24e JAARGANG DINSDAG 4 APRIL 1933. No. 27 NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WIERINGEN EN OMSTREKEN FEUILLETON PLICHT IS GELUK S. COLTOF KANAALWEG DEN HELDER WIERINGER COURANT VERSCHIJNT BLK1IV BUREAU DINSDAG en VRIJDAG. Ul TtifcVEK Hippolytushoef Wler-lngen. ABONNEMENTSPRIJS COKN. J. BOSKER, WLERING BE. Telefoon Intercomm. No. 19. per 3 maanden f 1.— ADVIRTINTKN Van 1—1 regels Iedere regel meer f O N, 9.1* DE „EET MEER"-MANIE. Het „Officieele Orgaan" van de gefe dereerde R. K. Boerenorganisaties schrijft over de „eet meer"-manie het volgende Wat zijn we toch een volk van hope- looze suffers. Daar zitten we neer en piekeren en mopperen over de crisis, over steunmaatregelen, over het stuk slaan van onzen export, over het ten gronde gaan van onze bedrijven. We houden protestvergaderingen en spre ken er een vlammende taal, we schrij ven artikelen met de meest scherpe pen, we richten de meest dringende verzoekschriften aan de Regeering, we roepen moord en brand, omdat de eco nomische toestand van onzen land- en tuinbouw reddeloos te loor dreigt te gaan. En nu komt ineens de oplossing, ze lag zoo maar voor het grijpen, maar we kenden ze niet. „Eet meer dat is het wachtwoord, dat is de allesom vattende tooverforimule. Toen onze kaasexport in het gedrang werd ge bracht, toen zou men verwacht hebben dat men in Den Haag de vuist op ta- zou hebben gelegd, om zoo noodig met tegenmaatregelen onzen export te be houden Larie man waar denk je aan Toen luidde het advies van bo ven af „Eet meer kaas". Toen onze eieren-uitvoer den hals werd omge draaid hoorden we weer hetzelfde lied: „Eet meer eieren". Toen we dit alles hadden gehoord en gelezen, hebben we ons stilletjes neer gezet en zijn we in diep gepeins ver zonken. Het was ons als had er een Sa lomo uit de oudheid gesproken, in al zijn gedegen wijsheid „Eet meer en we zagen aan onzen geest voorbij trekken, eet meer kaas en eet meer eieren, eet meer haring en schelvisch, eet meer biefstuk en varkenspootjes, eet meer groenten en fruit, eet meer brood en versche kadetjes, eet meer aardappelen en kool, eet meer enz. De pijn is geleden en als goede vader landers zetten we ons neer en gaan we aan den slag en we eten als we op staan tot dat we slapen gaan en bij iedere gelegenheid die zich voordoet, en we eten, eten, eten tot dat we geen boe meer kunnen zeggen, maar het va derland is gered. Vaarwel slanke lijn en lenige ge stalte, want we moeten eten en we worden een geslacht met een welge daan buikje en een dubbele kin. Tot op heden hebben we blijkbaar aan on dervoeding geleden en waren we een volk van schimmen. Maar straks zal de wereld met verbazing tot ons op zien en de „eet meer-beweging" zal van uit ons land haar zegetocht aan vangen en 't eene land na 't andere zal gered worden. Een boertje kwam bij me en sprak, ook hij had 't „eet meer kaas" gele zen" -- „meester ze moesten maar een premie uitloven". Best idee, verheven gedachte. Het zou muziek brengen in de eet-meer-beweging, geen steunmaat regelen meer en geen drukdoende be raadslagingen, hef. ze op en geef pre mies aan diegenen welke 't meeste eten, dat zijn de redders en redsters. Aan 't departement komt een afdee- ling „Eet meer" de rest kan wel ophoe pelen, hij die 't meest kan eten wordt als leider benoemd en de ambtenaren en de ambtenaressen bestaan uit koks en keukenmeiden, welke al maar door nieuwe gerechten moeten uit vinden. En aan 't volk zal worden kond gedaan dat er in den lande cur sussen in 't proefeten zullen worden gegeven. Zij die met vrucht deze cur sussen hebben gevolgd en verder in practijk brengen, zullen van crisisbe lastingen verschoond blijven. De werkloosheid wordt opgeheven, men zal eten bij wijze van werkver schaffing, het leger krijgt eetoefenin- gen, overal moet worden gegeten, ge geten. En er zal 'n vreters-conferentie worden belegd en de afgevaardigden moeten minstens 150 K.G. wegen en als men daar ook het „eet meer" in practijk zal hebben gebracht, dan zal er vrede zijn, want na al die eterij zal men zóó voldaan zijn dat men aan geen gekibbel meer denkt. En in de geschiedenis van de eerste helft der twintigste eeuw zal men later kunnen lezen als er sprake is over de crisis welke de wereld teisterde Ende 't volk zette zich neer en be gon te eten en 't at dagen en weken lang en ze aten dat de kippen en koei en hen niet bij konden houden. Ende ze aten de crisis op, ende er bleef niets meer van over. En 't nageslacht zal verstomd staan over de wijsheid zijner vaderen. de kerk gehuwd zijn, zullen hun echtverbin tenis dus thans ook nog voor den ambtenaar van den burgerlijken stand moeten bevesti gen. Voort zullen grijsaards opnieuw een bruid moeten zoeken. BINNENLANDSCH NIEUWS. Naar het Engelsch. BUITENLANDSCH NIEUWS. BEDENKELIJKE APRIL-GRAP. Diplomatieke gevolgen. Vrijdagmorgen verscheen in de straten van Belgrado een extra-editie van de Novosti met een extra-vet gedrukt bericht op de voor pagina, dat op Hitier een aanslag was ge pleegd en dat hij bij het verlaten van zijn woning door drie revolverkogels was gedood. Te Belgrado ontstond groote opwinding. De kranten werden den verkoopers uit de ham den gerukt en de Duitsche legatie ontving tal van verzoeken om inlichtingen en bewijzen van deelneming. Inmiddels bleek het blad op de binnen-pa- gina ge-antidateerd te zijn op Zaterdag 1 April en bleek het geheele bericht slechts te zijn bedoeld als een „April-grap." In verband hiermede had de Duitsche ge zant Freiherr Von Dufour Feronce op zijn verzoek een onderhoud met den minister van buitenlandsche zaken, bij wien hij tegen de houding van het blad Novosti protesteerde, terwijl hij bestraffing van de schuldigen eischte. De Joego-Slavische minister van bui tenlandsche zaken Jeftitsj gaf zijn leedwezen over het gebeurde te kennen en beloofde maatregelen tegen de schuldigen te zullen nemen. TROUWEN OF GEEN PENSIOEN. Het ministerie van oorlog van Chili heeft verklaard, dat voortaan aan oorlogsveteranen, die tusschen de 70 en 80 jaar oud zijn, geen pensioen meer zal worden betaald, tenzij zij bewijzen kunnen overleggen, dat zij gehuwd zijn. Als gevolg van dit besluit treden tal van oud-strijders, van wie velen den oorlog van 1879 nog hebben meegemaakt, in allerijl in het huwelijk, ten einde op deze wijze hun recht op pensioen te behouden. De kerkelijke huwelijken, die voorheen ook geldigheid voor de wet hadden, worden door een onlangs aangenomen wet als ongeldig beschouwd en die oud-soldaten, die alleen in No. 17. HOOFDSTUK XV. Roger vatte Evelyn bij beide handen en ge leidde haar naar een rustbank in den salon, vanwaar zij alleen de toppen van de Adelaïde heuvels tegen den hemel zagen afsteken, maar verder niets van de buitenwereld ge waar werden. „Ik heb je dagboek meegebracht, Evelyn," begon hij. „Je zult het op je kamer vinden." Hij sloeg den arm om haar heen en trok haar naast zich. „Hoeven wij nog een be paalde vraag te bespreken „Dit moet jij uitmaken," antwoordde zij, want haarzelve leek, in zijn tegenwoordig heid, alle twijfel belachelijk en verachtelijk. Na en langdurig stilzwijgen sprak hij weer „Ik geloof, dat je mij lief hebt en in dit feit ligt het antwoord. Ik begrijp je opvat ting je achtte het beter, om alles op te schrij ven, wat er in je omging. Maar nu je eenmaal te mijnen gunste hebt beslist, moest je dien jongen man ook te verstaan geven, dat hij je niet meer voor zich kan winnen." „Vindt je, dat we ons nu wel druk hoeven te maken voor hem „Ja, dat geloof ik zeker. Ik weet niet, hoe je je voelt, onder de blikken, die hij je toe werpt, maar zeker zou het je toch niet aan genaam zijn, om een man, voor wien je geen liefde voelt, te hooren spreken van zijn lief de." „Mij dunkt, dat is wel wat bot gezegd. Maar misschien heb ik je door dat lezen van mijn dagboek ook wat al te zeer op de proef ge steld. Ik kan mij nu haast niet meer voor stellen, dat ik ooit in ernst een woord ge meend heb, van wat ik van dien Sir George VOOR DE SCHOONMAAK VAN UW WINKEL KAMER, KEUKEN, KANTOOR of ZOLDER Bouclé-, Vel. Haar-, Axminster-, OVERVAL TE POSTERENK. Een buit van ruim honderd gulden. Vrijdagavond, zijn vermoedelijk twee man nen te Posterenk, nabij Wilp (gem. Voorts) het huis van den alleenwonenden ongeveer 50-jarigen J. Vis binnengedrongen. Zij heb ben hem, terwijl hij reeds te bed lag. aange vallen. Zij sloegen hem met een hard voor werp, vermoedelijk een blaaspijp, op het hoofd, sleurden hem vervolgens uit het bed naar de keuken, waar zij hem aan handen en voeten bonden en hem een zak over het hoofd deden. De indringers moeten daarna uit een kastje naast de slaapplaats een bedrag van ruim 100 gulden hebben gestolen. Een buurman van V., die de woning passeerde en gestommel hoorde, ging kijken en zag door een spleet van de deur den aangevallene he vig bloedend en ontkleed op den grond lig gen. Een geneesheer achtte overbrenging van het slachtoffer naar het ziekenhuis te Deven ter noodzakelijk. Van de daders mist men nog elk spoor. DE WIMPELTOCHT VAN DE K.N.A.C. De sportredacteur van het Handelsblad schrijft Het kan bij wijlen aangenaam en bovenal genoegelijk zijn om in een vlot loopende au tomobiel langs onze Nederlandsche wegen te glijden en het schoone en markante onder weg, zij het dan uiteraard ietwat vluchtig, op te nemen. Ik weet het wel, het is niet al tijd een genoegen, maar gisteren (Zaterdag) was het dan dan toch wel. En in hooge mate. Wij hebben met z'n ongeveer vijfhonderd er waren zoo om en bij 140 deelnemende automobielen gisteren een wimpeltocht gereden van Bussum (Hotel Bosch van Bre- dius) via Amsterdam, Volendam, Hoorn, Sloot dorp, naar Harlingen. Een wimpeltocht van de K.N.A.C., zoo genoegenlij k, zoo echt-spor- tief-prettig, dat de herinnering daaraan als iets heel moois lang bij alle deelnemers en deelneemsters zal blijven leven. Niet het minst om den mooien legpenning, welke de K.N.A.C. hun, die alle zeven wimpels konden toonen, vereerde. Het gold hier geen wedstrijd. Gelukkig. En het werd ook geen jachten, geen onnut ge zoem langs de veelal smalle wagen het was en het bleef een gezelligheidstochteen vroo lijkste samenzijn van een groot aantal auto mobilisten onder één vlag, him eigen vaan, die van de Koninklijke Nederlandsche Auto mobiel Club. Wit en sterren. Het regende Maar de prettige stemming, waarin de wimpeltochtgangers gekomen wa ren, bleef. En welgemoed toog een iegelijk op weg. Naar Amsterdam en verder. Ook wij. En ook wij waren echte wimpeltochters. Ook wij stempelden. En bonden trots de vaan tjes aan onzen radiateurdop. Zoo ging het Amsterdamwaarts en daar door henen, via het IJveer, Buiksloot, Schouw, Broek en Monnikendam naar Volendam. Tweede controlepost. Tusschen sloffende pofbroek-Volendammers door naar Spaan ders. Stempel voor stempel. Vaantje. Een handdruk even. Vooruit maar weer. Want hier ontbreekt de plaats de dijk moet vrij voor wie er nog komen. Suizend verglijdt het Noord-Hollandsche landschap, water en lucht ongeëvenaard. Wijde verten. Ken uw eigen land roepen wij steeds ieder een toe, die het hooren wil. Ken eigen land, prevelen wijzelf thans. En wij onderkennen er de schoonheid van. Eens te meer. Zeker van dit polderbeeld, dat wijd is en echt-sterk- Hollandsch. Frisch en ferm. Gelijk wij wen- schen, dat de vreemdeling het moge zien. GROOTE KEUZE Vloerzeil Linoleum Inlaid Krommenie 0.52 1.15 2.55 elke Deventcr-voorwerk-, Tapis Beige KARPETTEN maat en groote keuze. ren rijksdaalders als de laatst uitge geven papieren guldens vormen nog altijd wettig betaalmiddel en dit geld moet men dus ook in betaling aanne men. Natuurlijk geeft de Nederland sche Bank dit papieren kleingeld niet meer uit en wordt het er successieve lijk ingehouden en op de duur zal op lie wijze het kleine papieren geld ge heel aan de circulatie onttrokken wor- ien. Papieren guldens ziet men er reeds bijna niet meer maar als men er nog in zijn bezit heeft, kan men er overal mee terecht. Rn hetzelfde geldt voor de papieren rijksdaalders. Juist in dit gedempte licht. Wit en sterren. Hoorn is pleisterplaats. Hotel. De Oude Doelen. Bekende steê voor wie Hoorn kent. Thans overweldigd door het aantal, maar gastvrij als altoos. Dan dwars door Drechterland. via Wognum naar den Zuiderzeedijk. Waar bovenop vroe ger de blik verrast weidde over het verre wa ter, waar thans de Wieringermeerpolder te gen den dijk aanligt, in al zijn rauwe uitge strektheid. Zoo ver het oog zien kan. Grijs, grauw, met hier en daar geplekt een boerde rij reeds, en in de verre verten dorpen van rood gedakte huizen. Middenmeer. Sloot- dorp De Wieringermeerpolder. Een goede gedachte van de K.N.A.C. haar leden te laten toeren door deze landaanwinst. langs een weg over „den bodem der zee" een klinkerweg met zachte bennen, met hier en daar door een W gemerkte palen Wijk plaatsen voor tegenkomers Over pontonbruggen, die waggelend, water- ploffend of protesteerend wegzinken en weer opbollen onder den druk der vele wagens. Hier en daar waarlijk al wegwijzers van den A.N.W.B. Plaatsaanduidingen van de K.N.A.C. en den Toeristenbond beide. Diligent tot in het pas gewonnen land toe Dan Wieringen, Hippolytushoef. Den Oe ver. Wij pozen er niet. Gaan door. Rijden den afsluitdijk op. Daar is het wonder. Men leest er van, men ziet er plaatjes van. Wij vlogen er boven, toen hij gemaakt werd, die dijk. Thans heb ben wij er onze voeten op gezet. Wij hebben er langs gereden. Dertig kilometer lang. Van Den Oever tot Zurich. En wij zijn gekropen langs de ontzagwekkende sluiswerken van Den Oever en van het Breezand. Wij hebben in verbazing gestaan op het Kornwerderzand en geblikt diep in de kolk van de prachtige sluizen daarWaar doorheen juist een Ur- ker visscher en een stoombootje geschut wer dennaar het IJsselmeer Daarom alleen al was deze wimpeltocht van de K.N.A.C. de moeite waard Zoo velen hebben thans, gelijk wij, met eigen oogen kunnen aanschouwen het ongelooflijk geach te wonderwerk, dat daar tusschen Noord- Holland en Friesland tot stand kwam. Te Breezand een lieve attentie. Een paar echt Friesche gekleede dames, die in hun ei gen landstaal den K.N.A.C.-wimpeltochtgan- gers het hartelijke welkom toeriepen en dit namens de provinciale Friesche Vereeniging Voor Vreemdelingen Verkeer lieten vergezeld gaan van een geschenk een echte Friesche kruidkoek Daarna was het spoedig verteld. Zurich is de vaste wal van Friesland alweer. De laatste controlepostDaarna Harlingen. Het ein de. De clou van de ritDe medaille. Des avonds het feest in Leeuwarden. Waar heen eenige honderden deelnemers doorreden in den striemenden regen. Een feestmaal in Amicitia en een avondfeest van de V.V.V. Papieren klein geld. Herhaaldelijk vraagt men, of de pa pieren rijksdaalders en guidens (do guldens met bruine druk) nog altijd wettig betaalmiddel zijn en 't is ons bovendien gebleken, dat nu en dan geweigerd wordt dit papieren geld in ontvangst te nemen, omdat het niet meer „geldig" zou zijn. Deze opvatting is volkomen onjuist zoowel de papie- PROVINCIAAL NIEUWS. zei." „Ik voel mededoogen met iederen man, die je tot de zijne zou wenschen te maken, maar dit als een onmogelijkheid aanvaarden moet." „Voor hem hoef je geen mededoogen te voelen." „Zeg niet meer, dan je verantwoorden kunt, Evelyn!" „Dat doe ik ook niet," antwoordde zij, met grooten nadruk en keek hem daarbij recht in de oogen „Dus de titel en het geld winnen het niet „Geen kwestie van „Je bent dus bereid tot het eentoonige le ven aan mijn zijde, overtuigd, dat al mijn streven daarop gericht zal zijn, om je geluk kig te maken Je vertrouwt, dat ik zal eer biedigen je vrijheid van gedachte, woord en daad Even vrij als je was, om mij je wisse lende stemmingen mee te deelen in je dag boek, zoo vrij zal je ook zijn, om tegenover mij je gedachten uit te spreken. Ik geloof, dat ik een vrouw gevonden heb, die een pa rel van oprechtheid en waarheidlievendheid is. Ik zal niet ontkennen, dat ik veel heb ge leden onder je weifelingentoch heb ik steeds hulde gebracht aan je oprechtheid. Geen wonder, dat je overwoog, wie van ons beiden wel het beste voor je geschikt zou zijn. Maar geloof mij, kind, als ik zie de liefde, die nu uit je blik spreekt, dan kan het niet moge lijk zijn, dat je voor hem hetzelfde gevoel koestert. Ik kan niet aannemen, dat zijn ti tel en zijn geld je zouden schadeloos stellen voor al die gewaarwordingen van geluk. En als je dan, tè laat natuurlijk, tot de ontdek king zoudt komen, dat je alles wat het leven waarachtige waarde schenkt, zoudt hebben verbeurd voor zoo'n vernisje, wat zou dan je lot zijn Ik ken je, Evelyn ik weet, dat je een onontwikkelden, mag ik het zeg gen een zwakken wil hebt. Een vrouw, van wie dit getuigd kan worden, moet nooit an ders dan uit hef de trouwen. Je moet tegen je man kunnen opzien ik meen, dat hij sterker van karakter moet zijn, dan jij. Ik weet niets tegen Illingworthik matig mij niet het Nibbixwoud. Alhier bad een veiling plaats van zoogenaamde „kerkscha- pen". Verkocht werden 31 stuks. 13 stuks werden verkocht a f 18 2 a f 13; 4 a f 11.50 12 a f 0.50 tezamen voor f 420.-- WOGNUM. Alhier werd in openbare veiling een arbeiderswoning verkocht, waarvan de huurprijs bedraagt f 1.25 per week. Het perceel bracht de kapi tale som op van f 40. BOVENKARSPEL. Ged. Staten heb- ben thans goedkeuring verleend aan het besluit van den gemeenteraad om de kermis dit jaar niet te laten door gaan. Visscherij. Texel. De Tcxelsche Crt. schrijft Sedert enkele dagen zoeken groote scholingen haringen de Tcxelsche kust op om kuit te schieten. Vroeger trok ken deze steeds naar de Zuiderzee, doch ze worden nu door de afsluitdijk gestuit. In de inhammen van de dijk, o.a. de Schoenerhoek en de Hornl, zwemmen ze in grooten getale. De glooi-ing was daar bedekt met een mas sa kuit. Met schepnetten wisten sommigen aardig wat haringen buit te maken, doch dat ging vaak bij een of twee te gelijk. Men is thans bezig fuiken-te zet ten, terwijl enkele ondernemende vis- schers naar Wieringen zijn gegaan om een zegen. Het is de vraag of de trek nog wat zal aanhouden. Indien dit zoo is, wordt dat voor sommigen misschien een bui tenkansje. De wulkenvisscherij levert bijna niets op momenteel en elke kans op verdienste is dus welkom. In de Zuiderzee was de gelegenheid voor kuitschieten veel gunstiger. Thans zal er wel veel van het kuit ver loren gaan. ïecht aan, om over hem te oordeelen, maar ik geloof niet, dat gij veel achting voor hem voeltmisschien wel minder, dan hij verdient. Ik zag gisteren avond die hooghartige uit drukking op je gezichtje, waarmee je hem aankeek. Vertel mij eens even als nu mor gen aan den dag aan het licht trad, dat hij een vondeling was, zou je dan zelfs zijn tegen woordigheid dulden „O, Roger, heb je mij nu nog niet lang ge noeg gekweld „Je gekwèld Maar liefsteik wil je enkel maar duidelijk maken, hoe noodza kelijk het is, dat je de liefde stelt boven ie der stoffelijk voordeel. Het is misschien mo gelijk, dat er sommigen zijn, die zich verkoo- pen en die zich, zonder iets te laten merken, aan dien vernederenden koop onderwerpen maar jij hoort niet tot diegenen." Hij stond op, hield haar gezichtje tus schen zijn beide handen en keek haar diep in de oogen. Antwoord mij in gemoede, Evelyn Denk nu eens, dat je getrouwd was met Illing worth dat je, door een plechtigen eed, je verbonden hadt, om hem lief te hebben, tc eeren, te gehoorzamendenk je dan niet, dat ik dan niet, dat ik ten allen tijde je van hem zou kunnen afnemen Je bent de mijne, Evelyn, en omdat je mij lief hebt, zal ik je nooit opgeven. Geen band kan ons nauwer verbinden. Behandel andere mannen, of je reeds mijn naam droeg." Een langdurige stilte volgde. „En nu, liefste, zullen wij hier niet meer van spreken." Hij leidde haar naar het venster, schoof dit op en stond eenigen tijd met haar naar buiten te kijken, tot ze beide weer kalmer waren. „Wil je morgen enkele uren bij mijn moe der doorbrengen vroeg hij. „Zij heeft mij gevraagd, of je bij haar wilt komen lunchen. Ik geloof niet, dat dit je te zeer vermoeien zal tegen den avond. „Neen, zeker niet. Ik zal heel graag gaan." HOOFDSTUK XVI. In een gelouterde stemming ging Evelyn dien volgenden dag naar Mrs. Thorburn. Zo werd er vol vriendelijke teederheid ontvan gen. waardoor ze zich al dadelijk op haar ge mak voelde. Na den lunch zaten de dames bijeen in de gezelligste kamer, die Evelyn ooit gezien had. Mrs. Thorbum zei, dat de heele inrichting van dit vertrek Rogers werk was. Het sierlij ke schrijftafeltje met bij behoorenden stoel, een paar prachtige vazen, en een paar fijn- getinte aquarellen waren verjaarsgeschenken geweest gedurende de laatste vijf a zes jaren. „Arme vrouw," dacht Evelyn. „Wat zal het droevig voor haar zijn, om dit huis te verla ten, waar zij zoo gelukkig is geweest „Ik hoop, dat, als je weer thuis bent, je ou ders er niet tegen hebben, dat je mij schrijft," zei de vriendelijke gastvrouw. „Ze zullen eerder blij zijn, dat ik met u correspondeeren mag." „Op die manier zullen wij elkaar beter lee- ren kennen, niet waar En zou je nu eens iets voor mij willen spelen, Evelyn Zoo ging de tijd voor haar beiden aange naam voorbij, tot het gesprek op boeken kwam. „Uw zoon heeft vader enkele boeken gezon den, die hij zeker verwachtte, dat ik lezen zou nu, ik heb ze zoo eens ingekeken, maar bepaald gelezen heb ik ze niet. Menschen in teresseeren mij, maar boeken en schilderijen niet." „Dat is jammer, want Roger is dol op lezen. Maar je zult zeker wel je best doen, dat je je in eikaars smaken verdiept ,Als hij mijn smaak volgt, dan zal hij niet veel tijd over hebben, om te lezen, dat weet ik wel. Wanneer menschen hun gezelschaps plichten waarnemen, dan kan ik mij niet voorstellen, hoe ze nog tijd zouden overhou den, om aan boeken te besteden." Mrs. Thorburn was teleurgesteld boven dien voelde zij zich geprikkeld door den aan matigenden toon, waarop Evelyn sprak en door de koele wijze, waarop zij het ten eenen- male onnoodig scheen te achten, dat haar aanstaande echtgenoot zou geraadpleegd wor den, eer er een besliste verandering zou aan gebracht worden in zijn levenswijze. Toch wilde zij zich niet laten verleiden tot een overhaast oordeel, waar van zü later mis schien spijt zou hebben. „Je moet niet vergeten, lieve," zei ze dus, vriendelijk-terechtwijzend, „dat een man van zaken soms rust noodig heeft na zfjn werk. Ik ben zeker, dat Roger er trotsch op zal zijn, bezoeken te maken met zijn vrouwtje en dat wij onze vrienden en kennissen weer veel zullen kunnen ontvangen, als je hier het huishouden bestuurt." Meer hoorde Evelyn niet. Op dat „wij" ging het bloed haar zoo ontstuimig door de ade ren vloeien, dat zij alle moeite had, zichzelve te bedwingen, om niet roekeloos uit te vallen. Het was toch nooit bij haar opgekomen, hoe het van haar verwacht zou worden, om het huis te deelen met haar schoonmoeder. Eindelijk zag zij, dat Mrs. Thorburn haar in gespannen aandacht gadesloeg, als wachtte zij een antwoord op het een of ander, dat zij had gezegd. „Jc zult toch wel nooit in twijfel trekken, dat dit altijd mijn eerste streven zal zijn," sprak Mrs. Thorburn nu weer. „Neem mij niet kwalijk," stamelde Evelyn, „het is wel heel onbeleefdmaar ik heb niet genoeg aandacht geschonken, aan wat u daar Juist hebt gezegd." „Ik zei, dat, als Roger zijn vrouwtje zijn huis binnenleidt, ik dan geen grooter genoe gen zal kennen, dan met hem te trachten, haar zoo gelukkig mogelijk ie maken." „Heel vriendelijk van u. Ik vrees anders, dat ik niet zoo bijzonder huiselijk ben aange legd en dat ik heel wat meer verlangen zal, om mij genoegen te geven." Misschien had zij die woorden gezegd, om als 't ware uit te lokken, dat Mrs. Thorburn zou antwoorden, hoe zij dan onmogelijk met haar kon samenwonen. (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Wieringer courant | 1933 | | pagina 1