32e JAARGANG ZATERDAG 15 FEBRUARI 1941 No. 19 GEBROKEN TROTS L. GO Y ARTS. HIPPOLYTUSHOEF WIERINGER COURANT MIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR WIERINGEN EN OMSTREKEN VERSCHIJNT ELKEN 1 BUREAU ADVERTENTIëN; DINSDAG, DONDERDAG EN ZATERDAG UITGEVER: Hippolytushoef Wieringen Van 1 5 regels f 0.50 ABONNEMENTSPRIJS CORN. J. BOSKER WIERINGEN. J tr ?'l Telefoon Intercomm. No. 19. Iedere regel meer f 0.10 per 3 maanden f 1.25. DE NIEUWE COMMISSARIS VAN NOORD-HOLLAND. Een verklaring van mr. A. J. Backer. In een provinciaal blad richt mr. A. J. Backer commissaris der provincie Noordholland zich tot de gemeente- en waterschapsbesturen, burgerlijke en mi litaire autoriteiten, colleges, ambtena ren en ingezetenen dezer provincie met de mededeeling, dat hij op 10 dezer zijn ambt heeft aanvaard. Mr. Backer ver volgt dan „Ik ben mij er van bewust, dat in deze voor ons land en de provin cie zoo moeilijke tijden, de richtige uit oefening van het ambt alleen mogelijk is. wanneer ik kan rekenen op den steun, die door u zoo bereidwillig aan mijn voorgangers werd verleend. „Terwijl ik dus op uwen onmisbaren steun een beroep doe, geef ik gaarne de verzekering, dat ik steeds bereid zal zijn mijne medewerking te verleenen, wan neer die, ter bevordeing van de belan gen van dit gewest, door u wordt inge roepen." Wij kunnen hieraan toevoegen, dat het niet in het voornemen van den commis saris ligt een installatie-plechtigheid te doen houden. Te zijner tijd zal mr. Bac ker in de vergadeing der Prov. Staten worden geïnstalleerd. BINNENLANDSCH NIEUWS. ACHT SPAKENBURGERS TERNAUWERNOOD GERED. Bij visschen op het IJsselmeer. Acht visschers uit Spakenburg, die zich Dinsdagochtend per vrachtauto naar Muiderberg hadden begeven, om op het IJsselmeer in wakken op spie ring en snoekbaars te gaan visschen, zijn ternauwernood aan den verdrin kingsdood ontsnapt. Nadat zij des morgens half 9 aan het Muiderbergsche strand waren gearri veerd, werd de geheele vischuitrusting op sleden gepakt en voorzien van een klein roeibootje, dat deze Spakenburger visschers steeds met zich voeren, om bij dreigend gevaar zich te kunnen redden, togen de 8 mannen het ijsvlak op, dat nog steeds het IJsselmeer onbevaarbaar maakt. Toen zij aldus hebben zij la ter in Muiderberg verteld hun sleden ettelijke kilometers uit de kust over het ijs hadden voortgeduwd, bleek hun, dat FEUILLETON. het ijs gaandeweg steeds slechter werd. Op een gegeven moment werd het ijsvlak zóó onbetrouwbaar, dat hier en daar het ijs onder de voeten van de vis schers afbrokkelde. Daar het roeiboot je veel te klein was, om de 8 mannen te bevatten, begonnen zij luidkeels om hulp te roepen, doch het IJsselmeer was ter plaatse geheel verlaten, en zij wa ren bovendien reeds te ver van de kust verwijderd, om in Muiderberg nog ge hoord te kunnen worden. Toen begrepen de Spakenburgers, dat van verdere po gingen om visch te vangen, moest wor den afgezien en dat zij integendeel zoo spoedig mogelijk moesten trachten, weer het Muiderbergsche strand te bereiken. Doch dit plan was gemakkelijker ge opperd, dan ten uitvoer gebracht. Bij elke poging toen, die de mannen deden, om de sleden terug te duwen, brokkel de het ijs steeds verder af, zoodat ze gevaar liepen, de geheele uitrusting te verspelen. Men was nu echter uitsluitend nog maar op lijfsbehoud bedacht. De vier oudsten van het gezelschap (twee der Spakenburgers waren reeds ongeveer 60 jaar) namen toen in het miniatuur- roeibootje plaats en de 4 jonger man nen hebben daarop, met achterlating van de netten, het bootje met de oude ren door een vaargeul voortgeduwd. Hierbij moesten degenen, die het bootje voortbewogen, tot den nek toe door het ijskoude water loopen. Elk oogenblik vreesden zij, dat de een af andere uit holling van den bodem hun parten kon spelen, omdat dan het water zeker tot boven de hoofden gereikt zou hebben. Langer dan een half uur hebben de mannen in een uiterst langzaam tempo het bootje door een smalle geul, welke in het ijsvlak ontstaan was, in de rich ting Muiderberg weten voort te duwen, totdat zij op een gedeelte van het IJs selmeer kwamen, waar het ijs weer méér houvast bood. Geheel verkleumd en totaal uitgeput arriveerden ze, toen het reeds donker begon te worden, weer aan het Muider bergsche strand, vanwaar zij des mor gens zoo hoopvol het vischavontuur te gemoet waren getreden. In de woning van de familie Richard zijn de Spaken burgers toen liefderijk opgenomen en allen zijn geheel van droge kleeding voorzien. Het duurde echter tot des avonds 9 uur, alvorens zij weer zoover op hun verhaal waren; gekomen, dat zij de terugreis met den vrachtauto weer konden aanvaarden. Tevoren zijn eeni- gen hunner echter opnieuw het ijs op gegaan, teneinde de vischnetten en het overige vischgerei, dat men des middags ROMAN VAN DE BEKENDE AMERIKA ANSCHE SCHRIJFSTER VIOLET CARR. TIENDE HOOFDSTUK. Den volgenden dag belde Frank op en zei dat zij nog maar een paar dagen buiten moest blijven, omdat de huis houdster alles wel alleen af kon, en Frank nog een paar gewichtige bezoe ken moest afleggen. Ze zou zich daar maar vervelen, terwijl zij buiten iederen dag met den houtvester naar het bosch kon gaan. Lore, nog geheel onder den indruk van de bezichtiging van het door hem zoo edelmoedig gestichte tehuis voor dakloozen, beefde. Zij had zich zoo zeer op zijn komst verheugd, dat dit onver wachte afzeggen haar diep trof. Haar stem klonk dof toen zij vroeg „Wan neer zal ik dan komen „Ik kom den avond voor Kerstmis al vroeg. Zoek jij vast met den houtvester de boom uit, die voor de menschen daar moet worden neergezet en als je lust hebt help dan een beetje met het aankleeden ervan. Tegen den middag kom ik je dan halen. Tegen zes uur vertrekken wij en zijn dan om acht uur op Loringen. Eigenlijk wordt het een vreeselijk gejaag vind je ook niet Maar het zal voor ons beiden het beste zijn als we dien avond onder de men schen zijn. Met ons beiden zou om gek te worden zijn. „Volgend jaar zal het gelukkig anders wezen". Nog een paar woorden heen en weer dan zat Lore weer alleen in haar gemakkelijke stoel. Nergens had men haar noodig. Nergens Frank bracht gewichtige bezoeken Zonder haar Ze stond op en liep de kamer op en neer. Rusteloos Wel een uur lang. Daarna begaf zij zich langzaam naar haar slaapkamer, en zat geruimen tijd aan haar venster. Plotseling hief zij het blonde hoofd op. De oude trots kwam nog eenmaal terug. Lore stond op, liep naar de telefoon en vroeg Loringen aan. Even later kwam haar moeder aan het toestel. Maar haar stem klonk moe en gejaagd. „Wil je vandaag al hier heen komen Om mij een beetje te helpen Kind blijf liever, in je gezellige woning. Hier ligt op het oogenblik alles overhoop. Zoo'n dubbel huwelijk is wat, dat kan ik je vertellen. Jouw komst zou nog meer geroezemoes geven en het heele programma is al vastgesteld. Wij zien elkaar immers den vier en twintig sten, Lore. Wees niet boos, maar ik heb nu geen tijd meer, ik word geroepen. Dag kind „Dag mama Daar stond Lore, de hoorn nog steeds in de hand. Het was alsof zij de ver moeide stem van "haar moeder nog steeds hoorde. Zij moest zich overal mee bemoeien, zoo was het altijd ge weest, ook toen zy nog kind was. Latei- hadden de kinaeren moeder wel hier en daar mee geholpen, maar meestal wil de zij het niet eens. En daar in haar ouderlijke woning had men haar niet noodig. „Waar leef ik toch eigenlijk voor dacht Lore en leunde met haar hoofd in de handen op tafel. Na enkele oogenblikken dwaalde haar noodgedwongen had moeten achterla ten, in veilige haven te brengen. EEN OPROEP VAN DE GEESTELIJKHEID TE HILVERSUM. De geestelijken en predikanten van de Roomsch-Katholieke en oud-Katholieke parochies en van de Protestantsche gemeenten te Hilversum, hebben den volgenden oproep tot de burgerij gericht „De gebeurtenissen van de laat ste week, hebben ons geestelijken en predikanten van Hilversum, met bezorgdheid vervuld, en zij geven ons aanleiding den volgen den oproep tot de burgerij te rich ten. Wij verstaan ten volle de moei ten en den innerlijken strijd die ons volk moet doormaken. Het is echter van beslissende beteckenis, dat de gevoelens,, die hierbij in ons volk opkomen, onder de tucht blijven van het Evangelie. Wij achten het daarom- noodig, dat de waardige houding, die de meerderheid van de burgerij te genover de bezettende Overheid in de afgeloopen maanden heeft aangenomen, heden en in de toe komst door allen wordt aangeno men. Wij dringen er bij u met klem op aan, dat gij niet overgaat tot verkeerde daden, noch u op eeni- gerlei wijze daartoe laat verlei den of provoceeren. Laat ieder bedenken, dat hij, door mee te werken aan verstoring van de or de of aan andere ongeregeldheden juist het streven van de verkeer de elementen, die erop uit zijn moeilijkheden te veroorzaken, in de hand werkt. Wij weten, dat de overgroot© meerderheid van de bevolking zich correct wenscht te gedragen. Wij vertrouwen, dat ieder zich van zijn verantwoordelijkheid voor het lot van allen bewust zal zijn. Toont te weten wat uw plicht is als goede vaderlanders, door uw zclfbeheersching onder alle om standigheden te bewaren." DRIELING GEBOREN TE MAASTRICHT Zondag is te Maastricht het ecli< paar Kesselaar-Josten verblijd met de geboorte' van een drieling, namelijk twee jongens' en een meisje. blik door de kamer, en bleef op de vi oolkist rusten. Zacht mompelde zij „Ik heb iets. Frank heeft gelijk Ik zal de wereld bewijzen, dat ik tot iets in staat ben Zij haalde de viool uit de kist, keek naar den naam die een van de vorige eigenaren er in ge krast had. Stemde het instrument en plotseling speelde zij. Eerst zacht en lieflijk, daarna werd het spel al dieper en dieper. Het bruiste, zong, ruischte, zuchtte onder haar witte, mooie han den. Lore vergat alles om zich heen. Speel de zonder ophouden, weende al haar harteleed op haar instrument uit. Bui ten de kamer stonden de bedienden te luisteren. Enkelen van hen weenden. De anderen luisterden ademloos toe, „Mijn God zei de oude Frans," ach, mijn hemel Eindelijk legde Lore de viool weer in de kist. Haar spel had haar zelf zoo aangegrepen, dat zij moeite had weer tot de werkelijkheid terug te keeren. Nu wilde zy weg. Dadelijk Zij wilde honger lijden, bevriezen, armoede heb ben, zooals de andere groote kunste naars ook hadden gekend. Uit eigen kracht wilde zij iets worden. Maar dat ging niet, zij kon niet op stel en sprong verdwijnen. Haar zusters trouwden im mers. En daar moest zij bij zijn. Voor de wereld Hoewel haar aanwezigheid op het oogenblik op Loringen storend zou werken, als zij zich bij het huwelijk (liet zou laten zien, dan zouden de ha ren haar dit nooit vergeven. Dus moest zij blijven. Maar daarna, dan zou er niets zijn wat haar zou kunnen tegen houden. Den avond voor Kerstmis kwam Frank haar afhalen. In haar ouderlijk NEKKRAMP TE ROOSENDAAL In een gezin in de Leliestraat te Roosendaal hebben zich twee gevallen van nekkramp bij kinde ren voorgedaan, heide met doode- lijken afloop. Onmiddellijk zijn de noodige voorzorgsmaatregelen van gemeentewege getroffen om uitbreiding te voorkomen. SCHAKING VAN TWEE MEISJES. Als verdacht van het misdrijf schaking is op verzoek van den Commissaris van Politie te Gro ningen, in Deventer aangehouden een '22-jarige Groninger. De vorige week hadden twee meisjes van 15 en 16 jaar uit Groningen het plan opgevat er van door te gaan. Zij werden hierin bijgestaan door de zen man, die den meisjes geregeld reisgeld gaf en haar voorstellen deed om hen naar Parijs te bren gen. In Deventer trok het echter de aandacht van de recherche, dat de man met twee meisjes in een hotel logeerde. De meisjes werden toen onmiddellijk op transport naar Groningen gesteld en aan de ouders teruggegeven. Aangezien verdachte reeds eer der met de politie in aanraking is geweest, werd een nader onder zoek naai- zijn practijkcn ge- wenscht geacht. Hij is ter be schikking van den Offficier van Justitie gesteld. JEUGDIGE SCHEVENINGERS OP HET MISDADIGERSPAD. Plundertochten in serie- verband. waarbij ter waar de van 6 a 7 duizend gul dens werd gestolen. Een troepje jeugdige Schevenin- gers, die al eerder de belangstel ling van de politie hebben geno ten, heeft zich aan een aantal plunderingen schuldig gemaakt. Een onbewoonde villa aan de Joh. van Oldenbarneveldlaan (de bewoners verblijven op een land huis op de Veluwe) en een villa aan den Gevers Deynootweg, even eens niet in gebruik, vormden de werkobjecten. De eerste villa was, op eenige voorwerpen na, on- gcmcubileerd. De voorposten werden gevormd door twee jonge visscherslieden, 18 en 17 jaar, die uit het huis van de Van Oldcbarneveldlaan - na door een keukenraam te zijn ge klommen - weghaalden, wat er l nog stond, o.m. een schrijfbureau ter waarde van een paar honderd gulden. In het pand aan den Ge vers Deynootweg drong het duo binnen via een balcon. Daar zijn weggesleept een slaapkamer-ameu blement, een drietal buffetten, va ten, schilderijen, vloerbedekking en al zoo meer. De knapen kregen weldra con currentie van kornuiten die hun betrekkelijken welstand waarna men. Spoedig wisten dezen, een 20-jarige visscher en drie losse werklieden van 18, 17 en 18 jaar, waar de buit te halen was. (Jok zij gingen plundertochten ondernemen, in de avonduren, kort nadat de schemering was ge weken. Deze strooptochten zijn al in November begonnen en werden tot in Februari voortgezet. Rustig werd het gestolene op een bak fiets geladen en vervoerd. Als er sneeuw lag, gebruikten de vrijbui ters een slede. De groote pluk van het ontvreem de werd gebracht naar een' 27-ja- rigen opkooper aan de Stat en- laan. De politie heeft een paar le den van de benden aangehouden, de overigen zijn weer op vrije voe ten gesteld. In totaal hebben de hoeren eenige honderden guldens voor hun boevenstreken genoten, terwijl de waarde alleen van het aan den Gevers Deynootweg ont vreemdde in de duizenden loopt, zeker 6 a 7 duizend gulden. liet meerendeel van het gestolen goed kon door de politie in beslag worden genomen. GEPEPERDE PRIJS VOOR DE PEPER. De politie heeft, bij een slager in de Fahrenheitsstraat te Den Haag tien rauwe ossetongen in be slag genomen. Hij had een aantal tongen verkocht voor f 7,50 per huis voelde zy zichzelf op bezoek. Zij deed alles om de anderen ter wille te zijn. In het geheele huis rook het naar Kerstgebak en wildbraad. Lore liep zwijgend door de voorname kamers, steeds treuriger werd het binnen in haar. Overal meende zij de voorname persoonlijkheid van Frank Daalman te bespeuren. Een plebejerZoo had zij hem genoemd Misschien had zij dit ook wel tegenover haar ouders gezegd toentertijd, toen hij haar het hof maakte. Hoe was het mogelijk geweest, dat zij zich ook maar een oogenblik er tegen had kunnen verzetten om zijn vrouw te worden Een plebejer Er bestond geen grooter vergissing, dan dit woord op Frank Daalman van toepas sing te brengen. Nu was alles té laat, iedere bekentenis. Hij hield natuurlijk van een ander, hij verlangde de echt scheiding door te zetten en zy mocht blij wezen, dat hij haar met haar viool spel wilde helpen. Wat zouden haar ouders van de schei ding zeggen Zij hadden er in het ge heel geen idee van en zouden het waar schijnlijk ook pas vernemen, als zij haar studie geheel bëeindigd had. Dat had hy haar tenminste voorgesteld. Het klopte dus niet met het feit, dat Frank zoo gauw mogelijk vrij wilde zijn. Waar om klopte dat niet Dit kon Lore niet begrijpen. Maar ach. hij zou immers de vrouw, die hij liefhad net zoo vaak kun nen bezoeken als hij wilde, terwijl Lore zijn naam nog droeg. Want het was juist iets voor Frank om de wereld op een huwelijksschandaal te vergasten, zoolang het mogelijk was de zaak ge heim te houden. Als Lore eenmaal een kunstenares was, dan zou men wel be grijpen, dat deze vrouw niet langer TANDHEELKUNDIGE SPREEKUREN IEDEREN le en 3e DINSDAG DER MAAND Café N. KOK, Nieuwstr. H.-hoef. VAN 10.30 4 UUR. GEHEEL GEBIT VANAF f 35.-. naast Frank kon blijven leven. Er werd geklopt. Frank trad binnen. Zijn blik, scherp en onderzoekend nam hij haar op. „Ben je nog niet klaar Zij keek naar de zwart zijden japon, die zij aanhad en antwoordde „O. neem me niet kwalijk, ik ben zoo klaar." „Het eten staat reeds op tafel. En Lore, trek een feestelijke japion aan. De menschen moeten opgevroolijkt worden en deze zwarte japon werkt zoo ont moedigend. En vandaag wil iederen blij zijn." „Ja. Frank. Ik zal mij haasten. Veel tijd hebben wij niet voor het feest van onze bedienden als wij op tijd in Lo- ringen willen zijn." „Och, tijd genoeg. Willen wij maar eerst even samen eten Hij bood haar zijn arm. Even later zaten zij samen aan tof el. „Mijn eerste Kerstfeest in het huis van Frank en waarschijniyk ook het laatste," ging het door haar heen. Haar keel was als toegeknepen en hoewel Frank haar de lekkerste hapjes op het bord legde, was het haar bijna onmogelijk iets naar binnen te krijgen. Ook hij at weinig, maar deed, alsof het hem buitengewoon goed smaakte. Dit samenzijn was tenslotte voor bei den een kwelling en zij waren blij, toen het diner tenslotte afgeloopen was. Lo re begaf zich dadelijk naar haar kamer. Daar stond zij besluiteloos voor de groote garderobekast. Tenslotte haalde zij een oud-rose zijden japon te voor schijn. Frank had hem in Nice voor haar gekocht en zij had hem nog nooit gedragen. (Wordt vervolgd.)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Wieringer courant | 1941 | | pagina 1