24e JAARGANG
DINSDAG 4 APRIL 1933.
No. 27
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR
WIERINGEN EN OMSTREKEN
FEUILLETON
PLICHT IS GELUK
S. COLTOF
KANAALWEG DEN HELDER
WIERINGER COURANT
VERSCHIJNT BLK1IV
BUREAU
DINSDAG en VRIJDAG.
Ul TtifcVEK
Hippolytushoef Wler-lngen.
ABONNEMENTSPRIJS
COKN. J. BOSKER,
WLERING BE.
Telefoon Intercomm. No. 19.
per 3 maanden f 1.—
ADVIRTINTKN
Van 1—1 regels
Iedere regel meer
f O N,
9.1*
DE „EET MEER"-MANIE.
Het „Officieele Orgaan" van de gefe
dereerde R. K. Boerenorganisaties
schrijft over de „eet meer"-manie het
volgende
Wat zijn we toch een volk van hope-
looze suffers. Daar zitten we neer en
piekeren en mopperen over de crisis,
over steunmaatregelen, over het stuk
slaan van onzen export, over het ten
gronde gaan van onze bedrijven. We
houden protestvergaderingen en spre
ken er een vlammende taal, we schrij
ven artikelen met de meest scherpe
pen, we richten de meest dringende
verzoekschriften aan de Regeering, we
roepen moord en brand, omdat de eco
nomische toestand van onzen land- en
tuinbouw reddeloos te loor dreigt te
gaan.
En nu komt ineens de oplossing, ze
lag zoo maar voor het grijpen, maar
we kenden ze niet. „Eet meer dat
is het wachtwoord, dat is de allesom
vattende tooverforimule. Toen onze
kaasexport in het gedrang werd ge
bracht, toen zou men verwacht hebben
dat men in Den Haag de vuist op ta-
zou hebben gelegd, om zoo noodig met
tegenmaatregelen onzen export te be
houden Larie man waar denk je
aan Toen luidde het advies van bo
ven af „Eet meer kaas". Toen onze
eieren-uitvoer den hals werd omge
draaid hoorden we weer hetzelfde lied:
„Eet meer eieren".
Toen we dit alles hadden gehoord en
gelezen, hebben we ons stilletjes neer
gezet en zijn we in diep gepeins ver
zonken. Het was ons als had er een Sa
lomo uit de oudheid gesproken, in al
zijn gedegen wijsheid „Eet meer en
we zagen aan onzen geest voorbij
trekken, eet meer kaas en eet meer
eieren, eet meer haring en schelvisch,
eet meer biefstuk en varkenspootjes,
eet meer groenten en fruit, eet meer
brood en versche kadetjes, eet meer
aardappelen en kool, eet meer enz.
De pijn is geleden en als goede vader
landers zetten we ons neer en gaan we
aan den slag en we eten als we op
staan tot dat we slapen gaan en bij
iedere gelegenheid die zich voordoet,
en we eten, eten, eten tot dat we geen
boe meer kunnen zeggen, maar het va
derland is gered.
Vaarwel slanke lijn en lenige ge
stalte, want we moeten eten en we
worden een geslacht met een welge
daan buikje en een dubbele kin. Tot
op heden hebben we blijkbaar aan on
dervoeding geleden en waren we een
volk van schimmen. Maar straks zal
de wereld met verbazing tot ons op
zien en de „eet meer-beweging" zal
van uit ons land haar zegetocht aan
vangen en 't eene land na 't andere zal
gered worden.
Een boertje kwam bij me en sprak,
ook hij had 't „eet meer kaas" gele
zen" -- „meester ze moesten maar een
premie uitloven". Best idee, verheven
gedachte. Het zou muziek brengen in
de eet-meer-beweging, geen steunmaat
regelen meer en geen drukdoende be
raadslagingen, hef. ze op en geef pre
mies aan diegenen welke 't meeste
eten, dat zijn de redders en redsters.
Aan 't departement komt een afdee-
ling „Eet meer" de rest kan wel ophoe
pelen, hij die 't meest kan eten wordt
als leider benoemd en de ambtenaren
en de ambtenaressen bestaan uit koks
en keukenmeiden, welke al maar
door nieuwe gerechten moeten uit
vinden. En aan 't volk zal worden
kond gedaan dat er in den lande cur
sussen in 't proefeten zullen worden
gegeven. Zij die met vrucht deze cur
sussen hebben gevolgd en verder in
practijk brengen, zullen van crisisbe
lastingen verschoond blijven.
De werkloosheid wordt opgeheven,
men zal eten bij wijze van werkver
schaffing, het leger krijgt eetoefenin-
gen, overal moet worden gegeten, ge
geten. En er zal 'n vreters-conferentie
worden belegd en de afgevaardigden
moeten minstens 150 K.G. wegen en
als men daar ook het „eet meer" in
practijk zal hebben gebracht, dan zal
er vrede zijn, want na al die eterij zal
men zóó voldaan zijn dat men aan
geen gekibbel meer denkt. En in de
geschiedenis van de eerste helft der
twintigste eeuw zal men later kunnen
lezen als er sprake is over de crisis
welke de wereld teisterde
Ende 't volk zette zich neer en be
gon te eten en 't at dagen en weken
lang en ze aten dat de kippen en koei
en hen niet bij konden houden. Ende
ze aten de crisis op, ende er bleef niets
meer van over.
En 't nageslacht zal verstomd staan
over de wijsheid zijner vaderen.
de kerk gehuwd zijn, zullen hun echtverbin
tenis dus thans ook nog voor den ambtenaar
van den burgerlijken stand moeten bevesti
gen.
Voort zullen grijsaards opnieuw een bruid
moeten zoeken.
BINNENLANDSCH NIEUWS.
Naar het Engelsch.
BUITENLANDSCH NIEUWS.
BEDENKELIJKE APRIL-GRAP.
Diplomatieke gevolgen.
Vrijdagmorgen verscheen in de straten
van Belgrado een extra-editie van de Novosti
met een extra-vet gedrukt bericht op de voor
pagina, dat op Hitier een aanslag was ge
pleegd en dat hij bij het verlaten van zijn
woning door drie revolverkogels was gedood.
Te Belgrado ontstond groote opwinding. De
kranten werden den verkoopers uit de ham
den gerukt en de Duitsche legatie ontving tal
van verzoeken om inlichtingen en bewijzen
van deelneming.
Inmiddels bleek het blad op de binnen-pa-
gina ge-antidateerd te zijn op Zaterdag
1 April en bleek het geheele bericht slechts
te zijn bedoeld als een „April-grap."
In verband hiermede had de Duitsche ge
zant Freiherr Von Dufour Feronce op zijn
verzoek een onderhoud met den minister van
buitenlandsche zaken, bij wien hij tegen de
houding van het blad Novosti protesteerde,
terwijl hij bestraffing van de schuldigen
eischte. De Joego-Slavische minister van bui
tenlandsche zaken Jeftitsj gaf zijn leedwezen
over het gebeurde te kennen en beloofde
maatregelen tegen de schuldigen te zullen
nemen.
TROUWEN OF GEEN PENSIOEN.
Het ministerie van oorlog van Chili heeft
verklaard, dat voortaan aan oorlogsveteranen,
die tusschen de 70 en 80 jaar oud zijn, geen
pensioen meer zal worden betaald, tenzij zij
bewijzen kunnen overleggen, dat zij gehuwd
zijn.
Als gevolg van dit besluit treden tal van
oud-strijders, van wie velen den oorlog van
1879 nog hebben meegemaakt, in allerijl in
het huwelijk, ten einde op deze wijze hun
recht op pensioen te behouden.
De kerkelijke huwelijken, die voorheen ook
geldigheid voor de wet hadden, worden door
een onlangs aangenomen wet als ongeldig
beschouwd en die oud-soldaten, die alleen in
No. 17.
HOOFDSTUK XV.
Roger vatte Evelyn bij beide handen en ge
leidde haar naar een rustbank in den salon,
vanwaar zij alleen de toppen van de Adelaïde
heuvels tegen den hemel zagen afsteken,
maar verder niets van de buitenwereld ge
waar werden.
„Ik heb je dagboek meegebracht, Evelyn,"
begon hij. „Je zult het op je kamer vinden."
Hij sloeg den arm om haar heen en trok
haar naast zich. „Hoeven wij nog een be
paalde vraag te bespreken
„Dit moet jij uitmaken," antwoordde zij,
want haarzelve leek, in zijn tegenwoordig
heid, alle twijfel belachelijk en verachtelijk.
Na en langdurig stilzwijgen sprak hij weer
„Ik geloof, dat je mij lief hebt en in dit
feit ligt het antwoord. Ik begrijp je opvat
ting je achtte het beter, om alles op te schrij
ven, wat er in je omging. Maar nu je eenmaal
te mijnen gunste hebt beslist, moest je dien
jongen man ook te verstaan geven, dat hij
je niet meer voor zich kan winnen."
„Vindt je, dat we ons nu wel druk hoeven
te maken voor hem
„Ja, dat geloof ik zeker. Ik weet niet, hoe
je je voelt, onder de blikken, die hij je toe
werpt, maar zeker zou het je toch niet aan
genaam zijn, om een man, voor wien je geen
liefde voelt, te hooren spreken van zijn lief
de."
„Mij dunkt, dat is wel wat bot gezegd. Maar
misschien heb ik je door dat lezen van mijn
dagboek ook wat al te zeer op de proef ge
steld. Ik kan mij nu haast niet meer voor
stellen, dat ik ooit in ernst een woord ge
meend heb, van wat ik van dien Sir George
VOOR DE SCHOONMAAK
VAN UW WINKEL KAMER,
KEUKEN, KANTOOR of ZOLDER
Bouclé-, Vel. Haar-, Axminster-,
OVERVAL TE POSTERENK.
Een buit van ruim honderd gulden.
Vrijdagavond, zijn vermoedelijk twee man
nen te Posterenk, nabij Wilp (gem. Voorts)
het huis van den alleenwonenden ongeveer
50-jarigen J. Vis binnengedrongen. Zij heb
ben hem, terwijl hij reeds te bed lag. aange
vallen. Zij sloegen hem met een hard voor
werp, vermoedelijk een blaaspijp, op het
hoofd, sleurden hem vervolgens uit het bed
naar de keuken, waar zij hem aan handen
en voeten bonden en hem een zak over het
hoofd deden. De indringers moeten daarna
uit een kastje naast de slaapplaats een bedrag
van ruim 100 gulden hebben gestolen. Een
buurman van V., die de woning passeerde en
gestommel hoorde, ging kijken en zag door
een spleet van de deur den aangevallene he
vig bloedend en ontkleed op den grond lig
gen. Een geneesheer achtte overbrenging van
het slachtoffer naar het ziekenhuis te Deven
ter noodzakelijk.
Van de daders mist men nog elk spoor.
DE WIMPELTOCHT VAN DE K.N.A.C.
De sportredacteur van het Handelsblad
schrijft
Het kan bij wijlen aangenaam en bovenal
genoegelijk zijn om in een vlot loopende au
tomobiel langs onze Nederlandsche wegen te
glijden en het schoone en markante onder
weg, zij het dan uiteraard ietwat vluchtig,
op te nemen. Ik weet het wel, het is niet al
tijd een genoegen, maar gisteren (Zaterdag)
was het dan dan toch wel. En in hooge mate.
Wij hebben met z'n ongeveer vijfhonderd
er waren zoo om en bij 140 deelnemende
automobielen gisteren een wimpeltocht
gereden van Bussum (Hotel Bosch van Bre-
dius) via Amsterdam, Volendam, Hoorn, Sloot
dorp, naar Harlingen. Een wimpeltocht van
de K.N.A.C., zoo genoegenlij k, zoo echt-spor-
tief-prettig, dat de herinnering daaraan als
iets heel moois lang bij alle deelnemers en
deelneemsters zal blijven leven. Niet het minst
om den mooien legpenning, welke de K.N.A.C.
hun, die alle zeven wimpels konden toonen,
vereerde.
Het gold hier geen wedstrijd. Gelukkig. En
het werd ook geen jachten, geen onnut ge
zoem langs de veelal smalle wagen het was
en het bleef een gezelligheidstochteen vroo
lijkste samenzijn van een groot aantal auto
mobilisten onder één vlag, him eigen vaan,
die van de Koninklijke Nederlandsche Auto
mobiel Club. Wit en sterren.
Het regende Maar de prettige stemming,
waarin de wimpeltochtgangers gekomen wa
ren, bleef. En welgemoed toog een iegelijk op
weg. Naar Amsterdam en verder.
Ook wij.
En ook wij waren echte wimpeltochters.
Ook wij stempelden. En bonden trots de vaan
tjes aan onzen radiateurdop.
Zoo ging het Amsterdamwaarts en daar
door henen, via het IJveer, Buiksloot, Schouw,
Broek en Monnikendam naar Volendam.
Tweede controlepost. Tusschen sloffende
pofbroek-Volendammers door naar Spaan
ders. Stempel voor stempel. Vaantje. Een
handdruk even. Vooruit maar weer. Want
hier ontbreekt de plaats de dijk moet vrij
voor wie er nog komen.
Suizend verglijdt het Noord-Hollandsche
landschap, water en lucht ongeëvenaard.
Wijde verten.
Ken uw eigen land roepen wij steeds ieder
een toe, die het hooren wil. Ken eigen land,
prevelen wijzelf thans. En wij onderkennen
er de schoonheid van. Eens te meer. Zeker
van dit polderbeeld, dat wijd is en echt-sterk-
Hollandsch. Frisch en ferm. Gelijk wij wen-
schen, dat de vreemdeling het moge zien.
GROOTE KEUZE
Vloerzeil Linoleum Inlaid
Krommenie
0.52 1.15 2.55
elke
Deventcr-voorwerk-, Tapis Beige KARPETTEN
maat en groote keuze.
ren rijksdaalders als de laatst uitge
geven papieren guldens vormen nog
altijd wettig betaalmiddel en dit geld
moet men dus ook in betaling aanne
men. Natuurlijk geeft de Nederland
sche Bank dit papieren kleingeld niet
meer uit en wordt het er successieve
lijk ingehouden en op de duur zal op
lie wijze het kleine papieren geld ge
heel aan de circulatie onttrokken wor-
ien. Papieren guldens ziet men er
reeds bijna niet meer maar als men
er nog in zijn bezit heeft, kan men er
overal mee terecht. Rn hetzelfde geldt
voor de papieren rijksdaalders.
Juist in dit gedempte licht. Wit en sterren.
Hoorn is pleisterplaats.
Hotel. De Oude Doelen. Bekende steê voor
wie Hoorn kent. Thans overweldigd door het
aantal, maar gastvrij als altoos.
Dan dwars door Drechterland. via Wognum
naar den Zuiderzeedijk. Waar bovenop vroe
ger de blik verrast weidde over het verre wa
ter, waar thans de Wieringermeerpolder te
gen den dijk aanligt, in al zijn rauwe uitge
strektheid. Zoo ver het oog zien kan. Grijs,
grauw, met hier en daar geplekt een boerde
rij reeds, en in de verre verten dorpen van
rood gedakte huizen. Middenmeer. Sloot-
dorp
De Wieringermeerpolder.
Een goede gedachte van de K.N.A.C. haar
leden te laten toeren door deze landaanwinst.
langs een weg over „den bodem der zee"
een klinkerweg met zachte bennen, met hier
en daar door een W gemerkte palen Wijk
plaatsen voor tegenkomers
Over pontonbruggen, die waggelend, water-
ploffend of protesteerend wegzinken en weer
opbollen onder den druk der vele wagens.
Hier en daar waarlijk al wegwijzers van den
A.N.W.B. Plaatsaanduidingen van de K.N.A.C.
en den Toeristenbond beide. Diligent tot in
het pas gewonnen land toe
Dan Wieringen, Hippolytushoef. Den Oe
ver. Wij pozen er niet. Gaan door. Rijden den
afsluitdijk op.
Daar is het wonder. Men leest er van, men
ziet er plaatjes van. Wij vlogen er boven,
toen hij gemaakt werd, die dijk. Thans heb
ben wij er onze voeten op gezet. Wij hebben
er langs gereden. Dertig kilometer lang. Van
Den Oever tot Zurich. En wij zijn gekropen
langs de ontzagwekkende sluiswerken van Den
Oever en van het Breezand. Wij hebben in
verbazing gestaan op het Kornwerderzand
en geblikt diep in de kolk van de prachtige
sluizen daarWaar doorheen juist een Ur-
ker visscher en een stoombootje geschut wer
dennaar het IJsselmeer
Daarom alleen al was deze wimpeltocht
van de K.N.A.C. de moeite waard Zoo velen
hebben thans, gelijk wij, met eigen oogen
kunnen aanschouwen het ongelooflijk geach
te wonderwerk, dat daar tusschen Noord-
Holland en Friesland tot stand kwam.
Te Breezand een lieve attentie. Een paar
echt Friesche gekleede dames, die in hun ei
gen landstaal den K.N.A.C.-wimpeltochtgan-
gers het hartelijke welkom toeriepen en dit
namens de provinciale Friesche Vereeniging
Voor Vreemdelingen Verkeer lieten vergezeld
gaan van een geschenk een echte Friesche
kruidkoek
Daarna was het spoedig verteld. Zurich is
de vaste wal van Friesland alweer. De laatste
controlepostDaarna Harlingen. Het ein
de. De clou van de ritDe medaille.
Des avonds het feest in Leeuwarden. Waar
heen eenige honderden deelnemers doorreden
in den striemenden regen. Een feestmaal in
Amicitia en een avondfeest van de V.V.V.
Papieren klein geld.
Herhaaldelijk vraagt men, of de pa
pieren rijksdaalders en guidens (do
guldens met bruine druk) nog altijd
wettig betaalmiddel zijn en 't is ons
bovendien gebleken, dat nu en dan
geweigerd wordt dit papieren geld in
ontvangst te nemen, omdat het niet
meer „geldig" zou zijn. Deze opvatting
is volkomen onjuist zoowel de papie-
PROVINCIAAL NIEUWS.
zei."
„Ik voel mededoogen met iederen man, die
je tot de zijne zou wenschen te maken, maar
dit als een onmogelijkheid aanvaarden moet."
„Voor hem hoef je geen mededoogen te
voelen."
„Zeg niet meer, dan je verantwoorden
kunt, Evelyn!"
„Dat doe ik ook niet," antwoordde zij, met
grooten nadruk en keek hem daarbij recht in
de oogen
„Dus de titel en het geld winnen het niet
„Geen kwestie van
„Je bent dus bereid tot het eentoonige le
ven aan mijn zijde, overtuigd, dat al mijn
streven daarop gericht zal zijn, om je geluk
kig te maken Je vertrouwt, dat ik zal eer
biedigen je vrijheid van gedachte, woord en
daad Even vrij als je was, om mij je wisse
lende stemmingen mee te deelen in je dag
boek, zoo vrij zal je ook zijn, om tegenover
mij je gedachten uit te spreken. Ik geloof,
dat ik een vrouw gevonden heb, die een pa
rel van oprechtheid en waarheidlievendheid
is. Ik zal niet ontkennen, dat ik veel heb ge
leden onder je weifelingentoch heb ik
steeds hulde gebracht aan je oprechtheid.
Geen wonder, dat je overwoog, wie van ons
beiden wel het beste voor je geschikt zou zijn.
Maar geloof mij, kind, als ik zie de liefde, die
nu uit je blik spreekt, dan kan het niet moge
lijk zijn, dat je voor hem hetzelfde gevoel
koestert. Ik kan niet aannemen, dat zijn ti
tel en zijn geld je zouden schadeloos stellen
voor al die gewaarwordingen van geluk. En
als je dan, tè laat natuurlijk, tot de ontdek
king zoudt komen, dat je alles wat het leven
waarachtige waarde schenkt, zoudt hebben
verbeurd voor zoo'n vernisje, wat zou dan
je lot zijn Ik ken je, Evelyn ik weet, dat
je een onontwikkelden, mag ik het zeg
gen een zwakken wil hebt. Een vrouw, van
wie dit getuigd kan worden, moet nooit an
ders dan uit hef de trouwen. Je moet tegen je
man kunnen opzien ik meen, dat hij sterker
van karakter moet zijn, dan jij. Ik weet niets
tegen Illingworthik matig mij niet het
Nibbixwoud. Alhier bad een veiling
plaats van zoogenaamde „kerkscha-
pen". Verkocht werden 31 stuks. 13
stuks werden verkocht a f 18 2 a f 13;
4 a f 11.50 12 a f 0.50 tezamen voor
f 420.--
WOGNUM. Alhier werd in openbare
veiling een arbeiderswoning verkocht,
waarvan de huurprijs bedraagt f 1.25
per week. Het perceel bracht de kapi
tale som op van f 40.
BOVENKARSPEL. Ged. Staten heb-
ben thans goedkeuring verleend aan
het besluit van den gemeenteraad om
de kermis dit jaar niet te laten door
gaan.
Visscherij. Texel.
De Tcxelsche Crt. schrijft
Sedert enkele dagen zoeken groote
scholingen haringen de Tcxelsche kust
op om kuit te schieten. Vroeger trok
ken deze steeds naar de Zuiderzee,
doch ze worden nu door de afsluitdijk
gestuit. In de inhammen van de dijk,
o.a. de Schoenerhoek en de Hornl,
zwemmen ze in grooten getale. De
glooi-ing was daar bedekt met een mas
sa kuit.
Met schepnetten wisten sommigen
aardig wat haringen buit te maken,
doch dat ging vaak bij een of twee te
gelijk. Men is thans bezig fuiken-te zet
ten, terwijl enkele ondernemende vis-
schers naar Wieringen zijn gegaan om
een zegen.
Het is de vraag of de trek nog wat
zal aanhouden. Indien dit zoo is, wordt
dat voor sommigen misschien een bui
tenkansje. De wulkenvisscherij levert
bijna niets op momenteel en elke kans
op verdienste is dus welkom.
In de Zuiderzee was de gelegenheid
voor kuitschieten veel gunstiger.
Thans zal er wel veel van het kuit ver
loren gaan.
ïecht aan, om over hem te oordeelen, maar
ik geloof niet, dat gij veel achting voor hem
voeltmisschien wel minder, dan hij verdient.
Ik zag gisteren avond die hooghartige uit
drukking op je gezichtje, waarmee je hem
aankeek. Vertel mij eens even als nu mor
gen aan den dag aan het licht trad, dat hij
een vondeling was, zou je dan zelfs zijn tegen
woordigheid dulden
„O, Roger, heb je mij nu nog niet lang ge
noeg gekweld
„Je gekwèld Maar liefsteik wil
je enkel maar duidelijk maken, hoe noodza
kelijk het is, dat je de liefde stelt boven ie
der stoffelijk voordeel. Het is misschien mo
gelijk, dat er sommigen zijn, die zich verkoo-
pen en die zich, zonder iets te laten merken,
aan dien vernederenden koop onderwerpen
maar jij hoort niet tot diegenen."
Hij stond op, hield haar gezichtje tus
schen zijn beide handen en keek haar diep
in de oogen.
Antwoord mij in gemoede, Evelyn Denk
nu eens, dat je getrouwd was met Illing
worth dat je, door een plechtigen eed, je
verbonden hadt, om hem lief te hebben, tc
eeren, te gehoorzamendenk je dan niet,
dat ik dan niet, dat ik ten allen tijde je van
hem zou kunnen afnemen Je bent de mijne,
Evelyn, en omdat je mij lief hebt, zal ik je
nooit opgeven. Geen band kan ons nauwer
verbinden. Behandel andere mannen, of je
reeds mijn naam droeg."
Een langdurige stilte volgde.
„En nu, liefste, zullen wij hier niet meer
van spreken."
Hij leidde haar naar het venster, schoof
dit op en stond eenigen tijd met haar naar
buiten te kijken, tot ze beide weer kalmer
waren.
„Wil je morgen enkele uren bij mijn moe
der doorbrengen vroeg hij. „Zij heeft mij
gevraagd, of je bij haar wilt komen lunchen.
Ik geloof niet, dat dit je te zeer vermoeien
zal tegen den avond.
„Neen, zeker niet. Ik zal heel graag gaan."
HOOFDSTUK XVI.
In een gelouterde stemming ging Evelyn
dien volgenden dag naar Mrs. Thorburn. Zo
werd er vol vriendelijke teederheid ontvan
gen. waardoor ze zich al dadelijk op haar ge
mak voelde.
Na den lunch zaten de dames bijeen in de
gezelligste kamer, die Evelyn ooit gezien had.
Mrs. Thorbum zei, dat de heele inrichting
van dit vertrek Rogers werk was. Het sierlij
ke schrijftafeltje met bij behoorenden stoel,
een paar prachtige vazen, en een paar fijn-
getinte aquarellen waren verjaarsgeschenken
geweest gedurende de laatste vijf a zes jaren.
„Arme vrouw," dacht Evelyn. „Wat zal het
droevig voor haar zijn, om dit huis te verla
ten, waar zij zoo gelukkig is geweest
„Ik hoop, dat, als je weer thuis bent, je ou
ders er niet tegen hebben, dat je mij schrijft,"
zei de vriendelijke gastvrouw.
„Ze zullen eerder blij zijn, dat ik met u
correspondeeren mag."
„Op die manier zullen wij elkaar beter lee-
ren kennen, niet waar En zou je nu eens
iets voor mij willen spelen, Evelyn
Zoo ging de tijd voor haar beiden aange
naam voorbij, tot het gesprek op boeken
kwam.
„Uw zoon heeft vader enkele boeken gezon
den, die hij zeker verwachtte, dat ik lezen
zou nu, ik heb ze zoo eens ingekeken, maar
bepaald gelezen heb ik ze niet. Menschen in
teresseeren mij, maar boeken en schilderijen
niet."
„Dat is jammer, want Roger is dol op lezen.
Maar je zult zeker wel je best doen, dat je
je in eikaars smaken verdiept
,Als hij mijn smaak volgt, dan zal hij niet
veel tijd over hebben, om te lezen, dat weet ik
wel. Wanneer menschen hun gezelschaps
plichten waarnemen, dan kan ik mij niet
voorstellen, hoe ze nog tijd zouden overhou
den, om aan boeken te besteden."
Mrs. Thorburn was teleurgesteld boven
dien voelde zij zich geprikkeld door den aan
matigenden toon, waarop Evelyn sprak en
door de koele wijze, waarop zij het ten eenen-
male onnoodig scheen te achten, dat haar
aanstaande echtgenoot zou geraadpleegd wor
den, eer er een besliste verandering zou aan
gebracht worden in zijn levenswijze. Toch
wilde zij zich niet laten verleiden tot een
overhaast oordeel, waar van zü later mis
schien spijt zou hebben.
„Je moet niet vergeten, lieve," zei ze dus,
vriendelijk-terechtwijzend, „dat een man van
zaken soms rust noodig heeft na zfjn werk.
Ik ben zeker, dat Roger er trotsch op zal zijn,
bezoeken te maken met zijn vrouwtje en dat
wij onze vrienden en kennissen weer veel
zullen kunnen ontvangen, als je hier het
huishouden bestuurt."
Meer hoorde Evelyn niet. Op dat „wij" ging
het bloed haar zoo ontstuimig door de ade
ren vloeien, dat zij alle moeite had, zichzelve
te bedwingen, om niet roekeloos uit te vallen.
Het was toch nooit bij haar opgekomen, hoe
het van haar verwacht zou worden, om het
huis te deelen met haar schoonmoeder.
Eindelijk zag zij, dat Mrs. Thorburn haar in
gespannen aandacht gadesloeg, als wachtte
zij een antwoord op het een of ander, dat zij
had gezegd.
„Jc zult toch wel nooit in twijfel trekken,
dat dit altijd mijn eerste streven zal zijn,"
sprak Mrs. Thorburn nu weer.
„Neem mij niet kwalijk," stamelde Evelyn,
„het is wel heel onbeleefdmaar ik heb
niet genoeg aandacht geschonken, aan wat
u daar Juist hebt gezegd."
„Ik zei, dat, als Roger zijn vrouwtje zijn
huis binnenleidt, ik dan geen grooter genoe
gen zal kennen, dan met hem te trachten,
haar zoo gelukkig mogelijk ie maken."
„Heel vriendelijk van u. Ik vrees anders,
dat ik niet zoo bijzonder huiselijk ben aange
legd en dat ik heel wat meer verlangen zal,
om mij genoegen te geven."
Misschien had zij die woorden gezegd, om
als 't ware uit te lokken, dat Mrs. Thorburn
zou antwoorden, hoe zij dan onmogelijk met
haar kon samenwonen.
(Wordt vervolgd.)