tti Een kerstverhaal door Robin Raven 'Hier is het,' zegt Omar. 'Ze sluiten over tien minuten dus we moeten snel zijn.' Yusuf kijkt de passage in. 'Er is nie mand meer. Dat is mooi.' Jafaar knikt. 'Ik kan niet wachten. Kom!' Ze lopen het winkelcentrum binnen. Des en Hero volgen. 'Koopavond,' fluistert Hero. 'Ik had het kunnen weten. Alle kassa's zijn vol. Die lui gaan cashen.' Een kwartier later is alles voorbij. Annabel ligt in bed. In haar armen een prachtige baby. Het is een meisje. Bart is niet flauwgevallen. Integendeel, toen Rick en Jetske hem overeind trokken, heeft hij super geholpen. 'Hoe gaat u het kind noemen?' vraagt Rick. 'Anna,' zegt Bart. 'We hadden tig namen maar dit was de enige die we allebei leuk von den.' Annabel kijkt naar Maria. 'Hoe heet u?' 'Ik? Maria, hoezo?' Annabel kijkt trots naar haar meisje. 'Dan heet jij vanaf nu Anna Maria, lieverdje.' Maria glundert. Dat is een prachtig kerstcadeautje! Ze pakt de natte handdoeken van de grond en kwakt ze op opa's schoot. 'Die mag u meenemen naar huis en voor mij wassen, opa. Doet u tenminste ook nog iets nuttigs.' Opa kijkt met een vies gezicht naar de natte lappen op zijn schoot. 'Het lijkt hier wel de Bijbel,' zegt hij. 'Maria, een baby, herders - hij knikt beurtelings naar Rick en Jetske- en geen plaats in de herberg maar wel in de beddenwinkel! Haha! De enigen die ontbreken zijn de drie koningen!' Hij lacht om zijn eigen grap en draait zijn hoofd naar Annabel. 'Ik krijg ineens een briljant idee. Waarom rollen we je bed niet naar de kerst boom? Tot de ambulance komt? Dan ben jij vanavond de nieuwe Maria met een heus kerstkindje!' Rick schiet in de lach. 'Oprecht Maria 2.0! Au!' Jetske geeft hem een por. 'Is dat wel een goed idee?' mompelt ze. 'Ik bedoel, eh... in uw toestand?' 'Ik vind het een topidee!' zegt Aimabel. 'Ik voel me prima en er zijn toch geen bezoe kers meer. Ik zeg: duwen, jongens!' Bart, Jetske en Rick kij ken elkaar aan. Dan staan ze op. Ze duwen het bed de pas sage in richting de kerstboom. Opa gooit de handdoeken van zich af en rolt achter het viertal aan. 'Wat een schitterende creatie!' zegt Yusuf. Hij loopt bewonderend om de kerstboom heen. 'Deze is toch wel duizend keer mooier dan dat zielige boompje dat in ons centrum staat.' Omar maakt foto's met zijn mobiel. 'Het was even lopen, Yusuf, maar ik zweer het je, wollah, ik ben blij dat we zijn gekomen.' Jafaar wil ook iets zeggen maar zijn aandacht wordt getrokken door een bed dat door drie mensen wordt geduwd en dat steeds dichterbij komt. Als Annabel naast de kerstboom is gezet, begint Yusuf spontaan te klappen. 'Salam,' zegt hij. Gegroet. 'Gefeliciteerd met uw wonderschone baby, mevrouw.' Hij overlegt kort met Omar en Jafaar in een andere taal. Als de twee mannen knikken, grabbelt Yusuf in zijn jaszak. Er komt een klein doosje tevoorschijn. Hij legt het op de buik van baby Anna Maria. 'Wat lief,' zegt Annabel. 'Wat is het?' 'Het is zand uit het land waar wij vandaan komen,' zegt Omar. 'Het was een lange reis maar het heeft ons hier gebracht. Er daar danken wij God voor'. 'Nu zal het u en uw kindje geluk brengen,' zegt Jafaar. 'Insjallah. Geluk moet je doorgeven,' gaat Jafaar door. 'Anders heeft het geen waar de.' De mannen maken een korte buiging, draaien zich om en verdwijnen. Als ze bij de ingang van 't Loo Hero en Des passeren, staat Yusuf even stil. 'Fijn dat u ons de hele weg bent gevolgd. Dat gaf een veilig gevoel. We wensen u een voorspoedige reis naar huis.' Omar en Jafaar knikken. 'Shukran,' zeggen ze tegelijk. Dank u wel. En weg is het drietal. Hero kijkt naar Des. 'Sukkel,' mompelt hij. 'Je bent zelf een sukkel,' mompelt Des terug. De sirene maakt iedereen wakker. 'Opzij, allemaal! Er stormen twee vrouwen en een man in gele jassen met blau we strepen de passage in. Ze duwen een brancard voor zich uit. Annabel en Anna Maria worden er voorzichtig op gehe sen en samen met Bart naar de ambulance gebracht. Rick rent erachteraan. Als hij buiten komt, weet hij niet wat hij ziet. Het sneeuwt! En niet zo'n klein beetje ook. Miljoenen dikke vlokken dalen neer over Heiloo. Het lijkt wel een sprookje. De fietsenrekken zijn veran derd in spierwitte rendierlijnen. Heiloo wordt heen-en-weer geschud door een onzichtbare hand en verandert in een sneeuwhuisje. Jetske komt naast hem staan. Ze knijpt haar ogen samen. In de verte, bij de achterkant van de kringloop winkel, ziet ze de drie vreemde bezoekers de hoek omgaan. Maar ze ziet nog iets. Hoewel de grond bedekt is met een dikke laag sneeuw blijven de voetsporen van de drie man nen duidelijk zichtbaar. Dat is bizar. Ze wil er iets over zeg gen maar er klinkt een schreeuw. Het is opa. Hij gooit zijn handen in de lucht. 'Halleluja!' roept hij. 'Sneeuw! Sneeuw in Heiloo! Een wonder!' Hij opent zijn mond en drinkt van de vlokken alsof het een wonderdrank is dat zijn leven met honderd jaar zal verlen gen. Plotseling sluit hij zijn mond. Verrast kijkt hij om zich heen. 'Ik hoor engelen zingen!' zegt hij. 'Luister dan!' Door het sneeuwgordijn klinken inderdaad prachtige stemmen. Het is een kerstlied: Er is een Kindeke geboren op aard. Waar komen de stemmen vandaan? Opa draait van vreugde een paar rondjes met zijn rolstoel. 'Een kerstkindje, sneeuw en engelen! Dit is de mooiste avond van mijn leven!' Hij begint spontaan te zingen: 'Kwam op de aarde voor ons allemaal, tralalala, kwam op de aarde voor ons allemaal, tralalala!' Zingend rijdt hij weg in de nacht. Maria kijkt hem na. 'Over wonderen gesproken,' zegt ze. 'Volgens mij is die mopperkont zojuist voorgoed gene zen van zijn chagrijn.' Ze kijkt naar Rick en Jetske. 'Ik ga er ook vandoor. Home Alone wacht op me! Bedankt voor jullie hulp. Maak er een mooie avond van.' 'Zullen we zeker doen,' zegt Jetske. Als Maria is verdwenen, begint Rick te grinniken. 'Wat lach je?' vraagt Jetske. 'Nou, over die engelen van opa Kaandorp.Dat zijn geen engelen maar dat is het koor van mijn moeder.' Jetske kijkt hem niet-begrijpend aan. Rick knikt in de richting van de Witte Kerk. 'Het koor geeft tot tien uur een kerstconcert. Daarna begint de nacht dienst.' 'Moetje daar niet naartoe?' vraagt Jetske verbaasd. 'Mwah.' Rick haalt zijn schouders op. 'Geen zin.' 'Lijkt mij wel tof,' zegt Jetske. 'Zou je moeder het leuk vinden als we binnenwippen?' Rick denkt aan vanmiddag. Zijn moeder wilde heel graag dat hij naar het kerstconcert kwam maar hij vond het niet cool genoeg. Dus bedacht hij een dom smoesje. Het laatste wat hij van zijn moeder hoorde was een vloek en een dichtslaande deur. 'Ik denk het wel,' zegt hij. 'Ik hoop het.'Mooi dan!' lacht Jetske. 'Kom op!' Ze duwt Rick in de richting van het kerk je. Als ze bij de ondergesneeuwde Willibrordusput staan, haalt Rick diep adem. Dit is een magische plek. Hier is hon derden jaren van alles en nog wat gebeurd. Hij weet het zeker: hier moet het gebeuren. Nu of nooit. Hij pakt Jetskes hand en verzamelt al zijn moed. Zijn benen trillen. Nu geen Instagram, appje of spiegel. This is it. 'Ikkuh.eh.ik hou van jou,' mompelt hij. Het antwoord doet hem bijna ont ploffen. 'Ik ook van jou.' Rick brult het uit. 'Yes!' Hij slaat zijn arm om Jetske heen en samen lopen ze snel omhoog naar het kerkje. Vlak voor de geopende dein en kijkt Jetske achterom. Ze denkt een moment aan de drie bezoekers en hun bizarre voetsporen. Wat ze niet ziet is dat die sporen langzaam verdwijnen onder de sneeuw. Nu kan het. Alles is volbracht.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Uitkijkpost : nieuwsblad voor Heiloo e.o. | 2020 | | pagina 17