L Ï3r
Li
Dick de Scally
D E C E
B E R
.FEESTMAAND
Michiel Ullers
Matthijs van Baarsel
Robin Raven
Maartje Molenaar
Al jaren leest u in Uitkijkpost iedere week een column, geschreven door een van
onze trouwe columnisten. Sinds vorig jaar staat er daarnaast ook iedere week een
cartoon in de Uitkijkpost. De schrijvers en tekenaar achter deze columns en cartoon
doen dit niet om bekend te worden bij het grote publiek, maar omdat zij graag een
bijdrage leveren aan onze krant. Maar wie zijn nu de mensen achter de column en
de cartoon? Dat kunnen zij u natuurlijk het beste zelf vertellen.
Ik weet ook wel dat de invloed van
al mijn schrijfwerk relatief is, ook
die van mijn stukkies, juist omdat
deze nergens over gaan. Toch gaan
ze ergens over. Al is het maar om
dat, als u mijn stukkie leest, ik een
paar minuten bij u op visite ben.
Tegenwoordig ben ik regelmatig op
station Heiloo te spotten waar ik de
trein richting Amsterdam pak om
naar de Vrije Universiteit te reizen,
waar ik met veel plezier Filosofie
studeer. Als een soort bezienswaar
digheid zit ik met mijn net 44 jaar
weer in de schoolbanken tussen de
jongeren.
Zo nu en dan spreekt iemand mij
voorzichtig aan op het schoolplein.
“Ben jij die Maartje van de Uitkijk
post?” Vaak volgt er nog een com
pliment, wat natuurlijk erg leuk is!
Wel realiseer ik mij iedere keer dat
mijn foto bij de column misschien
eens aan vervanging toe is óf dat
ik 's ochtends eerder moet opstaan
om mezelf uit de kreukels te laten
zakken.
Een aantal jaar was ik ook bij de
ouderen van Heiloo bekend omdat
ik met mijn handschoenen en em
mer sop regelmatig hun woningen
kwam doorwerken. Schoonmaken
is niet mijn hobby, maar de kof
fie met interessante verhalen over
vroeger maakten altijd erg veel
goed.
Dit was slechts een kleine impressie,
natuurlijk heb ik nog hobby's, een
teckel en een caravan waar ik van
alles over kan vertellen, dus ik hoop
iedereen weer te 'spreken' in de Uit
kijkpost in 2024. Fijne feestdagen
Ik ben Michiel Ullers, alias Hoc-
keyvader. Hockeyvader is meer dan
10 jaar geleden ontstaan toen ik
coach was van het team van mijn
oudste zoon. Elke week stuurde ik
een kort wedstrijdverslag via de
mail naar alle ouders die er niet bij
waren met vaak hilarische verhalen,
aangezien die kleintjes met van
alles bezig waren behalve hockey.
Toen mijn jongste zoon ook ging
hockeyen zette ik dit voort en vrij
snel ben ik gestart met een web
site waar ik al die verhalen plaatste,
www.hockeyvader.nl
In principe schrijf ik een column in
tien minuten, maar vaak speelt het
onderwerp al langer in mijn hoofd.
Het is iets wat ik tegengekomen
ben, me opgevallen is of iets wat
me dwars zit. Het borrelt dan een
tijdje en tijdens het uitlaten van de
hond ontwikkelt dat idee zich tot
een basisverhaal voor de column.
Dat verandert dan weer tijdens
het schrijven, maar de kern blijft.
Mijn eigen vereniging waar ik naast
coach ook vrijwilliger en sporter
ben is een grote bron van inspiratie.
Nee, ik ben geboren in 1975 in de
mauje stad agtah de duine. Op m'n
19de verhuisd naar Delft om daar
Bouwkunde te gaan studeren. En
om wereldberoemd te worden als
cartoonist (en drummer van de bes
te band ter wereld). Bouwkunde is
gelukt! Maar architect worden wil
de ik niet direct. Bij het toen nog
onbekende TomTom ben ik uitein
delijk aan de slag gegaan als Pro
duct Manager, heb ik veel geleerd
en met fantastische mensen mogen
werken. De eerste periode in Am
sterdam en vanaf 2008 vijf jaar in de
Verenigde Staten. Wat een tijd! Daar
hebben we onze twee lieve doch
ters gekregen: Josefien en Liselot.
Terug in Nederland ging ik aan de
slag in Heiloo en zijn we daar uitein
delijk ook gaan wonen. Inmiddels
werk ik er niet meer, maar wonen
doen we er nog steeds. Volgende
week alweer 10 jaar! En sinds okto
ber 2022 mag ik me dus cartoonist
van Uitkijkpost noemen. Gaat dat
wereldberoemd worden misschien
toch nog lukken
'Stress is the fertilizer of creativity.'
Een quote uit het zevende seizoen
van 24, misschien wel de beste serie
die mijn toen-vriendin-nu-vrouw
Daphne en ik samen hebben geke
ken. En ja, hij klopt als een bus - al
mijn hele leven lang. Spreekbeur
ten, surprises, posters voor school
feesten, mijn afstudeerpresentatie,
de speech van de bruidegomen
nu de cartoons voor Uitkijkpost:
alles lukt beter als ik er te laat aan
begin.
Zo ook aan dit stukje. Maar ja, om
half twee 's nachts gaan er andere
dingen een rol spelen die het werk
af en toe wat moeilijker maken. Ben
tenslotte geen 18 meer!
en soms
aanzet.
Mijn naam is Robin Raven (1962,
Haarlem). Na de studies Pabo en
Theologie heb ik jarenlang ge
werkt op de basisschool en in het
speciaal onderwijs. Mijn onder-
wijscarrière sloot ik af als oplei-
dingsdocent op de Pabo Marnix
Academie in Utrecht. Vanaf 2011
ben ik fulltime verhalenverteller en
schrijver van columns, recensies,
jeugdboeken en romans. Verder
schrijf ik teksten voor het Rijksmu
seum in Amsterdam en mocht ik
een aflevering van Het Klokhuis
over de vrijmaking van Indonesië
presenteren.
Drie jaar geleden bood ik mijzelf
aan als columnschrijver voor Uit
kijkpost. Dat vond men (godzij
dank) een goed idee en sindsdien
vloeit er elke maand een verhaaltje
uit mijn pc. Ik schrijf over alledaag
se mensen, jong en oud, die wonen,
studeren en/of werken in Heiloo.
Mensen die ik ken, mensen die ik
toevallig tegenkom, of mensen
die mijn nieuwsgierigheid hebben
opgewekt. Dat is altijd leuk want
je komt op plekken waar je anders
nooit komt.
Het maken van columns voor de
Uitkijkpost is een aardige afwisse
ling tussen al mijn andere schrijf
werk door, dat elders gepubliceerd
wordt en werd. Op die Uitkijk-co-
lumns krijg ik zelden commentaar,
maar de gangbare opmerking 'Leuk
Dick' steek ik dankbaar in mijn zak.
Totdat iemand een keer met duide
lijke afkeer sprak: "Die stukkies van
jou gaan eigenlijk nergens over." Die
opmerking zette me aan het den
ken. Ik ging mijn columns voortaan
stukkies noemen en stelde vast: Dat
ze nergens over gaan, is precies de
bedoeling.
Mijn leven als docent Nederlands
deelde ik met de journalistiek.
Ik schreef over zaken die er vol
gens mij wél toe doen. Tientallen
artikelen over hoofdpijn en aanver
wante zaken in 'Hoofdzaken', het
tijdschrift voor hoofdpijnpatiënten,
heel veel artikelen over Noord-Hol-
land in het gelijknamige Maga
zine, honderden besprekingen van
(jeugd)boeken (meestal literaire) in
allerlei bladen en voor websites, en
tientallen columns.
Voor de mensen die mij niet 'in het
echt' op het schoolplein zien zal ik
wat meer over mezelf vertellen. Dat
schoolplein waar ik net over sprak
is het plein van de Springschans.
Mijn twee jongste kinderen Sil en
Hero zitten daar in groep acht en
vijf. Mijn twee oudste kinderen
Sem (22) en Yrsa (18) hebben hun
schoolloopbaan al achter de rug.
En waarom die poezen er steeds in
zitten? We hebben er zelf twee, Jip
Jet, en we merken vaak genoeg dat
zij het leven net iets leuker maken.
Dus ik dacht: dat geldt vast ook voor
cartoons.
Maar hee,
ren. Heiloo
Hockeyvader.nl is een blog over
mijn belevenissen als vader en
coach van de twee teams van mijn
twee zonen. Van Lego Star Wars,
Sinterklaas, vergeten spullen, fruit
en uiteindelijk toch ook nog een
beetje hockey. Herkenbare ver
halen, geestige voorbeelden en
handige tips. Naast de website,
Facebookpagina en Instagram
ben ik een jaar of vijf geleden
ook columns gaan schrijven voor
Uitkijkpost.
Toch is het niet altijd even mak
kelijk. Ik heb maar 300 woorden
tot mijn beschikking, dus dat
betekent elke keer weer snijden,
snijden en snijden in je tekst.
ik moet niet zeu-
barst van de mooie
verhalen en ik zit op de eerste
rang. Hoe leuk is dat? En wat de
foto betreft. Mijn levensmotto:
literaire vlijt begint bij een stevig
ontbijt!
Die stukkies in de Uitkijkpost
móéten ook nergens over gaan,
als afwisseling van al het serieuze
werk dat eromheen staat. Ze zullen
de wereld niet veranderen. Het is
amusement bij het hoofdgerecht.
Soms gefantaseerd, soms een ge-
dachtekronkel, een anekdote, een
herinnering of 'ik heb nou toch iets
meegemaakt'.
Het leuke van het schrijven van
een column is dat je je eigen ver
haal, frustratie en idee kwijt kan
en er reacties op krijgt. "Hé hoc-
keyvader, leuke column", hoor
ik regelmatig. En daar doe je
het voor, dat het gelezen wordt
mensen tot nadenken
f I I
