25e JAARGANG
VRIJDAG 10 AUGUSTUS 1934
No. 64
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR
WIERINQEN EN OMSTREKEN
OM HET GOUD.
BIJ EEN TE KORT
AAN GRAS
WIERINGER COURANT
VERSCHIJNT ELKEN
DINSDAG en VRIJDAG
ABONNEMENTSPRIJS
per 3 maanden f 1.—.
Van Neudeck naar Tannenberg
honderd kilometer fakkels.
Laatste uur op Neudeck.
Maandagavond hebben de familieleden van
Von Hindenburg afscheid genomen van het
stoffelijk overschot van den overleden rijks
president hun vader en grooten grootvader.
De kist stond opgesteld op de katafalk in
de hal van het huis Neudeck (in Oost-Pruisen
aan de Danzig-Poolsche grens). De oorlogs-
vlag dekte de kist en daarop lagen helm en
sabel en in de nabijheid een kussen met den
maarschalks staf en de ordeteekenen. Vier
officieren hielden de doodenwacht.
Toen het donker werd, kwamen de bloed
verwanten afscheid nemen de kinderen, de
kleinkinderen, de achterkleinkinderen. Ook
het personeel van het huis Neudeck was in de
hal aanwezig.
Veldbisschop Dohrmann sprak met gedemp
te stem van de belangrijkheid van den groo
ten doode.
Blijf bij ons, want het zal avond wor
den, zoo begon hij zijn rouw-predicatie.
Toen sprak hij van de goede eigenschappen
van den doode, van zijn geloof en zijn trouw.
Psalm 62.2 nam de prediker tot zijn uitgangs
punt. „Mijn ziel is stil tot God." Daarna sprak
hij van het verlies, dat de familie lijdt, eer
zij den doode overgeeft aan een volk, waar
toe hij behoort heeft en waarvoor hij een va
der des vaderlands was. Uit zijn geloof heeft
hij de kracht geput om datgene te dragen,
wat hem het lot heeft opgelegd het groote
en het schoone, maar ook het bittere. Bohr-
mann roemde het geduld, de wonderbare ge
latenheid en de hoop, die den overledene
kenmerkten. Uit zijn gevouwen handen op
het sterfbed hebben wij aldus de prediker
nog eenmaal de stilte gevoeld, waarin hij
ons het beeld van ware vriendschap en goed
heid des harten was. Hij bedankte waar hij
kon bevelen, hij verzocht waar hij kon ei-
schen.
Nog eenmaal dankte de veldbisschop den
doode voor alles, wat hij heeft gedaan voorj
zijn familie, zijn volk en de wereld. Daarna
sprak hij den zegen uit.
Het gemengde koor van Freystadt zong
Wees getrouw tot in den dood.
Daarna zegde de prediker een gebed.
De hoorns uit het donkere park schallen.
Het laatste stille uur was voorbij. De deu
ren werden geopend en officieren droegen de
kist naar een katafalk voor het huis.
Hindenburg had het huis Neudeck verlaten.
„Helm af voor gebed
Over Neudeck daalde de schemering. De
plechtige stilte, die er heerschte, werd slechts
onderbroken door het marcheeren der colon
nes, die aanrukten voor de rouwparade en
door de korte commando's.
Ineens vlamden, met roodgeelen schijn, in
een verren omtrek tot aan den horizon
duizenden fakkels op. De voorgevel van het
slot ving het licht en weerkaatste het.
Op dat oogenblik verscheen, in generaals
uniform, minister-president Göring. Hij legde
een prachtige krans met zwart-wit-rood lint
op de kist.
De commandant der rouw-parade, generaal
majoor Wodrig gaf het bevelPresenteert
geweer
Acht officieren droegen de kist, die bedekt
was met de oorlogsvlag, den helm en den de
gen van den veldmaarschalk verder naar bui
ten. De beide muziekcorpsen speelden „Be
veel gerust uw wegen." Daarna volgde de tap
toe der Pruisische infanterie, waarbij de
trompetten schetterden en de trommels rof
felden.
Dof roffelden de trommen. Het oude com
mando schalde door den nacht„Helm of
voor het gebed Aangrijpend klonk het oude
koraal„Ich bete an die Macht der Liebe."
Veldbisschop Dohrmann zeide toen eenvou
dig
UITGEVER:
CORN. J. BOSKER
WIERINGEN
BUREAU:
Hippolytushoef Wieringen
Telef. Intercomm. No. 19.
ADVERTENTIëN
Van 1 5 regels
Iedere regel meer
t 0.50
f 0.10.
FEUILLETON.
(127.
Is mevrouw in haar kamer vroeg Nor-
bert.
Ja, mijnheer. Mevrouw de markiezin is
enkele minuten voor mijnheer thuisgekomen.
Meld haar dan mijn komst.
De bediende verliet het vertrek.
Hierop opende de markies een kastje van
zijn schrijftafel en nam daaruit een zorgvul
dig verzegeld pakje. Hij scheurde den omslag
vaneen en bracht zoodoende een klein fleschje
voor den dag, dat een witachtig poeder be
vatte. Hij deed het poeder in een glas, vulde
dat met water en roerde het mengsel met een
lepel langzaam om. Dan hield hij het glas in
de hoogte bij zijn oogen en in het nog draai
ende water bewogen zich enkele vlokjes van
het vergift, door hem in het glas gedaan. De
zon viel met een rossen gloed op het vreese-
lijke mengsel. Hij zag om zoo te zeggen zijn
geheele leven in dit glas, zijn heele leven trok
als een panarama voorbij zijn geest en ein
digde daar. Hij behoefde slechts dat glas leeg
te drinken en zijn leven waarvan hij dertig
jaren had doorgebracht, waarin hij rijkdom
en alle genietingen, die de wereld bood, had
gezocht, was geëindigd, zijn eerloos geworden
bestaan vernietigd, na een uur zou hij heb
ben opgehouden te ademen. Hij sidderde niet,
hij weifelde niet, zijn besluit stond vast, hij
wilde sterven.
De bediende, dien de markies naar zijn
vrouw had gezonden, kwam terug. Hij meldde,
dat mevrouw de markiezin een weinig ver
moeid was en daarom niet in den salon zou
verschijnenzij verwachtte mijnheer in haar
kamer.
't Is goed antwoordde de markies.
Opnieuw was hij weer alleen. Toen hij den
Nu nemen wij afscheid van den vader en
den heer van dit huis door het laatste Onze
Vader te bidden.
Hij sprak daarna den zegen uit onder dood-
sche stilte.
Geweldige magnesiumfakkels vlamden aan
en de affuit reed aan. Weer een kort comman
do „presenteert het geweer!" De vaandels
negen de kist met het stoffelijk overschot
werd op de affuit geheven. Onder de tonen
van het koraal „Jesus meine Zuiversicht", for
meerde zich de rouwparade en begaf de
stoet zich als door een gang van fakkeldragers
naar den weg FreystadtDeuisch-Eylau, waar
de bereden legerafdeelingen zich aansloten.
De 100-kilometer-rit door den nacht was
begonnen.
De eindelooze rit.
De stoet, die daar voorttrok in het schijn
sel der fakkels, tusschen de hoog oprijzende
boomen in het zwijgende land, langs de Pool-
sche grens, bood een machtigen aanblik. De
muziekcorpsen lieten een plechtigen treurmu
ziek hooren.
Door zes paarden getrokken volgde de af
fuit met het stoffelijk overschot. Zes officie
ren van het eerste artillerie-regiment hielden
den teugel. Achter de kist schreden de ver
wanten en de naaste vrienden van den groo
ten doode.
Daarop volgde de generaliteit van het leger,
met aan den spits luitenant-generaal Von
Rundstedt en luitenant-generaal Von Brau-
chitsch. Daarachter marcheerden de muziek
corpsen De overige deelen van het infanterie
regiment en een batterij artillerie vormden de
staart van den stoet.
De klokken luiden.
In alle dorpen luidden de klokken. Oost-
Pruisen geleidde zijn veldmaarschalk naar de
laatste rust, op de plaats van zijn grootste
overwinning.
Guirlandes hingen van boom tot boom en
op sommige plaatsen had men de vruchten
van het veld er doorheen gevlochten.
In Osterrode waren lichtende zuilen opge
steld, de lantarens waren omfloerst. Het ge
heele dorp was op de been. Uit de geheele
streek bleken tienduizenden opgekomen te
zijn om den stoet te zien voorbijtrekken. Op
verschillende plaatsen had men eerepoorten
opgericht als een laatsten groet. Ook bij
Reichenau stonden de menschen reeds sedert
uren in afwachting van den droeven stoet.
Acht rouwvuren.
Tegen twee uur Maandagnacht had het
rouw-escorte, dat het stoffelijk overschot van
wijlen rijkspresident Von Hindenburg bege
leidde, Reichenau bereikt en korten tijd later,
terwijl aan den horizon een veelbeloovende
zomerdag begon te gloren ging men voorbij
den Veldheersheuvel van Frögenau, den heu
vel waar van af Paul von Hindenburg den
slag bij Tannenberg heeft geleid. Uit de sche
mering doemden de konturen van een ge
denksteen op. De stoet hield halt om een oo
genblik te vertoeven op de plaats waar Duitsch
land's grootste veldheer zijn beroemde over
winning bevocht. Op den weg naar Hohen-
stein stonden troepen opgesteld om de kist
met het stoffelijk overschot van het auto- en
motor-escorte over te nemen. De affuit werd
bespannen met zes paarden, die elk door een
officier aan den teugel werden geleid. Een
groote menigte had zich langs den weg ge
schaard en de zon rees prachtig boven de
kim. Het was kwart voor vijf toen de stoet
het Tannenberg-monument naderde.
Reeds te ongeveer 5 uur hoort men bij het
Tannenberggedenkteeken in de verte de klan
ken der treurmuziek. Dit was het signaal voor
het ontsteken der reusachtige rouwvuren op
het vlakke terras boven op de acht hooge to
rens van het monument.
Zware, zwarte rookpluimen stegen naar den
onbewolkten blauwen hemel omhoog. Gedemp
te commando's klonken. De kist werd van de
affuit geheven en door twaalf officieren van
leger en marine in den veldheerstoren ge
dragen, vanwaar het stoffelijk overschot na
de rouwplechtigheid werd bijgezet in den daar
tegenover liggenden maarschalkstoren.
TANNENBERG DE LAATSTE EERBEWIJZEN
200.000 menschen trekken langs den
Veldheerstoren.
Tegen half elf Dinsdagmorgen sloten ge
leidelijk alle zaken. Stiller en stiller werd het
in de straten van de hoofdstad in bureaux
en fabrieken rustte de arbeid. Op pleinen en
in de scholen en fabrieken kwamen de men
schen in stilte bijeen.
Zooals Berlijn beleefde het geheele Duitsche
volk tezamen de gemeenschappelijke smart,
nu de veldmaarschalk door zijn trouwe mede
strijders ter laatste rustplaats werd gebracht.
Op den Königsplatz stonden de formaties
der S.A. en S.S. in doodsche stilte.
Kwart voor elf. Elk verkeer stond stop en
ieder ontblootte het hoofd.
Klokgeluid weerklonk van de stadstorens.
Een minuut later werd het verkeer hervat
en hernam het dagelijksche leven zijn loop.
Te Tannenberg zelf.
De eeregasten verlieten langzaam het mo
nument. Het eerst de ministers, daarna de
diplomaten. Vertegenwoordigers van de Prui
sische, Beiersche en Saksische legers uit den
wereldoorlog volgden, evenals talrijke verte
genwoordigers van het oude Duitschland en
van voorvechters van het Derde Rijk.
De schildwachten, die roerloos, als van
steen geposteerd waren tusschen de torens,
rukten in. Van buiten drong een menigte van
200.000 man op, zij wilden allen nog een blik
werpen in den maarschalkstoren. Het zal ve
le dagen duren voordat de stroom van men
schen zal afnemen. Tot laat in den nacht zal
gelegenheid worden gegeven de stoffelijke
resten van den veldmaarschalk een laatsten
groet te brengen.
Uittocht uit Hohenstein.
Over het Tannenberg-momument spreidde
de avond zijn vleugels. Nog slechts een zij-in
gang stond open, waarvoor een onafzienbare
file van menschen wachtte. Langzaam schoof
deze op, over de binnenplaats, langs den open
maarschalkstoren, om nog eenmaal rijkspre
sident Von Hindenburg te groeten.
BUITENLANDSCH NIEUWS.
bediende weer had hooren terugkomen, had
hij haastig het glas van zich afgezet, na zijn
vertrek haalde hij het wederom naar zich toe.
Gij zult mij van alle lijden verlossen,
sprak Norbert, gij zult mij de eeuwige rust
schenken, mijn oogen en mijn lippen sluiten,
mij voor altoos stom maken, mijn hart tot
zwijgen brengen Gij zult mij voor eeuwig
mijn schande doen vergeten en mijn kwelling
doen ophouden Gij zijt de verzoening en de
eenige hoop, die mij rest
En hij dronk met een snellen teug den gift
beker ledig en begaf zich met vasten tred
naar zijn vrouw.
Bij haar gekomen, bleef hij met een diepen
zucht bij de deur staan. Hij verbeeldde zich,
haar nooit te voren zoo schoon te hebben ge
zien als nu. De aandoeningen van dien dag
hadden inderdaad het gelaat der markiezin
verlevendigd en de vermoeienis, daarop ge
volgd, had daarover als het ware een zachten
sluier gespreid.
Norbert bleef voor haar staan.
O, hoe bemin ik je, Gabrielle begon hij.
Zij hief haar hand op, als om hem het
voortgaan te beletten. Er was geen toorn meer
op haar gezicht te bespeuren, de blik, waar
mede zij haar echtgenoot aanzag, drukte het
diepste medelijden uit.
Verbied mij niet je te zeggen, dat ik je
bemin, Gabrielle, ging de markies voort, want
ik heb nog maar weinig tijd om dat uit te
spreken en hoelang heb ik mijzelf dat genot
ontzegd i
Zij beschouwde hem opmerkzaam en sid
derde.
Het gelaat van Norbert was verwrongen,
zijn oogen waren starend, zijn mond vertrok
als van de hevigste pijn, die hij met boven-
menschelijke kracht wilde onderdrukken.
Wat deert je riep Gabrielle uit. Je bent
lijdend
Neen, ik lijd niet zooveel, antwoordde hij
met doffe stem. Gabrielle de dag is voor je
daar, om mij eindelijk vergiffenis te schen
ken. Die weigert men immers niet aan een
stervenden
- Aan een stervende herhaalde de mar
OOSTENRIJK.
WEER EEN EXECUTIE.
En een doodvonnis.
De krijgsraad heeft den infanterist Ernst
Feike, die als eenig actief dienend soldaat-
van het bondsleger, heeft deelgenomen aan
de bestox-ming van de bóndskanselarij, veroor
deeld tot den dood door den strop.
Nadat het verzoek om gratie voor Feike
was afgewezen, wex*d deze om 17 uur 55 op
gehangen.
De krijgsraad te Klagenfurth heeft Dins
dag Karl Kostelnig uit Wolfsberg, die bij den
opstand in het Lavant-dal den majoor van
een regiment zou hebben doodgeschoten, vrij
gesproken van de beschuldiging den moord te
hebben gepleegd, doch hem ter dood veroor
deeld wegens hoogverraad. Zijn kameraad
Brunner werd tot 12 jaren zware kerkerstraf
veroordeeld.
Kostelnig heeft gratie gekregen. Zijn straf
is veranderd in 15 jaren zware kerkerstraf.
EEN EIK OP EEN TREIN GEVALLEN.
Bij Le Creusot (Fr.) heeft Woensdag een
hevig onweer gewoed, waarbij zich een eigen-
aai-dig ongeluk heeft voorgedaan. De bliksem
sloeg in een eeuwenouden, twintig meter
hoogen eik.
De boom viel om, op de spoorbaan, juist op
het oogenblik, dat een trein voorbijreed. De
trein was blijkbaar niet vol, want hoewel
eenige compartimenten vernield werden, zijn
toch slechts twee reizigers en dan nog licht
gewond.
TEGEN SNELHEIDSMANIAKKEN.
Eigenaardige demonstratie.
De bevolking van de Parijsche voorstad
Cachen demonstreerde op eenigszins merk
waardige wijze tegen nalatige en onverschil
lige automobilisten en motorrijders. De stra
ten van de voorstad, in het bijzonder de door
Cachen loopende straatweg van Paiijs naar
Orleans, werden door menschelijke barricades
versperd. Alle auto-en motorrijders werden
gedwongen om met een 8 kilometervaart door
Cachen te kruipen. Door vlaggen en aanplak
biljetten gaven de bewoners van Cachen hun
protest tegen het steeds hooger wordende
aantal slachtoffers van verkeersongevallen te
kennen en eischten scherpe maatregelen van
de overheid.
Slechts met moeite kon de politie er voor
zorgen, dat de auto's en motorrijwielen kon
den passeeren.
Doodelijk ongeluk met manimacbine.
Te West Vleteren in Vlaanderen
maaide een boer tezamen met zijn
buurman een haverveld, men de ma
chine plotseling het driejarig zoontje
van den boer, dat op den akker speelde
'en tusschen de halmen verborgen zat,
aanreed. Beide beentjes van het kind
werden afgesneden en korten tijd ia-
ter overleed het kind aan de gevolgen
in een ziekenhuis.
Een wesp in de keel.
Verstikkingsdood gestorven.
Te Wetzlar bij Frankfort a.d. Main
dronk een dienstmeisje water, doch
kreeg hierbij toevallig een wesp bin
nen. Het dier stak haar in de keel en
met een schreeuw van pijn wierp het
meisje zich op den grond en spuwde
het doode dier weer uit. Door den steek
Izwol het strottenhoofd zoodanig op,
'dat zij moeilijkheden met ademhalen
kreeg. Er moest een dokter aan te pas
komen, doch deze kon het meisje niet
redden en zij stikte door de zwellende
wond.
Verdronken tijdens oefening van
reddingsbrigade.
Door een merkwaardigen samen
loop van omstandigheden is te Ocean
City aan de kust van New Jersey een
kantoorbediende verdronken op onge
veer honderd meter afstand van de
plaats, waar zeshonderd man van de
reddingsbrigade een groote demon
stratie gaven in aanwezigheid van
25000 toeschouwers. De ongelukkige
zwom met een vriend toen heiden plot
seling voelden, dat ze werden wegge
trokken. Ze riepen om hulp en de oeie
nendc mannen der reddingsbrigade
iZagen zich plotseling genoodzaakt
ernst te maken. Een der beide slacht
offers was echter inmiddels reeds ver
dwenen en toen hij geruimen tijd la
ter kon worden opgedoken, hieven
pogingen om de levensgeesten op te
wekken zonder resultaat.
Zes arbeiders door den bliksem
gedood.
In de nabijheid van Neustadt sloeg
in het Corridor-gebied, dertig K.M.
ten Noord-Westen van Bdynia de
bliksem in een huis, waarin tien ar
beiders bescherming tegen het on
weer hadden gezocht.
Zes hunner werden op slag gedood,
de vier anderen zwaa-: gewond.
Rattenplaag in de Londensche City.
Het aantal ratten in de Londcnsche
kiezin.
Laat je dat niet verschrikken, Gabrielle!
Sterven riep zij nog eens vol ontzet
ting.
Ja, ik heb vergift ingenomen antwoord
de Norbert. Ik moet nu sterven, want de hoe
veelheid, die ik heb gebruikt, is zelfs voor
drie of vier menschen voldoende Binnen een
kwartier zal het met mij gedaan zijn Ik zal
je de laatste en wreedste oogenblikken van
mijn doodsstrijd besparenals ik voel, dat
mijn kracht verlamt, zal ik hier vandaan
gaan, ik wil alleen sterven
Mijn hemelriep de jonge vrouw, op hem
toesnellend, terwijl zij alles vergat, om alleen
te denken aan het vreeselijk oogenblik van
het heden.
Gabrielle, hernam hij, ik heb je veel leed
veroorzaakt, maar ik heb je tevens zeer lief
gehad Ik ben zwaar gestraft, geloof mij, vol
doende zwaarJe hebt je bitter gewroken,
te bitter, te onmeedoogend Ik sterf, Gabriel
le, omdat ik je wederliefde niet verwerven
kon en niet kan blijven leven met je haat
Ik ga in den dood, omdat het je vrij maakt
en je het geluk hergeeftIk heb alles gedaan,
wat ik kon om je te verlossen van je vijand,
van den man, die veel kwaad deed en het nog
meer zou hebben gedaan, want hij is hard en
koud en weet niet, wat het woord „berouw"
beteekent. Je vijand is thans ontwapend,
machteloos en niets meer, noch zijn tegen
woordigheid, noch de mijne, zal in het ver
volg je rust verstoren, je geluk ondermijnen!
Je kunt met Valentin trouwen.
De markies hield op. Een geweldige pijn deed
hem ineenkrimpen. Hij sloeg zich met de bei
de vuisten op de hijgende borst. De ontzetten
de uitwerking van het vergift deed hem, niet
tegenstaande zijn ijzeren wilskracht, in een
dof gekreun losbarsten.
Gabrielle vloog op hem toe, om hem te on
dersteunen.
- Een dokter, een dokter riep ze en wilde
naar het schelkoord grijpen.
Maar Norbeit hield haar terug.
Nog nietriep hij. Hier is geen redding
mogelijk en die wil ik ook nietWacht met
den dokter te laten roepen, tot ik dood ben,
dan kan hij volgens de wet het overlijden
constateeren. Het is dadelijk afgeloopen, Ga
brielle Ik voel het, die doodstrijd is een mar
teling Gabrielle
Het was Norbert onmogelijk, zich overeind
te houden. Hij wankelde.
In haar onuitsprekelijke verwarring beij
verde de markizin zich, een kleine sofa naar
hem toe te rollen.
Hij zonk daarop neer en bleef enkele oo
genblikken roerloos liggen.
Zij waande hem reeds gestorven.
God vergeve hem riep zij uit.
De markies opende zijn oogen weer en
schudde het hoofd.
Neen, Gabrielle, stamelde hij, het is
jouw vergiffenis, die ik wensch, die wordt
gewis door die van daarboven gevolgd
Hij beproefde zich een weinig op te richten
doch daartoe miste hij de kracht.
Het is, of hier alles brandtriep hij. O,
ik bid je, Gabrielle, geef mij een glas water
Dat zal de bi'andende pijn wat verminderen.
Ze is ondraaglijk
De markiezin gaf hem het verlangde.
Hij dronk haastig het glas leeg.
Dank, antwoordde hij, haar het glas toe
reikend, hartelijk dank Ik lijd nu minder
En hij vouwde zijn handen als voor een ge
bed. Gabrielle begon hij nogmaals, ik voel,
dat ik over enkele minuten je niet meer zal
kunnen zien, je niet meer zal kunnen hooren,
haast je dus, om mij, vóór ik sterf, het woord
van vergiffenis toe te spreken
Zij zonk dicht bij hem op de knieën.
Gabriélle, vroeg hij, vergeef je mij
Ja, ik vergeef je
Volkomen, oprecht
Met heel mijn hart vergeef ik je al het
kwaad, mij door jou aangedaan
Een straal van geluk verhelderde voor een
wijle het gelaat van den stervende.
- Bewijs mij, sprak hij, bewijs mij, dat je
mij alles vergeeft
Wat wil je, dat ik zal doen
Luister, hernam Norbert met zwakke
stem. Op zekeren dag, Gabrielle, nu twee jaar
voedert U in de weide het voor-
deeligst
Bertels' Lijnzaadkoekjes
met suiker of
Bertels' Ratio-koekjes.
Deze koekjes munten uit boven
andere koeken door hooge
voedingswaarde en zeer laag
vochtgehalte.
Bestelt bij Uw voederhande
laar of aankooporganisatie.
BERTELS' Oliefabrieken N.V.
Amsterdam.
City is in de laatste jaren aanzienlijk
toegenomen. Volgens een ingesteld on
derzoek zouden de ratten ongestoord
talrijker kunnen worden in de leeg
staande gebouwen in de City en het
zou het onbewoond zijn van de mees
te zakenhuizen in de City voornaam
ste oorzaak zijn van de rattenplaag al
daar. Uit bezuinigingsoverweging
heeft men in 1931 den speciaal met de
rattenbestrijding belasten gemeente
dienst opgeheven, doch in 1933 bleek
het noodig opnieuw een inspecteur
van den gezondheidsdienst speciaal
met de rattenbestrijding te belasten.
Verschillende methoden worden bij
de rattenbestrijding toegepast en en
kele firma's worden speciaal hierme
de belast.'Het is niet na te gaan hoe
veel ratten in het jaar 1933 in de Lon
densche City gedood zijn, doch één der
firma's deelde mede, dat zij gedurende
1933 in de City 14.563 ratten had ge
dood.
Wedstrijd in het slank worden.
Drie meisjes, die de doeltreffend
heid van drie verschillende vermagc-
ringsdieeten Avillen bewijzen, hebben
te Chicago een dertigdaagschen wed
strijd aangegaan.
De dieeten, welke gecontroleerd wor
den door den officieelen gezondheids
inspecteur der stad, zijn alle drie ver
schillend, doch de voornaamste be-
standdeelen van twee dezer drie diee
ten zijn melk en bananen, een dieet,
dat op het oogenblik in Amerika ge
weldig in de mode is.
Deon Craddock woog, toen de wed
strijd werd aangevangen 63.5 K.G. Aii-
ce Joy 67 K.G. en Felici Terry ruim 71
K.G. Het doel is, dat ieder per dag on
geveer 900 gram in gewicht afneemt.
Miss Joy, middengewicht, volgt het
strengste dieet, dat werd samenge
steld door dr. George Harrop.
Het jmenu voor den eersten dag
staat haar slechts bananen en een
glas afgeroomde melk toe voor ont
bijt, voor het middag- en avondmaal.
Koffie en thee zijn ook toegestaan,
doch zonder melk en suiker. Voiop
water drinken wordt aanbevolen, ter
wijl tevens dagelijks een vierde glas
melk mag worden gebruikt.
De zwaargewicht, miss Terry, heeft
geleden, toen ik je naderde, nadat je ont
voerd was, het was nog in het onbewoonde
huis, vanwaar je naar Murad bent gevlucht,
toen heb je mij de grootste beleediging toege
voegd, die ooit een man kan worden aange
daanje hebt mij in het gelaat gespl
Herinner je je dat
Zij boog weemoedig het hoofd en gaf een
toestemmend teeken.
Ja, je hebt mij een groote schande aan
gedaan en daarbij gezegd
Dit is een beleediging, die nooit is uit te
wisschen, die je je tot je dood zult herinne
ren Ik heb ze ook niet vergeten in het ster
vensuur
Ja, dat is zoo, stemde de jongevrouw toe.
En ik heb op dienzelfden dag gezegd,
toen ik je verliet
Ik wil, dat je mij eens zoo zult liefhebben,
dat je met een kus van je lippen de doodelij-
ke beleediging zult uitwisschen. Je hebt mij
nooit leeren beminnen, Gabrielle, ik verlang
ook thans je liefde niet meer, ik smeek je
alleen om vergeving.
Dit is je geschonken, Norbert
En herinner je je de woorden van toen
En hij wees met de hand op dat gedeelte
van zijn gelaat, hetwelk het smadelijk teeken
had ontvangen. Welnu, wisch de beleediging
met je lippen uit, zoo je mij in waarheid ver
giffenis scheixkt.
Zij was dicht bij hem, nog altijd op haar
knieën liggend. Haar lippen beroerden zijn
voorhoofd en twee heete tranen druppelden
uit haar oogen op zijn gelaat.
- Ik vergeef, ik vergeef je alles 1 zei ze
snikkend.
Ik geloof het, nu geloof ik het! Ik hen
gelukkig kwam het van de lippen van den
stervende.
Een paar seconden bleef de markies als
verdoofd liggen. Toen sprong hij op. verza
melde zijn laatste krachten en wankelde naar
de deur.
Ik sterf gelukkig stamelde hij. Je bent
goed Dank, Gabrielle Dank
(Wordt vervolgd.)
