tti
Een kerstverhaal door Robin Raven
'Hier is het,' zegt Omar. 'Ze sluiten over tien minuten dus
we moeten snel zijn.' Yusuf kijkt de passage in. 'Er is nie
mand meer. Dat is mooi.' Jafaar knikt. 'Ik kan niet wachten.
Kom!' Ze lopen het winkelcentrum binnen. Des en Hero
volgen. 'Koopavond,' fluistert Hero. 'Ik had het kunnen
weten. Alle kassa's zijn vol. Die lui gaan cashen.'
Een kwartier later is alles voorbij. Annabel ligt in bed. In
haar armen een prachtige baby. Het is een meisje. Bart is
niet flauwgevallen. Integendeel, toen Rick en Jetske hem
overeind trokken, heeft hij super geholpen. 'Hoe gaat u het
kind noemen?' vraagt Rick. 'Anna,' zegt Bart. 'We hadden
tig namen maar dit was de enige die we allebei leuk von
den.' Annabel kijkt naar Maria. 'Hoe heet u?' 'Ik? Maria,
hoezo?' Annabel kijkt trots naar haar meisje. 'Dan heet jij
vanaf nu Anna Maria, lieverdje.' Maria glundert. Dat is een
prachtig kerstcadeautje! Ze pakt de natte handdoeken van
de grond en kwakt ze op opa's schoot.
'Die mag u meenemen naar huis en voor mij wassen, opa.
Doet u tenminste ook nog iets nuttigs.' Opa kijkt met een
vies gezicht naar de natte lappen op zijn schoot. 'Het lijkt
hier wel de Bijbel,' zegt hij. 'Maria, een baby, herders - hij
knikt beurtelings naar Rick en Jetske- en geen plaats in de
herberg maar wel in de beddenwinkel! Haha! De enigen die
ontbreken zijn de drie koningen!' Hij lacht om zijn eigen
grap en draait zijn hoofd naar Annabel. 'Ik krijg ineens een
briljant idee. Waarom rollen we je bed niet naar de kerst
boom? Tot de ambulance komt? Dan ben jij vanavond de
nieuwe Maria met een heus kerstkindje!'
Rick schiet in de lach. 'Oprecht Maria 2.0! Au!' Jetske
geeft hem een por. 'Is dat wel een goed idee?' mompelt ze.
'Ik bedoel, eh... in uw toestand?' 'Ik vind het een topidee!'
zegt Aimabel. 'Ik voel me prima en er zijn toch geen bezoe
kers meer. Ik zeg: duwen, jongens!' Bart, Jetske en Rick kij
ken elkaar aan. Dan staan ze op. Ze duwen het bed de pas
sage in richting de kerstboom. Opa gooit de handdoeken
van zich af en rolt achter het viertal aan.
'Wat een schitterende creatie!' zegt Yusuf. Hij loopt
bewonderend om de kerstboom heen. 'Deze is toch wel
duizend keer mooier dan dat zielige boompje dat in ons
centrum staat.' Omar maakt foto's met zijn mobiel. 'Het
was even lopen, Yusuf, maar ik zweer het je, wollah, ik ben
blij dat we zijn gekomen.' Jafaar wil ook iets zeggen maar
zijn aandacht wordt getrokken door een bed dat door drie
mensen wordt geduwd en dat steeds dichterbij komt.
Als Annabel naast de kerstboom is gezet, begint
Yusuf spontaan te klappen. 'Salam,' zegt hij. Gegroet.
'Gefeliciteerd met uw wonderschone baby, mevrouw.' Hij
overlegt kort met Omar en Jafaar in een andere taal. Als
de twee mannen knikken, grabbelt Yusuf in zijn jaszak.
Er komt een klein doosje tevoorschijn. Hij legt het op de
buik van baby Anna Maria. 'Wat lief,' zegt Annabel. 'Wat
is het?' 'Het is zand uit het land waar wij vandaan komen,'
zegt Omar. 'Het was een lange reis maar het heeft ons hier
gebracht. Er daar danken wij God voor'. 'Nu zal het u en uw
kindje geluk brengen,' zegt Jafaar. 'Insjallah. Geluk moet je
doorgeven,' gaat Jafaar door. 'Anders heeft het geen waar
de.' De mannen maken een korte buiging, draaien zich om
en verdwijnen.
Als ze bij de ingang van 't Loo Hero en Des passeren, staat
Yusuf even stil. 'Fijn dat u ons de hele weg bent gevolgd.
Dat gaf een veilig gevoel. We wensen u een voorspoedige
reis naar huis.' Omar en Jafaar knikken. 'Shukran,' zeggen
ze tegelijk. Dank u wel. En weg is het drietal. Hero kijkt
naar Des. 'Sukkel,' mompelt hij. 'Je bent zelf een sukkel,'
mompelt Des terug.
De sirene maakt iedereen wakker. 'Opzij, allemaal! Er
stormen twee vrouwen en een man in gele jassen met blau
we strepen de passage in. Ze duwen een brancard voor zich
uit. Annabel en Anna Maria worden er voorzichtig op gehe
sen en samen met Bart naar de ambulance gebracht. Rick
rent erachteraan. Als hij buiten komt, weet hij niet wat hij
ziet. Het sneeuwt! En niet zo'n klein beetje ook. Miljoenen
dikke vlokken dalen neer over Heiloo.
Het lijkt wel een sprookje. De fietsenrekken zijn veran
derd in spierwitte rendierlijnen. Heiloo wordt heen-en-weer
geschud door een onzichtbare hand en verandert in een
sneeuwhuisje. Jetske komt naast hem staan. Ze knijpt haar
ogen samen. In de verte, bij de achterkant van de kringloop
winkel, ziet ze de drie vreemde bezoekers de hoek omgaan.
Maar ze ziet nog iets. Hoewel de grond bedekt is met een
dikke laag sneeuw blijven de voetsporen van de drie man
nen duidelijk zichtbaar. Dat is bizar. Ze wil er iets over zeg
gen maar er klinkt een schreeuw.
Het is opa. Hij gooit zijn handen in de lucht. 'Halleluja!'
roept hij. 'Sneeuw! Sneeuw in Heiloo! Een wonder!' Hij
opent zijn mond en drinkt van de vlokken alsof het een
wonderdrank is dat zijn leven met honderd jaar zal verlen
gen. Plotseling sluit hij zijn mond. Verrast kijkt hij om zich
heen. 'Ik hoor engelen zingen!' zegt hij. 'Luister dan!' Door
het sneeuwgordijn klinken inderdaad prachtige stemmen.
Het is een kerstlied: Er is een Kindeke geboren op aard.
Waar komen de stemmen vandaan? Opa draait van vreugde
een paar rondjes met zijn rolstoel. 'Een kerstkindje, sneeuw
en engelen! Dit is de mooiste avond van mijn leven!' Hij
begint spontaan te zingen: 'Kwam op de aarde voor ons
allemaal, tralalala, kwam op de aarde voor ons allemaal,
tralalala!' Zingend rijdt hij weg in de nacht.
Maria kijkt hem na. 'Over wonderen gesproken,' zegt
ze. 'Volgens mij is die mopperkont zojuist voorgoed gene
zen van zijn chagrijn.' Ze kijkt naar Rick en Jetske. 'Ik ga
er ook vandoor. Home Alone wacht op me! Bedankt voor
jullie hulp. Maak er een mooie avond van.' 'Zullen we zeker
doen,' zegt Jetske. Als Maria is verdwenen, begint Rick te
grinniken.
'Wat lach je?' vraagt Jetske. 'Nou, over die engelen van
opa Kaandorp.Dat zijn geen engelen maar dat is het koor
van mijn moeder.' Jetske kijkt hem niet-begrijpend aan.
Rick knikt in de richting van de Witte Kerk. 'Het koor
geeft tot tien uur een kerstconcert. Daarna begint de nacht
dienst.' 'Moetje daar niet naartoe?' vraagt Jetske verbaasd.
'Mwah.' Rick haalt zijn schouders op. 'Geen zin.' 'Lijkt mij
wel tof,' zegt Jetske. 'Zou je moeder het leuk vinden als we
binnenwippen?' Rick denkt aan vanmiddag. Zijn moeder
wilde heel graag dat hij naar het kerstconcert kwam maar
hij vond het niet cool genoeg. Dus bedacht hij een dom
smoesje. Het laatste wat hij van zijn moeder hoorde was
een vloek en een dichtslaande deur.
'Ik denk het wel,' zegt hij. 'Ik hoop het.'Mooi dan!' lacht
Jetske. 'Kom op!' Ze duwt Rick in de richting van het kerk
je. Als ze bij de ondergesneeuwde Willibrordusput staan,
haalt Rick diep adem. Dit is een magische plek. Hier is hon
derden jaren van alles en nog wat gebeurd. Hij weet het
zeker: hier moet het gebeuren. Nu of nooit. Hij pakt Jetskes
hand en verzamelt al zijn moed. Zijn benen trillen. Nu geen
Instagram, appje of spiegel. This is it. 'Ikkuh.eh.ik hou
van jou,' mompelt hij. Het antwoord doet hem bijna ont
ploffen. 'Ik ook van jou.' Rick brult het uit. 'Yes!' Hij slaat
zijn arm om Jetske heen en samen lopen ze snel omhoog
naar het kerkje. Vlak voor de geopende dein en kijkt Jetske
achterom. Ze denkt een moment aan de drie bezoekers en
hun bizarre voetsporen.
Wat ze niet ziet is dat die sporen langzaam verdwijnen
onder de sneeuw. Nu kan het. Alles is volbracht.