29e JAARGANG
DONDERDAG 370CT0BER 1938
NIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR
WIERINGEN EN OMSTREKEN
No. 13&
WIERINGER COURANT
VERSCHIJNT ELKEN
DINSDAG. DONDERDAG EN ZATERDAG
ABONNEMENTSPRIJB
UITGEVER
CORN. J. BOSKER
WIERINGEN.
BUREAU
Hlppolytushoef Wieringen
Telef. Intercomm. No. 19.
ADVERTENTIëN
Van 1 5 regels
Iedere regel meer
0.50
t 0.10
per 3 maanden f 1.25.
GEMEENTE ANNA PAULOWNA.
DE NIEUWE BURGEMEESTER
WORDT INGEHAALD.
Warme woorden in koude
najaarsmist.
De nieuwe burgemeester
een man van de klok.
ONZE NIEUWE BURGEMEESTER.
Het was Woensdagmiddag nu niet
het aanlokkelijkste herfstweer om in
een open landauer plaats te nemen,
doch de dag is de dag, en in spanning
wachtte de .4nhaal-commissie" onder
leiding van den heer Cor Rezelman, en
velen uit de buigerij de komst van den
nieuwen burgervader af.
Precies klokslag half twee werd iet
wat met verbazing geroepen „daar
is hij al Immers wij zijn gewoon bij
dergelijke plechtigheden er altoos een
half uurtje bij te nemen.
Maar burgemeester Mr. M. Th. Mijn-
Lief f bleek een man van „op tijd'V en
gelukkig waren alle officieelen pre
sent om hem en zijn gade te ontvangen
Een hartelijke begroeting.
Nadat de heer Rezelman, die de hon
neurs waarnam, verschillende dames
en heeren aan den heer en Mevrouw
Mijnlieff had voorgesteld, sprak oud
burgemeester Wijdenes Spaans een
hartelijke welkom-rede uit.
Kort maar krachtig
De heer Wijdenes Spaans, acht het
zich een voorrecht namens de burgerij
hier aan de grens van de gemeente,
den Heer en Mw. Mijnlieff een harte
lijk welkom te mogen toeroepen. De
burgerij, aldus spr., waardeert het
ten zeerste dat U het stadsleven en een
mooie betrekking heeft prijs gegeven,
om als hoofd harer gemeente op te
treden.
Wij zijn dankbaar gestemd, en dat is
een goed begin, en we willen hartelijk
hopen dat U zich hier goed thuis zal
gevoelen.
Uwe gemeente is een Polder, welks
land eens door de golven werden over
spoeld, en welks jubileum eerstdaags
kan worden gevierd. De bevolking is
vroeger uit verschillende oorden hier
aangekomen, maar men heeft zich ge
makkelijk aangepast, en we gelooven
dat dit met u ook het geval zal zijn.
Dat zal Uwe moeilijke taak zeer ver
gemakkelijken.
Ook U, Mevrouw zal het niet aan con
tact met de vrouwen hier ontbreken, en
we verwachten, dat ook U zich hier
weldra thuis zult gevoelen.
Poëzie is overal, mits men die weet
te vinden, heeft een dichter eens gezegd
Onze gemeente biedt zooveel moois, de
bloemen, de graanvelden, het vee er
is zooveel dat aantrekt in ons mooi
Polderland,, dat ik 't allemaal niet kan
noemen. In ons Polderlied wordt dit
alles tot uiting gebracht.
We hadden behoefte bij het binnen
komen onzer gemeente U dit te zeggen.
U, mevrouw Mijnlieff willen we een
hulde brengen met- bloemen. (Deze bloe
men werden dooi' een dochtertje van
den heer Hooijmeijer aangeboden.)
Met een „weest welkom in Anna
Paulowna". eindigde de heer Wijdenes
Spaans.
Onmiddellijk zette het plaatselijke
muziekkorps het Wilhelmus in, dat
door alle aanwezigen spontaan werd
medegezongen.
De Burgemeester dankt.
Mijnheer Wijdenes Spaans. Mede na
mens mijn vrouw dank ik U recht har
telijk. Wij zijn zeer erkentelijk voor de
groote belangstelling en Uwe woorden
ons toegesproken, en zullen dit niet
vergeten. Wij gevoelen, dat het hier
niet is een pliase, maar dat dit welkom
een blijvende naklank heeft. Wij ho
pen onze bestt krachten voor Anna
Paulowna en de burgerij te kunnen
geven.
Een luid applaus volgde op deze
woorden.
Toen ving de tocht aan, onder
dreigende regenwolken.
De Heer en Mw. Mijnlieff namen
plaats in een open landauer, terwijl
voorop dames en heeren ruiters de
stoet openden, gevolgd door de mu
ziek en zeer vele auto's.
De tocht ging door Breezand,, waar
schoolkinderen lustig met vlaggen
zwaaiend, den nieuwen burgemeester
het welkom toeriepen en verder langs
Spoorbuurt naar Kleine Sluis.
Overal wapperden vroolijk de vlag
gen, wuifde vriendelijk de saamge-
dromde burgerij en 't was alsof de re
gen er niet tegen op kon, ja, 't zonnetje
probeerde door de wolkenmassa heen
te dringen.
FEUILLETON.
DE WRAAK
EENER VROUW.
n.)
Eensklaps verhief zich de storm tot een or
kaan, als om een einde aan de marteling te
maken het schip rees pijlsnel omhoog, bleef
daarna eenige oogenblikken onbeweeglijk lig
gen en draaide toen een paar malen in de
rondte. De voorsteven verhief zich zóó hoog.
dat een gedeelte van de kiel zichtbaar werd,
plofte eensklaps met een oorverdoovenden
slag neer, en schip en manschappen ver
dwenen in den schoot der golven. Evenals
de kloof zich sloot, nadat Marcus Curtius zich
tot heil van Rome daarin met zijn paard
gestort had, zoo bedaarde de storm en werd
de zee kalmer en effener, nadat het schip
verzwolgen was de golven, die eenige oogen
blikken te voren bergen en afgronden vorm
den, slonken tot heuvels en braken zich niet
meer met dezelfde grimmigheid op het strand
van het eiland Walcheren, maar schenen het
door haar gekabbel te streelen het was,
alsof de storm ze nooit beroerd had. De
maan bescheen helder de vloot en de plaats,
waar nog weinige oogenblikken te voren zoo-
velën hun graf gevonden hadden.
Maar keeren wij tot Everard en Wilfride
terug.
Op het oogenblik, waarop de golven zich
vaneengespleten hadden om het schip in
haar donkeren schoot op te nemen, had Wil
fride haar hooofd tegen de borst van Everard
gedrukt, om het verschrikkelijk schouwspel
niet te zien, dat de zee aanbood.
„Het is gedaan," fluisterde Everard, „het
tooneel, dat u deed sidderen, is voorbij."
Wilfride hief het rijk gelokte hoofd op. „Het
schip!" vroeg zij angstig, „het schipwat
is er van geworden
„Het schip is verbrijzeld en de schepelin
gen vonden eene eeuwige rustplaats op de
Inmiddels hadden zich de kinderen
van alle gemeentelijke scholen voor
het Raadhuis opgesteld en met zoodra
was de stoet gearriveerd of bij het uit
stijgen van de Heer en Mw. Mijnlieff,
teeg reeds een juichkreet op en werd
door de kinderen het Welkomstlied
onder leiding van den heer Van Meer
den, gedicht door den heer Cor Rezel
man, hoofd der Christel. School te
Breezand, gezongen.
WELKOMSTLIEDJE.
Wijze; Refr. van Lippe-Detmold marsch
Onze Polder haalt vandaag met grote
vreugd
Zijn Burgemeester in.
En wij, kind'ren, dóen daarbij ook
dapper mee
Met hopend blijde zin
Dat onze Burgemeester ras
Onze Burgervader wezen mag,
Dat wenst de Polderjeugd Dat wenst
de Polderjeugd
Buigemeester Welkom Wees door
ons begroet
In 't voor U vreemde land,
Dat onze goeie, lieve Koningin
Vertrouwde aan Uw hand
Dat U na hele korte tijd
Zult voelen veel genegenheid
Voor 't lieve Polderland Voor 't lieve
Polderland
Burgemeester! voor U nu 'n luid Hoezee
Elk reikt U hier de hand.
Wij, kind'ren, doen met heel den Pol
der mee
Wij weven hier een band
Wij wensen, dat de Polder al.
Wat U verliet, vergoeden zal
Dat kan ons Polderland Dat zal ons
Polderland
Op dit lied volgde twee coupletten
van het Wilhelmus.
DE RAADSZITTING EN
OFFICIËELE OPENING VAN HET
RAADHUIS.
In de gloednieuwe raadzaal hadden
zich intusschen vele genooodigden ver
zameld. Onder hen merkten wij op
vertegenwoordigers van de Gemeente
besturen Den Ileldeir, Wieringen,
Wieringerwaard, Wieringermeer Zijpe
en CallantsoQg. Verder waren aanwezig
de raadsleden van A. P. voor zoover zij
NAAR AMSTERDAM.
dan alleen per
W. A. C. 0. AUTOBUSDIENSTEN.
Snelste en voordeligste autobusverbinding.
Vraagt onze winterdienstregeling, verkrijg
baar bij de chauffeurs en onze kantoren.
kille bedding der zee hen dekken de golven
als eene zerk het angstgeschrei, dat ge zoo
even hoordet, was hun laatste kreet."
„Everard zie, zie riep Wilfride, „daar"
en zij wees naar eene donkere stip in zee, die
al nader en nader kwam.
„Een mensch riep Wilfride, „een mensch
een, die aan den dood ontsnapt isZie, hij
nadertmaar de afstand is ver, hij zal be
zwijken, voordat hij het strand bereikt
heeft
En inderdaad had Wilfride zich niet be
drogen een man zwom met inspanning van
al zijn krachten naar het strand, en zijne
gespierde armen baanden hem een weg
door de golven, maar hoe meer hij het strand
naderde, des te langzamer kwam hij voort
eindelijk kon men bespeuren, dat zijne krach
ten afnamen en zijne bewegingen minder
forsch werden want nu en dan liet hij zich
op den rug voortdrijven maar deze houding
en de ebbe, die opkwam, verwijderden hem
weder van het strand. Wel spande hij allel
krachten in, doch tevergeefs nog ééne po
ging, en hij zou behouden geweest zijn
maar hiertoe ontbrak het hem aan dekkrach
ten. In het gezicht der haven om te ko
men, te zinken op het punt om het reddende
zand onder zijne voeten te kunnen drukken,
moet een verschrikkelijke gewaarwording
zijn. Hij scheen dit te gevoelen want de
noodkreet, dien hij slaakte, scheen door geen
menschelijk wezen voortgebracht te kunnen
worden het was een kreet van schrik, angst
en wanhoop. q
„De ongelukkige riep Wilfride uit. „God
zond ons ter zijner redding. Everard zult
ge hier werkeloos blijven staan
i,Het is een Noorman," zeide Everard aar
zelend, „een ongeloovige."
„Daarom toch ook een mensch Herinner
u, wat Pater Stephanus, die zoovelen hier
op dit eiland gedoopt heeft, leerde, dat onze
Heer ons geboden heeft, onzen vijanden wel
te doen. Mijn voorgevoel zal mij niet bedrie
gen zijne redding zal ons geluk aanbren
gen Everard Als ik een jongeling was of
jongelingskrachten bezat, de ongelukkige zou
niet tevergeefs geroepen hebben," en de blik.
ambtenaren der Gemeente, vertegen
woordigers van diverse vereenigingen,
de architecten Saai en Hoep, de aanne
mers Doedens en Schilder en verschil
lende onder-aannemers.
De loco-burgemeester opent de
vergadering.
De heer Keuris, loco-burgemeester,
opent de vergadering en wijst op de
gedenkwaardige dag, die dit voor de
Gemeente is.
Een dag waarop het nieuwe huis der
Gemeente zal worden geopend, terwijl
in de zelfde zitting het nieuwe hoofd
der Gemeente zal worden ge-installeerd
Een hartelijk woord van welkom aan
oud-burgemeester Lovink en Mevrouw
Lovink, die zoo aanstonds" het Raad
huis zal openen.
Spr. roept vervolgens een woord
van welkom tot de afgevaardigden
van de Gemeente-besturen uit den om
trek.. Ook een hartelijk woord van wel
kom. en dank aan het bestuur van de
Nutsspaarbank te Den Helder.
Ook de aannemers Doedens en Schil
der en onder-aannemers voor zoover
aanwezig, hartelijk welkom.
Lang heeft het geduurd dat wij een
Raadhuis hebben,, doch thans nu het
eindresultaat er staat zijn wij allen
zeer tevreden.
Spr. verklaard de vergadering voor
geopend.
Officieele opening Raadhuis
door den oud-Burgem. Lovink
M. de V., Mevrouw en Heeren,
Aan uw vereerend verzoek om het
nieuw gebouwde Raadhuis te willen
openen, zal ik gaarne gevolg geven,
want het moet voor Uwen Raad even
als voor mij als oud-Burgem. Uwer
gemeente, zeker een groote voldoening
zijn, na de vele moeilijkheden welke
waren te overwinnen dit „Huis der
Gemeente" in gebruik te kunnen stellen
Het is zeker niet gemakkelijk ge
weest zoover te komen en vooral
hoogst moeilijk is het voor een nood
lijdende gemeente, uwe Raad weet d;at
bij ondervinding, bij de Regeering met
succes te motiveeren, dat de bouw van
een Raadhuis onvermijdelijk is. Geluk
kig is 't Gem.-bestuurer er tenslotte toch
in geslaagd en zal dit eenvoudig en
bescheiden, doch niettemin waardig
gemeentehuis en zeer zeker wanneer
naai- Uwe bedoeling het oude Raadhuis
zal zijn gesloopt, niet alleen een sier
raad zijn voor de Kleine Sluis, doch
een aanwinst voor de geheele gemeente
Moge het tot in lengte van jaren het
symbool zijn en blijven van de een
heid, welke altijd de kracht van Anna
Paulowna geweest is en waardoor deze
gemeente steeds een vooraanstaande
plaats heeft mogen innemen onder
haar zustergemeenten in de kop van
Noord Holland.
Van harte wensch ik Uwen Raad ge-
luk met de tot standkoming van dit
den wensch uit, dat in deze Raadzaal,
onder Gods onmisbaren zegen, menig
raadsbesluit in het belang der gemeen
te en tot heil der ingezetenen zal geno
men worden moge het zijn steeds in
welwillende samenwerking en met
waardeering voor eikaars eerlijke in
zichten.
Toen de Anna Paulowna Polder
1 Augustus 1870 als zelfstandige ge
meente van Zijpe werd afgescheiden,
moest zij aan Zijpe als aandeel in de
schulden dier gemeente, een bedrag
van f 4000 betalen en kreeg de nieuwe
gemeente Anna Paulowna geen andere
eigendommen dan School I aan de
Kleine Sluis (het latere Raadhuis) en
School II te Breezand.
Aanvankelijk werden de Raadsver
gaderingen van de jonge gemeente dan
ook bij gebrek aan een eigen gemeente
huis, gehouden in het Raadhuis te
Zijpe, waar ook de gemeente-secreta
rie was ondergebracht.
In de raadsnotulen van 11 October
1871 lezen wij, dat B. en W. van den
kastelein Van Wijk, uit „Véerburg"
hebben gehuurd een gedeelte van
diens zaal voor secretarie tegen een
huurprijs van f 1,2.50 per maand en dat
onder die huur ook is begrepen het ge
bruik van een raadkamer.
In de raadsvergadering van 31 Janu
ari 1873 was besloten de in 1850 ge
stichte school I, staande op het zooge
naamde Kerkeland en waaraan groote
reparatiën moesten plaats vinden,
niet te herstellen, maar voor Raad
huis te verbouwen, de daarachter ge
legen onderwijzerswoning voor dok
tershuis in te richten en een terrein
aan te koopen om daarop een nieuwe
school met onderwijzeirswoning te
stichten. Als bewijs van een goede ver
standhouding tusschen den Anna Pau
lownapolder en de gemeente kan die
nen, dat de gemeente het terrein voor
de nieuwe school niet heeft behoeven
te koopen, omdat de Polder aan het
gemeente-hestuur gratis aanfbood een
terrein liggend achter Veerburg aan
den Lagen-Dijk-Sloot, om daarop een
school met speelplaats en een onder
wijzerswoning met tuin te kunnen in
richten.
Den 20 December 1875 (dus bijna
63 jaar geleden) werd het nieuwe Raad
huis dat voor f 3900.- was verbouwd
door den aannemer P. Wilms (een
naam hier nog welbekend) officieel In
NEDERL. STAATSLOTERIJ
Kantoor Langestraat 53, Alkmaar.
COLLECTE. MEVR. M. BROMMER—KRAFT.
LOTEN VERKRIJGBAAR.
Trekking 21 Nov. a.s.
postwissel of
waarmee zij Everard aankeek, zeide meer
dan duizend woorden vermochten te doen.
De jonkman bedacht zich niet. „Recht of
onrechtriep hij uit. „Wilfridegij hebt
geboden, ik moet gehoorzamen," en spatten
de en schuimende volgen de golven uiteen om
aan den moedigen Zeeuw een doortocht te
banen.
Wilfride volgde hem, totdat het water haar
tot aan den blanken boezem kwam een
kreet van blijdschap ontsnapte er aan hare
lippen, toen zij Everard met den Noorman
het strand zag naderen.
De jonkman hield den Noorman met de
linkerhand vast en zwom zoo behendig
vlug voorwaarts, alsof hij geen last met zich
voerde eindelijk bereikten zij, de redder en
de geredde, het strand.
„Hij leeft riep Wilfride, „God zij gedankt,
hij leeft Everard hetgeen ge deedt
eene goede daad, één toch van allen is aan
den dood ontrukt
„Onze woning is niet ver verwijderd. Kom
aan, laat ons hem daarheen brengen, zonder
dat iemand hem zietwant ge weet, hoe de
onzen de Noormannen haten, en dat hij niet
veilig is, dan nadat hij van ons brood gege
ten en van ons zout geproefd heeft."
„Het zwaard van de onzen zal het leven,
dat ik redde, niet nemen," zeide Everard,
„ga gij mij voor om te zien, of den Noorman
ook gevaar bedreigt, dan zal ik u volgen."
Het gewoel op hét strand was inmiddels
al meer en meer toegenomen, toch hadden
er geene vijandelijkheden plaats want de
Noormannen, vreezende, dat zij door de ebbe
op het droge zouden geraken, iets, dat als
het ware genoemd kon worden, hunne sche
pen aan de Zeeuwen prijs te geven, waren in
zee teruggeweken.
Maar voordat zij hiertoe overgingen, had
den zij nog eene poging gewaagd een man,
in een schitterende wapenrusting gekleed,
vertoonde zich op den voorsteven van een
der schepen, en door den spreekhoorn had
hij nogmaals het verzoek van den afgezant
herhaald.
„Dat is Rollo Rollo de Noorman riepen
de strandbewoners, naar den man wijzen
de, die het woord voerde „weg met hem
en de zijnen Geen Noorman zette een voet
op Walcherens grond
IV.
Wij voeren den lezer weder binnen de wo
ning van Sederick, die wij voor eenige oogen
blikken verlieten om de tooneelen welke er
op het strand voorvielen, gade te slaan.
Op eenige dierenhuiden, niet ver van het
vuur verwijderd, lag een man van omstreeks
zeven of acht en dertig jaren. Zijne door
het zeewater bevochtigde haren waren licht
blond, evenals zijn baard en knevel, die bijna
den geheelen mond bedekten zijn gelaat,
hetwelk thans met eene doodelijke bleekheid
overtogen was, verdiende innemend en schoon
geheeten te worden, ofschoon een onmisken
bare trek van woestheid daarover verspreid
lag. Zijne gestalte was rank en tevens krach
tig, in één woord, de geredde Noorman mocht
met recht op den naam van een schoon en
welgemaakt man aansprak maken.
Zijne kleederen, die gedeeltelijk voor het
vuur hingen te drogen, leverden weinig bij
zonders op zij bestonden voornamelijk uit
een soort van wambuis, van hertenleer ver
vaardigd, hetwelk men destijds onder het
harnas placht te dragen, uit een breeden gor
del, dienende om daaraan een kort en breed
zwaard te bevestigen, en eene lederen kap,
die het achterhoofd geheel bedekte en te
vens onder den helm gedragen kon worden.
Het kostbaarste sieraad van zijne kleeding
bestond uit een lange gouden keten, die, ver
scheidene malen om zijn hals geslingerd,
op de borst neerhing.
De geredde Noorman hield nog steeds de
oogen gesloten, en alleen de flauwe, nauwe
lijks merkbare golving van zijne borst be
wees, dat de levensvonk in zijn binnenste
nog niet was uitgebluscht.
„Zijne bezwijming duurt lang," zeide Eve
ïard, „ik vrees, dat wij te laat gekomen zijn."
„Ik vrees voor de terugkomst van mijn
vader en van Halpdam als hij vóór dien
tijd zijn bewustzijn niet terugkrijgt, is hij
verloren. Ook zou het niet raadzaam zijn,
Toezending na ontvangst van
giro 210771.
H
Everard. dat Sederick of mijn verloofde u hier
vonden."
„Ha een gelukkig denkbeeld riep Eve-
xard opspringende, „een gelukkig denkbeeld,
ge kent de oude Valdrade, zij is zeer ervaren
:n de tooverkunst en weet voor allerlei kwalen
kruiden te geven, die zij bij volle aman in
de duinen zoektzij zal den Noorman helpen,
óf door hare geheime kunstop mijn verzoek
zal zij terstond hier komen."
„Ja, Valdrade zal hem helpenriep Wil
fride uit, „spoed u naar haar, en mocht het
gebeuren, dat mijn vader of Halpdam den
Noorman hier vond, dan zal niemand hem
leed doen, als Valdrade dit verbiedtwant
zooals ge weet, wordt de oude vrouw door
iedereen gevreesd. Zij is goedhartig en me
delijdend en zal niet weigeren, den geredde
in hare bescherming te nemen."
Aan het strand, op dezelfde plaats, waar
vóór ruim twee eeuwen Heda's hut gestaan
had, woonde Valdrade, eene reeds bejaarde
vrouw, van wier afkomst niemand iets wist
mede te deelen en over welk een onderwerp
zij zelf ook altijd het diepste stilzwijgen be
waarde. Het was eene vrouw van ongeveer
zestig jarenhare gestalte was rijzig, en
hare trekken hadden iets edels, dat men bij
de bewoonster der ellendige hut niet gezocht
zou hebben. Dat zij nu en dan aan vlagen van
krankzinnigheid leed, was buiten twijfel
want dikwijls zag men haar alleen te midden
van den hevigsten storm langs het strand
snellen en met eene schelle, doordringende
stem, die boven het gedrusch van den wind
en de golven uitklonk, de treurige liederen
zingen vaak gebeurde het ook, dat de te-
rugkeerende visschers de oude Valdrade uren
lang op de hoogste duin zagen zitten, onbe
weeglijk als een beeld.
(Wordt vervolgd.)
IN VIER BLADEN ADVERTEEREN VOOR
EENMAAL BET AT .EN
Wieringermeerbode.
Wieringer Courant.
De Polderbode. 2
Zijper Courant. j o2
