't Vliegend Blaadje.
KLEINE COURANT
VOOR HELDER. NTEUWEDIEP EN TEXEL.
Mo. 2115.
Woensdag 24 Mei 1893.
21ste Jaargang.'
NIEUWSTIJDINGEN.
„DE ERFGENAME VAN
WINDECK."
»lk weet het zelf pas een half uur; 't is
voor zaken moeder. Pak maar een overhemd
en myn zwart costuum in den kleinen koffer.
Ik ga eenige oogenblikken by Eefje.*
Bureau: Zuidstraat.
Telefoonn0. 42.
Bureau: Spoorstraat.
Telefoonn0. 36;
Abonnement
p. 3 maanden binn. de gem. 50 Cent, met Zondagsblad 80 Cent.
p. 3 maanden franco p. post 75 met Zondagsblad f 1,12'.
Afzonderlijke nummers2 Cent.
VERSCHIJNT DINSDAG- EN VRIJDAGMIDDAG,
Uitgevers: BERKHOUT Sc Co., te Helder.
Butmux: 8POORSTRAAT en ZUIDSTRAAT.
AdvertentlSn
Groote lettere worden naar plaateruimte berekend.
Advertentiën moeten uiterlijk
des
DINSDAGS- en VRIJDAGSMORGENS vóór 10
uur aan de Bureaux bezorgd zijn.
HELDER, 23 Mei 1893.
Naar de »Tijd" mededeelt, worden
pogingen aangewend om te Amsterdam
een aantal geldschieters bgeep^te krggen,
om, met het oog op den naderenden win
ter, een fabriek op te richten ter vervaar
diging van zoodanige militaire en particu
liere benoodigdheden, die uitsluitend den
handenarbeid vragen, terwijl het gebruik
van machines zich tot het strikt noodza
kelijke zou bepalen.
Als verdacht van diefstal van een
bankbiljet van f1000, ten nadeele van
haren patroon, wonende Nieuwe Heeren
gracht te Amsterdam is eene 23-jarige
dienstbode gearresteerd.
De Minister van Financiën heeft in
dé gemeenten doen aanplakkengroote
biljetten, waarop wordt aangekondigd de
vermindering van de kosten der akten van
overdracht van onroerend en roerend goed.
Uit Vlaardingen wordt gemeld
Volgens ontvangen telegraphisch bericht
is' in het begin dezer week de eerste nieuwe
Hollandsche haring te wachten en wel 37
tonnen, gevangen door de schepen «Bertha*
en »De Noordzee*, van de Nederlandsche
maatschappij »de Noordzee* te Vlaardingen,
directeuren de heeren P. en H. Kikkert.
Zooals bekend is, bestaat er dit jaar geen
gemeenschappelijke Haringjagery en heb
ben directeuren van genoemde maatschappij
daarom vroeger dan gewoonlijk 2 schepen
ter haringvangst uitgerust, met het doel
de eerste nieuwe Hollandsche haring als
gebruikelijk te Vlaardingen aan te brengen.
De haring zal bij aankomst publiek worden
verkocht.
Een tweetal mannen liepen te Am
sterdam in druk gesprek al pratende over
den Dam. Plotseling zag een hunner een
lederen etui op den grond liggen. Hij raapte
het op, maakte het open en zag tot zijn
verrassing dat het een fraai gouden dames
horloge bleek te bevatten, met nickelen
ketting. De beide mannen kwamen over
een om hun vondst te deponeeren aan het
politie-bureau achter de Hal en gingen
door de Damstraat daarheen op weg. Onv
dertu8schen scheen de vinder een klein
beetje berouw te hebben gekregen van zijn
zoo spoedig genomen besluit en scheen zijn
lust, om het horloge naar 't bureau te
brengen, aanmerkelijk te bekoelen. Hij zocht
tenminste twist met zijn kameraad en wilde
er hard van door gaan. De ander die dit
begreep, hield echter den vluggert stevig
vast; de eerste wilde zich weer losrukken
en zoo ontstond een worsteling, die na
tuurlijk dadeljjk een groot aantal nieuws
gierigen lokte. Er kwam ook een agent
bij, die de vechtenden scheidde en wien de
een vervolgens haarfijn vertelde wat er ge
beurd was.
De agent verzocht toen beide mannen
om mee naar het bureau te gaan, waar
het gevonden horloge in bewaring gegeven
werd.
Eenige uren later kwam reeds de eige
nares het opvragen het was een dame,
die het étui, vermoedelijk bij het uitstappen
van de tram, verloren had.
De nu ontslagen directeur van de
bank van leening te Utrecht, M. F. C. K.
die als verdacht van verduistering met zijn
boekhouder zich in hechtenis bevindt, was
bij de reorganisatie van de bank op 1 Ja
nuari 1879 als directeur opgetreden. Aan
de vroegere stadsbank van leening, waar
van zijn oom van 1863 tot 1887 directeur
was, was hg als klerk verbonden. De door
de verduisteringen te weeg gebrachte schade,
ofschoon nog niet met juistheid te bepa
len, moet zeer aanzienlijk zijn.
De bank zelve kan die schade verhalen
op den hoogen borgtocht, dien de directeur
bg zijn in dienst treden heeft moeten stel
len tot een bedrag van f 74,500. Het ka
pitaal van dien borgtocht schijnt echter
door den directeur niet zelf verstrekt, maar
weder bg anderen opgenomen te zijn ook
dezen ondervinden dus de treurige gevol
gen van zgne handelingen.
Een brntale oplichter.
Te 's Gravenhage heeft terecht gestaan
de man, die het meermalen vermelde kunstje
met postzegels uithaalde. Hij trad namelijk
bij een depothouder van postzegels binnen
en vroeg daar een aantal zegels, ten einde
die in te sluiten in een couvert, dat hij bij
zich had, ter betaling van een schuld.
Toen het op betaling der postzegels aan
kwam, bleek de man geen geld bg zich te
hebben. Hij zou dit even gaan halen en
liet het couvert zoolang bg den winkelier
achter. De man kwam echter nimmer te
rug, en toen de winkelier het couvert
opende, bleek er in plaats postzegels een
blanco vel papier in den briefomslag. Het
O. M. vroeg 6 maanden gevangenisstraf.
De gemeenteraad van Dubbeldam
heeft bij acclamatie besloten het salaris
der te benoemen onderwijzeres van f 600
op f 450 te brengen.
Te Rozendaal (N.-Br.) worden sedert
eenige dagen de aar beien van den kouden
grond langs de huizen te koop aangebo
den voor 25 cents per liter, dus ruim een
maand vroeger dan in gewone jaren.
Twee couranten »De Verlichte c en
Vooruitstrever* hadden elkaar reeds een
volle maand in het haar gezeten. Allerlei
liefelijkheden waren reeds over en weer
verteld het was niet op schelden af,
maar schelden in optima forma De een
was benieuwd naar den andere, wat voor
fraaie woordekens in het eerstkomende
nommer zouden prijken.
De redacteur van den Verlichte* doet
op een avond den Vooruitstrever* open
en vindt tot zijn diepste ergernis het vol
gende
Waarschuwing 1
Woensdag had te Alkmaar een ongeluk
plaats. Een metselaar, die in een der
nieuwe huizen aan het werken was, ging
in het schaftuur doodbedaard zitten om
zijn boterham op te eten, toen hij eens
klaps neerzakte en een ljjk was. Van
alle kanten kwam men aangeloopen en men
beproefde nog de- levensgeesten op te wek
ken maar helaas, niets mocht baten
De dokter constateerde vergiftiging
maar hoe Zjjn brood werd onderzocht en
dat was het werkeljjk En daarna werd
op al het brood van den bakker in wiens
winkel het gekocht was, beslag gelegd,
doch deze bleek echter onschuldig te zijn.
Plotseling vindt een der knechts van den
eigenaar des huizes een stuk papier, waarin
de metselaar zijn boterham gewikkeld had
het was een stuk van den Verlichte*
van Maandag jl.
Al het venijn van die smerige courant
was in het voedsel van den ongelukkige
getrokken, die bij zóó veel vergif wel on
middellijk dood moet zijn geweest.
Men zij dus voorzichtig met koopwaren,
als kaas, haring enz. in oude »Verlichte'n«
te pakken. Wie zich aan een ander spie
gelt, spiegelt zich zacht
Flesschentrekkers-kunstjes
Als nadere bijzonderheden omtrent de
flesschentrekkers in zink kunnen
wij mededeelen, dat B. veertien dagen ge
leden, fijn gekleed kwam bg de firma Raap
Zoon op het Waterlooplein te Amster
dam en vertelde, dat hg een partij ziek,
10.000 kilo, handelswaarde pl. m. f 2400,
te koop had, allés zink van één afmeting,
dus iets minder courant, v. Raap kocht
de partij voor f 1900, verkocht haar da
delijk weder aan de firma Kaas voor f 2100
en deze weder met een winstje aan de firma
Van Essen Zoon op de Prinsengracht
bij de Leidschestraat Om het zink mach
tig te worden was aldus gehandeld. Van
een groote fabriek te Luik had men de
partij (een waggon) gekocht tegen rem
bours om nu hier de partij zonder geld
in handen te krggen, bezigde een der schur
ken, die te Luik bleef, het volgende kunstje.
Hg meldde zich bij den stationschef van
het goederenbureau te Luik, zich voor
doende als klerk van de firma aldaar, zeg
gende Er is een abuis, de wagen zink te
Amsterdam kan zonder betaling worden
afgeleverd, die conditie was niet onder rem
bours, maar remise na ontvangst. De sta
tionschef telegrafeerde aan zijn collega te
Amsterdam en deze leverde de partij af.
B. zit in de cel, zijn handlanger M. is
voortvluchtig met f 1300 van den buit.
Dezelfde personen waren het die de firma
Veerhoff Co. in de Kal verstraat hebben,
opgelicht voor een bronzen groep.
Zij dreven zaken onder de firma Du-
mont Co., in vereeniging met diverse
flesschentrekkers.
Wie niet sterk is moet slim zijn.
De eigenaar van een menagerie in Rnsland
zond van Orel een groote kist naar Kharkoff
op de kist had hij met groote letters geschre
ven sobaki (honden). Toen de kist te Koersk
aankwam, kon een der spoorwegbeambten zjjn
nieuwsgierigheid niet bedwingen en met behulp
van eenige vrienden wist hij een der planken
te verwgderen. En met schrik ontdekte hjj
toen, dat de kostbare honden, welke in zulk
een stevige houten kist werden vervoerd, leeu
wen waren.
Groote beweging natuurljjk aan het station
het geheele personeel kwam toegeloopen om
de leeuwen, die door het rnmoer onrustig wa
ren geworden, te zien.
De stationschef, weinig gesteld "op zulke las
tige en gevaarlijke reizigers, liet onmiddellijk
de kist verder vervoeren.
Te Kharkoff vond men weldra den man voor
wien de dieren waren bestemd en hem werd
verklaard, dat hjj, daar de afzender een val-
sche verklaring had afgelegd, het vrachtver-
schil moest betalen. Voor de honden was be
taald 10 roebels 40 kopeken, voor de leeuwen
moest nog bovendien een bedrag van 400 roe
bels 60 kopeken worden voldaan.
De man echter weigerde dat bedrag te be
talen, zoodat de kist met den inhoud publiek
moest worden verkocht. Te Kharkoff bleken
echter weinig liefhebbers voor leeuwen te zyn
slechts een bod werd gedaan en wel door een
directeur van een menagerie, die de dieren
voor 48 roebels in zijn bezit kreeg.
Maar wat bleek ten slotte? Do afzender, de
geadresseerde en de kooper waren allen in één
persoon vereenigd, die op een slimme wijze
een middel had gevonden de spoorwegmaat
schappij voor een paar honderd gulden op te
lichten.
Omtrent het »arbeidsplana van de die
venbende, welke op 1 Februari den juweelen
diefstal in het paleis van den graaf van Vlaan
deren pleegde, is door den Brusselschen rech
ter van instructie Mechelynch het volgende
vastgesteld: De diefstal werd begaan door een
uit zes personen bestaande bende, aan wier
hoofd de Engelschman White stond.
Deze laatste werd reeds in 1880 en 1885
te Londen en New-York wegens diefstal ge
straft. Volgens den rechter kwam de bende op
15 Januari te Brussel, waar de leden hun in
trek namen in slaapsteden in de nabjjheid van
het paleis van den graaf van Vlaanderen.
Alleen White logeerde in een fijner bótel, in
het bótel «du Nord" onder den naam van Jo-
nes Monnich uit New-York.
De tjjd van 15 Januari tot l Februari werd
door White gebruikt, waarschijnlijk in overleg
met een ontslagen of nog in dienst zijnden
lakei van den graaf, om het terrein te ver
kennen. In den nacht van 2 Februari sloop
White, toen de gravelyke familie het hofbal
bezocht, cn het bediendenpersoneel, 63 man
sterk, zich in zijn vertrekken bevond, als lakei
vermomd naar binnen.
Volkomen vertrouwd met de inrichting van
het paleis, begaf hij zich naar de slaapkamer
der gravin, waar hij zich van het juwèelen-
kistje meester maakte. Aan een koord liet hij
dit uit het venster, uitziende in de Rue de
1'Arsenal, zakken, waar het door medeplich
tigen in ontvangst werd genomen.
De dieven verlieten Brussel niet direct, maar
wachtten hier de eerste resultaten van het
onderzoek af. Eerst op 5 Februari vertrokken
zy over Ostende naar Londen. Daar lieten zij
de sieraden ontsmelten, waarop White twee
collega's,* Leroux en Neumann naar New-
York zond, om daar de juweelen te verkoopen.
De beide //collega's" echter werden in New-
York gearresteerd en de juweelen werden in
beslag genomen. Leroux en Neumann ontken
nen wel hun medeplichtigheid aan den diefstal
te Brussel, maar zij konden geen voldoende
verklaring geven over de herkomst van bun
schat.
Verscheiden rechercheurs der Brusselsche
politie zjjn naar New-York vertrokken, om de
juweelen te bezichtigen. De Belgische gezant
te Londen heeft intusschen de uitlevering van
White gevraagd.
Op last der Saksische regeering is
een proef genomen, met het slachten van
dieren volgens de Israëlitische methode,
in tegenwoordigheid van een commissie,
grootendeels bestaande nit hoogleeraren bg
het geneeskundig en veeartsenijkundig
onderwijs. De doodstrijd duurde bij 4 ossen
respectievelijk 5, 5l/st en S1/^ minuut.
Het was een schouwspel vreeselijk om aan
te zien. Door het tegen den grond werpen
kregen de dieren zware kwetsuren, braken
de horens af, enz. Wyders was het om
draaien en uittrekken van den halswervel,
waarbij de kop op de horens werd gezet
zoo dier mar telend, dat men zich met af
schuw moest afwenden.
Het dooden door raiddel van het schiet-
slachtraasker Sigisraud is het minst pijnlgk.
Ook daarmee werden proeven genomen en
het bleek, dat de dood omiddellijk intrad,
tnrwijl het dier veel beter uitbloedde, dan
wanneer het door de gebruikelgke hals
snede gedood werd. Het vleesch conserveert
zich ook veel langer.
Het masker is echter nog weinig in
gebruik. Moge daarin spoedig verandering
komen. Stellen de dierenvrienden den sla
gers den eisch, dat in de slachthuizen al
leen gebruik wordt gemaakt van het schiet-
slachtmasker, dan zal de ouderwetsche
slachtwijze spoedig tot de geschiedenis be
lmoren.
Ingezondlen.
BADEN.
Helder en Nieuwediep, bijna ingesloten door
de zee en toch voor den werkman en den
schooljongen geene goede gelegenheid tot baden.
De couranten melden ons bijna iederen dag
dat nu in de eene en dan in 'de andere ge
meente de gelegenheid om een verfrisschend
bad te nemen, zooveel mogelyk bevorderd
wordt.
Huisduinen heeft een bad-inrichting on op
'sRjjks Marinewerf is een zwemschool zal
men zeggen, maar niet iedereen heeft gelegen
heid, tijd en geld beschikbaar om dagolijks
van die inrichtingen gebruik te maken.
Door een kleine wyziging in de Politie-
Verordenieg te brengen, zou hot Gemeente
bestuur aan het verlangen van velen kunnen
voldoen.
Tusschen de Poststeeg en het Westplein is
tusschen de hoofden in zee een uitmuntende
gelegenheid om een zeebad te nemen. Als
het gemeentebestuur alechts de vergunning
wilde verleenen om daar tusschen twee hoofden
van 12 tot 2 uur en zoo mogelijk na vier uur
nog 1 of 2 uur te mogen baden, zou menigeen
met een dankbaar hart daarvan gebruik maken.
De passage tusschen 12 en 2 uur is daar
al heel gering en door het bekend maken der
uren van vergunning, zon een ieder, die niet
wil er ook niet behoeden te loopen. Desnoods
zou er op die uren een politieagent aanwezig
kunnen zijn om zoo noodig de orde te hand
haven.
Een liefhebber van baden.
Marine en Leger.
Blijkens bij het departement van marine ont
vangen bericht is Hr. Ms. fregat „Van Speyk",
onder bevel van den kapt. ter zee W. A. Arriëns,
den Hen dezer van New-York vertrokken voor
de terugreis naar Nederland.
Ingevolge Kon. besluit van 15 dezer no. 36
wordt de kapt.-luitenant ter zee C. Hoffman met
BRWKBKT DOOR AM O.
(24
•Dezen avond nog. Voor twee, drie dagen.
Wil u het noodige voor mij inpakken
Ja, maar waar is de reis heen Je hebt
me daar nog niets van gezegd.'
Karei opende de deur van de aangrenzende
kamer, terwijl zijn moeder hoofdschuddende
heenging. Zy kon maar niet begrijpen, waar
om haar zoon zoo laat in den avond nog op
reis moest.
Toen Karei binnentrad, zouden de jongelui
juist afscheid nemen. Eefje trok haastig haar
hand terng uit die van den jonkman, zy kleurde
en beheerschte zich toch en stelden de heeren
aan elkaar voor.
Het spyt mij zeer," sprak Thnrnfels, //dat
ik kennis met u maak op het oogenblik, dat
ik wegens het late nnr behoor te vertrekken.*
De spyt is geheel aan myn zijde," ant
woordde Karei met een koelheid, die aan
Eefjes aandacht niet ontsnapte. »Ik kom slechts
een oogenblik,* zeide hy, zich tot Eefje wen
dende, »om afscheid te nemen. Ik ga aanstonds
op reis."
Wat? Ga je opreis?"
Slechts voor twee of drie dagen. Nu, het
ga je goed, tot weerziens, zusje-lief 1"
Hy drukte Eefje de hand, boog voor den
heer Thnrnfels en ging heen.
VEERTIENDE HOOFDSTUK.
De schoone Minona had den nacht gedeel
telijk in den spoortrein, gedeeltelijk in een
vigelante doorgebracht. Zy was das zeer ver
moeid, toen zij 's morgens met haar kamenier
op het kasteel Windeck aankwam.
Zy ging onmiddellijk te bed en sliep den
geheelen voormiddag. Toen zy opgestaan was
en haar toilet had gemaakt, deed zy een rij-
toertje om de frissche lucht te genieten en om
vyf uur dineerde zy. Daarna liet zij in den
salon de lamp aansteken en begon de couran
ten in te zien, die gedurende haar afwezigheid
op het kasteel waren aangekomen. Doch haar
gedachten waren niet by de lectuur. Zy ge
voelde zich gelukkig, dat ze ontkomen was
aan een man, die voor haar lastig begon te
worden. En toch voelde zij, dat zyn raadge
vingen haar op dit oogenblik van veel nut
hadden kunnen zyn bij hetgeen zij doen moest
om haar aanspraken uit het valsche testament
te doen gelden. Tusschenbeide stond zy van
de sofa op en liep in gedachten verzonken
door de kamersoms richtten haar blikken
zich dan naar de schryftafel van den graaf,
die zij door de portière in de aangrenzende
kamer zag staaD. In die schrijftafel was het
geheime vakje, dat een raadselachtigen inhoud
had. Zy besloot dien nacht nog een poging
te doen om dat vakje te vindenals haar da1
niet gelakte, zou zy een meubelmaker raad-
ügen.
Het was avond geworden en ze zou juist
gaan zitten om thee te drinken, toen bij haar
iemand werd aangemeldeen notaris Dr. Wil-
ken uit Weenen, die mevrouw de gravin we
gens een dringende aangelegenheid wenschte
te spreken.
Ik ken dien heer niet,a zeide ze tot den
huisknecht. «Vraag eens over welke aangele
genheid hy me wenscht te spreken."
Op dat oogenblik zag zij den heer, die als
notaris Wilken was aangediend, reeds op den
drempel der kamer verschijnen. Hij was een
lang man, gekleed in een gryze oveijas, zyn
cylinderhoed hield hij in de rechterhand, zijn
kort gesneden haar stond steil in de hoogte,
de punten van zijn donkere knevels waren
netjes opgedraaidook droeg hy een lorgnet
met donkere glazen.
De notaris trok zyn overjas uit, reikte die
aan den huisknecht toe, maakte een eerbiedige
buiging voor de vrouw des huizes en zeide
z/De aangelegenheid, waarover ik gaarne met
u wilde spreken, mevrouw, betreft het tes
tament van den overleden graaf."
Vreemd! Die stem had ze meer gehoord!
De man, die voor haar stond, was haar vreemd,
maar die stem had ze in den laatsten tijd
meer gehoord.
Zy gaf den knecht een teeken om zich te
verwyderen. //Hoe is uw naam?" vroeg ze,
nadat zij haar gast eon stoel aangeboden en
zelf op de sofa plaats genomen had.
«Dr. Georg Wilken, notaris, Teinfaltstraal
No. 3 te Weenen,* luidde het antwoord.
wik weet niet, wat mij de eer van uw be
zoek verschaft, mynheer Wilken," begon zy,
«maar als de aangelegenheid, die u tot my
voert, in verband staat met bet testament van
wijlen mijn echtgenoot
Zoo is het, mevrouw 1*
„•Dan mag ik in de allereerste plaats wel
vragen wie u bekend gemaakt heeft met het
bestaan van dat testament.*
Een myner beste vrienden, wiens volle ver
trouwen ik geniet. Het is baron d' Hoffmann,
die mij verklaarde, dat hij in het bozit is van
het echte testament."
De notariB sprak het woord echte met
zooveel nadruk uit, dat Minona het voorhoofd
fronste en de oogen neerslaeg.
•Ge vergist n, mynheer," zeide Minona,
haar blik weer op haar gast richtende. Er
bestaat slechts één testament en dat is niet
in het bezit van den baron."
z/Neem mij niet kwalyk, mevrouw.* ant
woordde de notaris, «maar ik heb alle reden
om het tegendeel aan te nemen.*
//Wanneer heeft n den baron het laatst ge
sproken
«Gisteren, mevrouw."
z/Ik herhaal u, dat de baron niet in het
bezit is van bet testament."
«Het oorspronkelijke testament bevindt zich
in mijne handen, ging de notaris met de groot
ste kalmte voort. «Het geschrift, dat den baron
in den afgeloopen nacht uit zyn borstzak werd
ontstolen, was niets dan een handig nage
maakte kopie.»
Minona verbleekte.
z/Ik begryp niet stamelde zy.
Hoe ik kennis draag, van hetgeen is voor
gevallen in het boudoir van zekere schoone
dame
Wanneer u den baron voor de laatste maal
gisteren gesproken heeft
z/Ik vergiste mij, lief kind 1 Het was dezen
morgen dat ik hem Bprak, toen ik myzelven
toeriep«Jou domkop, dat komt er van, als
je zooveel drinkt van de punch, die door een
Italiaansche kamenier klaar gemaakt is
Die laatste woorden had hy met zjjn gewone
stem gezegd nu begreep Minona wien zy voor
zich had.
Zy was half opgestaan, maar zonk met den
uitroep«Zjjt gy het, baron op de sofa neer.
Hy knikte en lachte haar toe. «Ja, mevrouw,
ik ben het! Wat een triomf voor myn kunst
van vermommen. Ik heb door myn list eon
dame beetgenomen, die zelve een meesteres is
in de kunst van zich anders voor te doen. Zou
het mij dan niet gelukken de politie te mis
leiden
«Ik weet werkeljjk niet, wat u hierheen
voert," zeide Minona, die nog niet van haar
verbazing was bekomen.
(Wordt vervolgd.)