, zich niet meer kan uitdrukken met woor
den. Afasie, apraxie, agnosie, allemaal termen die horen bij dementie, het zegt haar niets. Eén ding weet ze
wel: ze is onderweg naar vroeger, naar haar ouderlijk huis. Daar wil ze zijn.
In de ijzige koude vloeit het leven uit haar weg. Ze glijdt onderuit. Met moeite laat ze haar pop Annabel los.
Onderweg op haar laatste reis. Haar laatste ademtocht verstilt mijn tijd voorgoed. Vandaag begraaf ik mijn
demente moeder in mij. Vanaf vandaag leef ik twee levens. Vanaf vandaag, lieve mama, altijd veilig onderweg
in mij.
Zonder woorden van verwijt
Zoals je weggaat
iets van vrede achter laat
laat dan niets van afscheid
blijken
Alsof je even
om een vergeten boodschap
gaat
zo moet het lijken
dat je gauw weer huiswaarts
keert
en dat je niet alleen
kou van eenzaamheid trotseert
HEILOO - Na vele jaren op de
Willibrordschool te hebben
gewerkt, neemt juf Marieke
afscheid van onze school!
Juf Marieke heeft de afge
lopen 24 jaar gewerkt op de
Willibrordschool. Hier heeft zij de
kinderen veel bijgebracht. Zo heb
ben vele kinderen mede dankzij
haar leren lezen, rekenen en schrij
ven, maar ook veel creatieve vaar
digheden zoals kleien, vouwen en
knutselen. Ze heeft genoten van de
kinderen en alles wat het onderwijs
met zich heeft meegebracht. Toch
is het moment nu daar: er breekt
Reis III
De vliegtuigtrap telt meer dan
dertien treden
Tuimelend omhoog dromend
naar het heden
Doelloos naar het warme zand
Beelden buitelen en woorden
golven
Die ongehoord daarbinnen zijn
beland
Tot de reis je dromen ruw
bevrijdt
Het schip de onvermijdelijkheid
bevaart
En binnengaats en buitengaats
Herinnering als hier en nu
belijdt
foto
een nieuwe fase in haar leven aan.
Ondanks al het plezier dat zij op
de Willibrord heeft gehad, gaat zij
nu genieten van haar welverdiende
pensioen. We zullen haar missen!
Tijdens het eindejaarsfeest is er de
mogelijkheid haar de hand te schud
den en mooie herinneringen aan de
Willibrord op te halen. Het gezellige
feest, dat voor de kinderen altijd
een mooie afsluiting van het school
jaar is, wordt mooi aangekleed door
diverse optredens. De ouderraad
zorgt (tegen een kleine bijdrage)
voor de innerlijke mens. Wilt u hier
bij zijn? U bent welkom op vrijdag
13 juli van 16.00 tot 19.00 uur.
HEILOO - "Moet je die vogelge
luiden horen, dat is toch heer
lijk?", zegt Carla terwijl ze in
een perkje bloemen plant voor
de deur van een appartementen
complex aan de Standaardlaan
in de nieuwe wijk Nieuw Varne.
Ze woont een stukje verderop in
het complex, het perkje is van
haar vriendin Thea.
Carla woont ruim een jaar in de
wijk, met woningen variërend van
villa's tot appartementen. "De rust
in de straat en de natuurlijke omge
ving met weilanden, bossen, duinen,
strand en de zee is prachtig. Ik fiets
graag naar het strand van Egmond-
Binnen," zegt ze. Haar nieuwe leef
omgeving is onvergelijkbaar met
die van Amsterdam, haar vorige
woonplaats. "Wittenburg vlakbij het
centrum was best druk en altijd wel
wat onrustig. Ook was de flat klei
ner dan hier, door de slechte bouw
had ik last van schimmel en vocht in
huis. Dat is hier anders: mijn appar
tement is nieuw, modern en met
een lift." Thea komt ook naar buiten
en praat vol lof over de Vereniging
van Eigenaren die de binnentuin
achter het appartementencomplex
onderhouden. "Misschien komen er
nog bankjes te staan." De inwoon
ster verhuisde vorig jaar vanuit een
appartement in Castricum naar
de Standaardlaan omdat ze graag
groter wilde wonen. "Nu heb ik
30 vierkante meter meer. Fijn ook
dat Nieuw Varne ruim is opgezet."
Voor Thea is de groene omgeving
eveneens een belangrijk pluspunt.
De twee Heilooërs zijn blij met het
leuke contact met hun buurtgeno-
ten. Thea: "Vorig jaar hadden we
hier een goed bezochte barbecue,
dat was heel gezellig. Daarnaast valt
het mij op dat de jeugd van Heiloo
nog beschaafd is: kinderen en jon
geren laten zien normen en waarden
te hebben."
Een straat verder, in een twee-
onder-een-kapwoning aan de
Scheprad, wonen Marjon van
Diepen en haar partner Marc
Verberne. Zij kregen begin 2016
als een van de eerste bewoners
van de wijk de voordeursleutel.
"Alleen ons rijtje huizen stond er
op de Scheprad, verder waren er
uitsluitend bouwkavels. Nu is de
wijk bijna klaar en is het prachtig
groen met heggen en bomen." Het
stel verhuisde vanuit Wormerland
naar Heiloo. "Best bijzonder, want
vroeger stond ik nog weleens op
Camping Varnebroek die vroe
ger op deze plek stond. Marc is in
Heiloo opgegroeid. We zijn hier dus
echt thuis." De Heilooër voelt zich
steeds meer ingeburgerd, zo geeft
ze yogalessen bij Heiloo Vitaal. Ook
is ze blij met haar gezellige en soci
ale buren. Als ander voordeel van
Heiloo als woonplaats noemt ze de
goede treinverbinding. "Ik forens
heen en weer naar de Zaanstreek en
Marc gaat naar Amsterdam, dat gaat
prima zo."
Tekst: EJV Mediaproducties/Evert Visser
Carla (links) en Thea tussen de bloemen. Foto: Evert Visser
Ia
I
Juf Marieke.
Aangeleverde
