I5e Jaargang. Woensdag 31 December 1924. No 104. NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WIERINGEN EN OMSTREECEN 1DITH. WIERINGER COURAN UITGEVER CGRN. J. BOSKER, WIERINGEN VERSCHIJNT ELK EN DINSDAG en VRIJDAG. ABONNEMENTSPRIJS per 3 maanden 1. ADVERTENTIeN: Van 15 regels 0.50. Iedere regel meer 0.10. BUREAU Hippolytuslioef Wieringen. Telef. Intercomm. No. 19. 1924 Oud en Nieuw1925. Twaalf zware torenslagen Worden in den nacht, gehoord. En de'stormwind dwingt de tonen Tot in wijden omtrek voort. Twaalf uur Er knallen schoten, <2veral en door elkaar, Als een afscheid van het oude En een groet aan 't nieuwe jaar Zoo gestadig, gaan de schalen Van de weegschaal van den tijd. *Nu eens rijzen, dan weer dalen Nu eens vreugd, dan narigheid Maar aan 't einde van den jaar kring Staat men even stil en wacht. En de stem van ons geweten Spreekt tot ons met dübb'le kracht En wij nemen ons weer plechtig Voor om goed te zijn dit jaar Niet te leven in verdeeldheid, Maar in vrede met elkaar!.. O als ieder zijn gelofte Ilield op d'oersten dag gedaan Zeker zou 't, op Oujaarsavond Met ons allen beter staan ZIJN KIND. Oude Stine kon zich maar nfet begrijpen, waardoor juffrouw Je- ajine de laatste jaren zoo prikkel baar was en als zij de oude me vrouw Huisman niet beloofd had bij haar dochter te blijven en voor haar te zorgen, zou oude Stine al lang haar dienst opgezegd heb- -ben. Vroeger was Jeanna toch niet zoo geweest, ze was altijd wel een beetje trotscli, maar tegen Stlnt. altijd vriendelijk .en nu., niets kon de oude gedienstige meer goed doen. Stine kon zich de reden van juffrouw Jeanne's slecht humeur niet begrijpen en toch was deze niet zoo heel ver te zoeken. Was Jeanne niet opgegroeid met Frans van 't Hof, haar buurjon- t: gen, met wien ze als kind speelde en ravotte, dat een jongen het haar niet verbeteren zou Had Stine nooit bemerkt, dat Jeanne in haar jongemeisjesja- ren, vooral toen Frans student werd, hem bewonderde en tegen hem opzag, welke bewondering langzamerhand in liefde was over gegaan Neen, Stine had het nooit be merkt. Zoo doende wist ze ook niet, wat een slag het voor voor Jeanne was geweest, toen Frans zich met een ander meisje veriooi de en kort daarop ging trouwen. Het was enkel de trots van Je anne geweest, die haar de kraem, had gegeven, dat verdriet verpor gen te houden voor anderen. Ze wou niet beklaagd worden en me delijdende gezichten om <:ich heen zien. Niemand had noodig, met wat er in haar binnenste omging, en niemand had dan ook ooit haar droeve geheim geraden, Po- halve haar moeder, die kort daar op gestorven was. Toen trok .»e anne zich heelemaal terug, in dut beien rouw en met een verbitterd hart. En de jaren hadden hierin geen verandering gebracht. 't. Was nu weer oudejaar, een droeve dag voor hen, die op een verlies in het, afgeloopen jaar of in de jaren daarvoor moeten te rugzien, voor hen, die zich alleen voelen achtergebleven zonder be scherming en omringende liefde. Een ander jaar zou weer begin nen, gelijk aan het voorafgaande en Jeanne huiverde, hoewel het vuur knetterde in den haard en zijn roodachtig schijnsel spook achtige schaduwen in de schemer duistere kamer wierp. Niets had ze meer van de toe komst te wachten, altijd alleen, alleen Stine, riep ze eensklaps en sprong op om de droevige gedach ten van zich af te zetten. Stine, als we eens wat lek kers in huis haalden 't Is Oude Jaar, dat kunnen we toch zoo niet laten voorbijgaan Haar grijze hoofd schuddend ging Stiene haar inkoopen doen. Wat is een mensch toch ver anderlijk mompelde ze bij zich zelf, 't, vorige jaar zat de juffrouw te spotten met de menschen, die op straat liepen met pakjes voor Oudejaarsavond, ze lachte ze ge woon uit en nu doet ze toch zelf precies eender. Ik zal d'r wel nooit FEUILLETON. No. 28. Een leve attentie van je, Ge orges sprak de dichter met een glimlach van erkentelijkheid. Je hebt er aan gedacht om mij wat afleiding te bezorgen en je wilt, dat ik het nieuws van den dag ken en op de hoogte blijf van de politiek. Hm Wat de politiek betreft doe je net als ik. Je bekreunt je er geen zier om. Maar de nieuwstijdingen, dat h. wat anders. Men moet zich daar mede wel een beetje bezighouden, als men Parijzenaar is. Maar ik heb je de bladen meedebracht, om dat zij een bericht uit Parijs om heizen, dat je. belangstelling zal wekken. Wat is dat voor een bericht? —Lees, mijn waarde lees. Her- de bladzijde, tweede kolom. Alexis sloeg de courant open en las hardop „Gisterenavond keerden eenige jongelieden van Saint -Cloud huis waarts langs den Seine-oever. Eensklaps, een weinig heneden %de brug van Billancourt, bespeur den zij een jong evrouw, die dwars door de weide voortijlde in de rich ting der rivier. Een oogenblik la ter hoorden zij een dof gedrusch in het water. Dé jonge vrouw was begrijpen en sloffend liep Stine van den eenen winkel naar den andere. Nou, nou Ik dacht al, dat je wachtte tot Nieuwjaar met terug te komen, verwelkomde juffrouw Jeanne haar, toen ze met pakjes beladen de trap opklom. Stine zei niets, moest eerst wat op adem komen. Ik ben opgehouden, zei ze toen. Ik heb met iemand staan praten. Herinnert u u Frans 't Hof nog, die hier naast gewoond heeft Jeanne verbleekte en greep zich aan een stoel vast om niet te wan kelen. Verbaasd keek Stine haar mees teres aan. Zulk schokkend nieuws vertelde ze toch niet Wat is die veranderd ging ze verder, toen ze geen antwoord kreeg. Als hij me niet aangesproken had, had ik hem niet herkend Oud geworden en mager Maar t is hem ook niet meegeloopen Zijn vrouw is gestorven en zijn be trekking is hij ook kwijt. Nu kan hij iets anders krijgen in Amerika geloof ik, maar hij zit met hei kind, dat kan hij natuurlijk niet meenemen. Maar wat is er toch, juffrouw, waarom huilt u nou Jeanne veegde haar tranen af alsof ze zich schaamde over da. oogenblik van zwakheid. Ik heb zitt«n denken, over Oudejaarsavond.en nu dat treu rigc verhaal., heeft me heelemaal van streek gebracht. Vertel nu maar verder, 't is al weer over. 'k Was geloof ik klaar, zei Stiene, die haar geheugen afzocht of ze alles wél gezegd had O ja, ik moest u zijn groeten overbrengen. Misschien herinnert de juffrouw zich me nog wel, zei hij. Misschien herinnert ze zich me nog welterwijl er geen dag voorbijging, dat ze niet aan hem lacht. Bittere ironie van het leven En haar tranen, die ze zoo ge in de Seine geloopen. Zonder aarzelen vloog één der jongelielen, een uitstekend zwem mer, de ongelukkige te hulp en was zoo gelukkig haar naar den oever te brengen, waar de mak kers van den moedige redder wachtten. De arme vrouw ademde nog. Aanstonds werden haar alle ver- eischte zorgen bewezen, die haar tot het leven terugriepen. Wij vermelden dit feit met te grooter genoegen, omdat hij, die deze daad van zelfverloochening volvoerde, de heer Alexis Mollin, één onzer beste collega's is. Alexis Mollin is één onzer jonge dichter uit de nieuwe school. Hij heeft in de „Artiste", de „Revue Frangai- se," de „Nain-Jaune" en andere tijdschriften, gedichten uitgege ven, die zeer de aandacht trokken Twee novellen in de Siècle en eenige altikelen in de Figaro, heb ben insgelijks zijn gaven als pro zaschrijver doen waardeeren. Eerlang zullen wij hier van een nieuwen dichtbundel hebben mei ding te maken, diqn Alxis Mollin zal uitgeven onder den veelbelo- venden titel Les Aiguillons." Toen hij met het lezen ophield, vestigde. Alexis op Gcorges eijn verbaasden blik. Welnu, wat zeg je daarvan, ouwe jongen vroeg Georges. Ik zeg., ik zeg., dat ik er niets van begrijp. Hoe Je begrijpt er niets van Het komt mij voor, dat men je ta tracht had in te houden, begonnen rijkelijk te vloeien. Het was alsof ging Stiene ineens een licht op. Ze liep op het jongemeisje toe en drukte haar hoofd tegen zich aan. Nu begrijp ik het, nu begrijp ik hetwas alles, wat ze zeggen kon en in dat oogenblik voelden de twee vrouwen, die jaren naast elkander en toch als vreemden ge leefd hadden, een verwantschap, alsof ze zusters waren. Niet lang echter bleef Jeanne in die houding. - Kom, Stiene, we gaan wat koopen voor dat kleine meisje en dan moet jij het brengen. De winkeliers konden haar niet vlug genoeg helpen, zoo'n koorts achtige haast hadden beiden en weldra belde Stine dan ook bela den met een pop, chocolade en nog meer speelgoed, aan een huis in een donkere straat aan. Of de kleine Ellie blij was Sti ne twijfelde geen oogenblik wat ze haar meesteres daarvan moest vertellen. En mijnheer Van 'tllof? Verrast was hij in hooge mate. Was dat van juffrouw huisman, die vroeger altijd zoo trotsch en in zichzelf gekeerd was t Was waar, als kind was ze al tijd vriendelijk en goedhartig en die eigenschappen scheen ze dan toch behouden te houden Wilt. u juffrouw Huisman vriendelijk bedanken, zei hij tegen Stine, en ook voor mijn kleine Ellie Maar ik kan haar zelf ook weï mijn dank overbrengen. Wilt u vragen of het morgenmiddag gele gen komt En hij kwam den anderen mid dag, op Nieuwjaarsdag, samen met een klein meisje, dat wanho pige pogingen deed om haar po* te beschermen voor een klein kef fertje, dat haar in de gang tege moet sprong. Met een gevoel van weemoed he trad hij het huis, waar hij jaren geleden, als kind dagelijks kwam. melijk wel in de hoogte steekt.. Maar alles wat dit bericht zegt, is volkomen waar. Maar Georges ben jij het niet, die dat artikel naar het blad heeft gebracht Je houdt me voor het lapje, Alexis Je weet opperbest, dat ik niet in staat ben om twee fatsoen lijke regels aan elkaar te rijgen. Eerst vanmorgen maakte ik ken nis met dit artikel, toen ik toeval lig de gemengde berichten las in een courant, die ik gisteravond bij toeval gekocht heb. Dat is alles goed en wel, Ge orges maar wat men omtrent mij zegt. Maar dat is immers ook al les waar Behalve wat de Aiguillons betreft, die ik volstrekt niet op het punt ben van uit te geven, Ge orges Alleen een vriend heeft dit artikel kunnen schrijven. En zou je, voor den drommel. :e. daarover nu eens gaan bekla gen Wie is toch die onbekende vriend, sprak de jonge dichter bij zichzelf, in gepeins verzonken. Zou 't, Floretin Broussel zijn maar wie is hij Papa Caméléon. TTot. was Zondagnamiddag en overheerlijk weder. Een groote «chare menschen doorkruiste de buiten-boulevards, bovenal van de Place Blanche tot aan de ingav De meubels stonden nol op hun zelfde plaats, niets wu^ ver anderd behalve zij die hem niej een droevigen glimlach en uitge stoken hand ontving. In korte zinnen bedanke hij haar voor de verrassing, die zij zijn dochtertje den vorigen avond no- reid had. - Ze is het eenige was me nog overgebleven is en haar zal ik nu ook moeten missen. Stine heeft u zeker wel verteld Ze knikte, met een prop in de keel en wees naar een stoel, dat hij moest gaan zitten. - Er is heel wat veranderd in de laatste tien jaar, vervolgde hij met gebogen hoofd. Alles is me ontvallen. En nu moet ik den trijd om het bestaan weer op nieuw beginnen. Maar ik heb er haast den moed niet toe, als ik aan Ellie denk. Ik kan haar niet meenemen Jeanna maakte een smeekend gebaar en heesch klonk het van haar lippen Laat haar bij mij Ik zal een moeder voor haar eijn. Ontroerd greep hij haar beide handen, maar zij maakte ze los en trok het kleine meisje naar zich toe, dat eenigszins angstig naar de bleeke dame opkeek, en met haar armen om het kind heen zei ze nogmaals Ik zal een moeder voor haar zijn Hoe had ze ooit kunnen denken dat het. nieuwe jaar haar zoovee geluk zou brengen Zijn kind, nu vóorloopig altijd bij zich Een zonnige toekomst opende zich eensklaps voor haar en aan het eidn daarvan zag ze vage heel den verrijzen, die zich aaneenre gen tot. één geheel hij, het kind en zij, door één band verbonden, den band liefde, die sterker is dan alles. gen van het prachtige Park der Ruttes Chaumont, dat ook me' talrijke drommen opgewekte wan delaars was gevuld. De Parijzenaars zijn dan niet meer te Parijs. Zij zijn buiten, over al waar men naar hartelust adem haalt, waar boomen zijn en plek jes groen, kortom, kortom waar de uitwasemingen van veld en bosch de geuren van Parijs ver anderen. Op kleine afstanden van eluan der geplaatst, aanschouwde men op de buiten boulevards mallemo lens, tot vreugde der kleinen, op de tonen van een orgel ronddraai onde. Andere straatkunstenma kers, koorddansers en worstelaars oefenden hun bedrijf in open ^ucht uit. Tot den troep behoorde ook een nersoon, die ongeveer zestig jaren oud scheen. Het was een soort paljas, wiens veheele werkzaamheid bestond in het opwekken van den lachlust der omstanders, om dezen bezig te houden gedurende de oogenblik ken, dat zijn makkers wat rust namen en ook om het aantal van belangstellende toeschouwers te vermeerderen, door de voorLijgan gers door zijn potsen, grappen, en grimassen te dwingen stil te blijven staan. En zeker was die grijsaard niet de minst toegejuichte. Men ver drong zich, men ging op de tee- nen staan, om 's mans grimassen maar goed te kunnen zien en als MARKTOVERZICHT. De markt van Woensdag is voor SCIIAGEN vooruit gezegd „een slappe stille markt" met weinig aanvoer, weinig kooplui en omdat hij op zijn beurt met. het bakje rondging, vielen stuivers en hal ve stuivers bij zwermen in het Moorsche mutsje. Onder de toeschouwers die door dW onuitputtelijke geestigheid van den ouden paljas in een vroo- lijke luim werden gebracht, be vond zich Florentin Broussel. at voerde hij daar uit Zonder te weten waarom, boe zemde die oude man, die zich foei leelijk maakte om maar te doen lachen, hem een diep medelijden in. Daarenboven had die armzalige hansworst, iets, dat gunstig voor hem stemde. Wat was dit Men zou het niet met juistheid hebben kunnen zeggen. Toen de voorstelling afgeloopen was, was Broussel den ouden kun stenmaker gevolgd. Hij haalde hem in. Vrienlief, dus sprak hij, je maakt boenen. ITeb je zoo'n haast? De grijsaard keerde zich snel om, vestigde den blik op den per soon, die hem aansprak en lachte. Ah zoo Je herkent me Ja, mijnheer. U was daar ginds, vlak bij mij, toen ik mijn dwaasheden ui t k raa m d o Je hebt mij zooeven zoo ver maakt, en terwijl ik je aanzag, naar je luisterde, heb ik een leven dige belangstelling voor je in mij voelen oprijzen, waarvan je mij geen verklaring, voor bet oogen blik althans, kan geven. Wordt vervolgd.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Wieringer courant | 1924 | | pagina 1