De UJillibrordusstichting
in oorlogstijd
jfl
Het kruis wordt van de koepel verwijderd.
Slechts acht dagen nadat de Duitsers de
Nederlandse grens passeerden, doken ze ook
op bij de Willibrordusstichting.
■HtflK UuUftTl
Ze richtten een wapendepot in op het terrein.
Op 28 juni 1940 volgde een inspectie om te
onderzoeken of de Stichting geschikt zou
kunnen zijn als hospitaal. Op 1 juli kwamen
twee militaire artsen van de Duitse marine
meedelen, dat de staf maar liefst 200 bedden
nodig had voor een lazaret. En in de linker
vleugel van het hoofdgebouw moest ruimte
komen voor hun administratie, laboratorium
en de verblijfskamers van hun artsen. Op 8
juli moest alles voor elkaar zijn!
Gelukkig konden 250 patiënten en 33 broeders evacueren
naar een nieuw paviljoen van het Provinciaal Ziekenhuis in
Bakkum. De Duitsers waren nergens pünktlicher in dan in
het vorderen, want stipt op tijd, op 8 juli, werd gestart om
alles voor het lazaret in orde te maken.
Drie evacuaties
Tien maanden lang, tot mei 1941, gebeurde er niets. Maar
toen kwam er een simpel berichtje van de Wehrmacht:
weer moest een grote groep patiënten vertrekken. In
Bakkum stonden gebouwen van de vakantiekolonie
St. Antonius, Eendracht en Unie, en daarin konden de
patiënten op 13 mei 1941 hun intrek nemen. Zij trokken
er te voet naartoe omdat wandelen zo gezond is!
Voor de 180 patiënten in de vakantiekolonies was er van
alles ongeveer niets. De Stichting moest voor bedden en
kleding zorgen en zelfs trok elke middag een paard en
wagen van de Stichting naar de kolonies om het middag
eten te brengen!
Op 8 juni 1942 vond weer een evacuatie plaats. Het
Provinciaal Ziekenhuis werd gevorderd en dat beteken
de voor de 153 Heilooër patiënten in het nieuwe pavil
joen weer verhuizen. Zij gingen nu naar de psychiatrische
inrichting Voorburg in Vught. Maar ook de vakantieko
lonies moesten leeg. En dat was nog niet alles. Op 30
november 1942 beval de Wehrmacht dat alle verpleeg
den van de St. Willibrordusstichting geëvacueerd moesten
worden! Op 21 december 1942 vertrokken de 240 patiën
ten per trein van Heiloo naar Den Bosch, en dan door naar
Vught. Het was een indrukkwekkende ballingencolonne.
Strozakken, matrassen, beddengoed en allerlei andere din
gen werden meegesjouwd en alles verdween in de trein.
Hongerperiode
De broeders die achterbleven betrokken het paviljoen
St. jozef. Nieuwjaar 1943 namen de Duitsers de keu
ken van de Willibrordusstichting in beslag. Op 29 maart
1943 werd de geneesheer-directeur gearresteerd en naar
Amsterdam overgebracht, waar hij vier weken later weer
werd vrijgelaten. St. Aloysius had een zeer gemengde
bevolking. Er lagen reeds zieke soldaten en er woon
den nog andere personen, maar toen kwamen daar nog
de Zusters van Heiloo bij die begin april uit hun klooster
moesten evacueren.
In de beruchte hongerperiode werden steeds 20 a 30
personen, die te voet met allerlei vehikels de regio introk
ken om te zien of daar nog wat te halen viel, geherbergd.
Op manieren, waarop men in normale tijd absoluut niet
gekomen zou zijn, werd voedsel georganiseerd uit de
Duitse keuken!
