32e JAARGANG
ZATERDAG 15 FEBRUARI 1941
No. 19
GEBROKEN TROTS
L. GO Y ARTS.
HIPPOLYTUSHOEF
WIERINGER COURANT
MIEUWS- EN ADVERTENTIEBLAD VOOR
WIERINGEN EN
OMSTREKEN
VERSCHIJNT ELKEN
1
BUREAU
ADVERTENTIëN;
DINSDAG, DONDERDAG EN ZATERDAG
UITGEVER:
Hippolytushoef Wieringen
Van 1 5 regels
f 0.50
ABONNEMENTSPRIJS
CORN. J. BOSKER WIERINGEN. J tr
?'l
Telefoon Intercomm. No. 19.
Iedere regel meer
f 0.10
per 3 maanden f 1.25.
DE NIEUWE COMMISSARIS
VAN NOORD-HOLLAND.
Een verklaring van mr. A. J. Backer.
In een provinciaal blad richt mr. A.
J. Backer commissaris der provincie
Noordholland zich tot de gemeente- en
waterschapsbesturen, burgerlijke en mi
litaire autoriteiten, colleges, ambtena
ren en ingezetenen dezer provincie met
de mededeeling, dat hij op 10 dezer zijn
ambt heeft aanvaard. Mr. Backer ver
volgt dan „Ik ben mij er van bewust,
dat in deze voor ons land en de provin
cie zoo moeilijke tijden, de richtige uit
oefening van het ambt alleen mogelijk
is. wanneer ik kan rekenen op den
steun, die door u zoo bereidwillig aan
mijn voorgangers werd verleend.
„Terwijl ik dus op uwen onmisbaren
steun een beroep doe, geef ik gaarne de
verzekering, dat ik steeds bereid zal zijn
mijne medewerking te verleenen, wan
neer die, ter bevordeing van de belan
gen van dit gewest, door u wordt inge
roepen."
Wij kunnen hieraan toevoegen, dat het
niet in het voornemen van den commis
saris ligt een installatie-plechtigheid te
doen houden. Te zijner tijd zal mr. Bac
ker in de vergadeing der Prov. Staten
worden geïnstalleerd.
BINNENLANDSCH NIEUWS.
ACHT SPAKENBURGERS
TERNAUWERNOOD GERED.
Bij visschen op het IJsselmeer.
Acht visschers uit Spakenburg, die
zich Dinsdagochtend per vrachtauto
naar Muiderberg hadden begeven, om
op het IJsselmeer in wakken op spie
ring en snoekbaars te gaan visschen,
zijn ternauwernood aan den verdrin
kingsdood ontsnapt.
Nadat zij des morgens half 9 aan het
Muiderbergsche strand waren gearri
veerd, werd de geheele vischuitrusting
op sleden gepakt en voorzien van een
klein roeibootje, dat deze Spakenburger
visschers steeds met zich voeren, om bij
dreigend gevaar zich te kunnen redden,
togen de 8 mannen het ijsvlak op, dat
nog steeds het IJsselmeer onbevaarbaar
maakt. Toen zij aldus hebben zij la
ter in Muiderberg verteld hun sleden
ettelijke kilometers uit de kust over het
ijs hadden voortgeduwd, bleek hun, dat
FEUILLETON.
het ijs gaandeweg steeds slechter werd.
Op een gegeven moment werd het
ijsvlak zóó onbetrouwbaar, dat hier en
daar het ijs onder de voeten van de vis
schers afbrokkelde. Daar het roeiboot
je veel te klein was, om de 8 mannen
te bevatten, begonnen zij luidkeels om
hulp te roepen, doch het IJsselmeer was
ter plaatse geheel verlaten, en zij wa
ren bovendien reeds te ver van de kust
verwijderd, om in Muiderberg nog ge
hoord te kunnen worden. Toen begrepen
de Spakenburgers, dat van verdere po
gingen om visch te vangen, moest wor
den afgezien en dat zij integendeel zoo
spoedig mogelijk moesten trachten, weer
het Muiderbergsche strand te bereiken.
Doch dit plan was gemakkelijker ge
opperd, dan ten uitvoer gebracht. Bij
elke poging toen, die de mannen deden,
om de sleden terug te duwen, brokkel
de het ijs steeds verder af, zoodat ze
gevaar liepen, de geheele uitrusting te
verspelen. Men was nu echter uitsluitend
nog maar op lijfsbehoud bedacht. De vier
oudsten van het gezelschap (twee der
Spakenburgers waren reeds ongeveer
60 jaar) namen toen in het miniatuur-
roeibootje plaats en de 4 jonger man
nen hebben daarop, met achterlating
van de netten, het bootje met de oude
ren door een vaargeul voortgeduwd.
Hierbij moesten degenen, die het bootje
voortbewogen, tot den nek toe door het
ijskoude water loopen. Elk oogenblik
vreesden zij, dat de een af andere uit
holling van den bodem hun parten kon
spelen, omdat dan het water zeker tot
boven de hoofden gereikt zou hebben.
Langer dan een half uur hebben de
mannen in een uiterst langzaam tempo
het bootje door een smalle geul, welke
in het ijsvlak ontstaan was, in de rich
ting Muiderberg weten voort te duwen,
totdat zij op een gedeelte van het IJs
selmeer kwamen, waar het ijs weer
méér houvast bood.
Geheel verkleumd en totaal uitgeput
arriveerden ze, toen het reeds donker
begon te worden, weer aan het Muider
bergsche strand, vanwaar zij des mor
gens zoo hoopvol het vischavontuur te
gemoet waren getreden. In de woning
van de familie Richard zijn de Spaken
burgers toen liefderijk opgenomen en
allen zijn geheel van droge kleeding
voorzien. Het duurde echter tot des
avonds 9 uur, alvorens zij weer zoover
op hun verhaal waren; gekomen, dat
zij de terugreis met den vrachtauto weer
konden aanvaarden. Tevoren zijn eeni-
gen hunner echter opnieuw het ijs op
gegaan, teneinde de vischnetten en het
overige vischgerei, dat men des middags
ROMAN VAN DE BEKENDE
AMERIKA ANSCHE SCHRIJFSTER
VIOLET CARR.
TIENDE HOOFDSTUK.
Den volgenden dag belde Frank op
en zei dat zij nog maar een paar dagen
buiten moest blijven, omdat de huis
houdster alles wel alleen af kon, en
Frank nog een paar gewichtige bezoe
ken moest afleggen. Ze zou zich daar
maar vervelen, terwijl zij buiten iederen
dag met den houtvester naar het bosch
kon gaan.
Lore, nog geheel onder den indruk
van de bezichtiging van het door hem
zoo edelmoedig gestichte tehuis voor
dakloozen, beefde. Zij had zich zoo zeer
op zijn komst verheugd, dat dit onver
wachte afzeggen haar diep trof. Haar
stem klonk dof toen zij vroeg „Wan
neer zal ik dan komen
„Ik kom den avond voor Kerstmis al
vroeg. Zoek jij vast met den houtvester
de boom uit, die voor de menschen
daar moet worden neergezet en als je
lust hebt help dan een beetje met het
aankleeden ervan. Tegen den middag
kom ik je dan halen. Tegen zes uur
vertrekken wij en zijn dan om acht
uur op Loringen. Eigenlijk wordt het
een vreeselijk gejaag vind je ook niet
Maar het zal voor ons beiden het beste
zijn als we dien avond onder de men
schen zijn. Met ons beiden zou om gek
te worden zijn.
„Volgend jaar zal het gelukkig anders
wezen". Nog een paar woorden heen en
weer dan zat Lore weer alleen in
haar gemakkelijke stoel. Nergens had
men haar noodig. Nergens Frank
bracht gewichtige bezoeken Zonder
haar Ze stond op en liep de kamer
op en neer. Rusteloos Wel een uur
lang. Daarna begaf zij zich langzaam
naar haar slaapkamer, en zat geruimen
tijd aan haar venster. Plotseling hief zij
het blonde hoofd op. De oude trots kwam
nog eenmaal terug. Lore stond op, liep
naar de telefoon en vroeg Loringen aan.
Even later kwam haar moeder aan
het toestel. Maar haar stem klonk moe
en gejaagd. „Wil je vandaag al hier
heen komen Om mij een beetje te
helpen Kind blijf liever, in je gezellige
woning. Hier ligt op het oogenblik alles
overhoop. Zoo'n dubbel huwelijk is wat,
dat kan ik je vertellen. Jouw komst zou
nog meer geroezemoes geven en het
heele programma is al vastgesteld. Wij
zien elkaar immers den vier en twintig
sten, Lore. Wees niet boos, maar ik heb
nu geen tijd meer, ik word geroepen.
Dag kind
„Dag mama
Daar stond Lore, de hoorn nog steeds
in de hand. Het was alsof zij de ver
moeide stem van "haar moeder nog
steeds hoorde. Zij moest zich overal
mee bemoeien, zoo was het altijd ge
weest, ook toen zy nog kind was. Latei-
hadden de kinaeren moeder wel hier en
daar mee geholpen, maar meestal wil
de zij het niet eens. En daar in haar
ouderlijke woning had men haar niet
noodig. „Waar leef ik toch eigenlijk
voor dacht Lore en leunde met haar
hoofd in de handen op tafel.
Na enkele oogenblikken dwaalde haar
noodgedwongen had moeten achterla
ten, in veilige haven te brengen.
EEN OPROEP VAN DE
GEESTELIJKHEID
TE HILVERSUM.
De geestelijken en predikanten
van de Roomsch-Katholieke en
oud-Katholieke parochies en van
de Protestantsche gemeenten te
Hilversum, hebben den volgenden
oproep tot de burgerij gericht
„De gebeurtenissen van de laat
ste week, hebben ons geestelijken
en predikanten van Hilversum,
met bezorgdheid vervuld, en zij
geven ons aanleiding den volgen
den oproep tot de burgerij te rich
ten.
Wij verstaan ten volle de moei
ten en den innerlijken strijd die
ons volk moet doormaken. Het is
echter van beslissende beteckenis,
dat de gevoelens,, die hierbij in
ons volk opkomen, onder de
tucht blijven van het Evangelie.
Wij achten het daarom- noodig,
dat de waardige houding, die de
meerderheid van de burgerij te
genover de bezettende Overheid
in de afgeloopen maanden heeft
aangenomen, heden en in de toe
komst door allen wordt aangeno
men.
Wij dringen er bij u met klem
op aan, dat gij niet overgaat tot
verkeerde daden, noch u op eeni-
gerlei wijze daartoe laat verlei
den of provoceeren. Laat ieder
bedenken, dat hij, door mee te
werken aan verstoring van de or
de of aan andere ongeregeldheden
juist het streven van de verkeer
de elementen, die erop uit zijn
moeilijkheden te veroorzaken, in
de hand werkt.
Wij weten, dat de overgroot©
meerderheid van de bevolking
zich correct wenscht te gedragen.
Wij vertrouwen, dat ieder zich
van zijn verantwoordelijkheid
voor het lot van allen bewust zal
zijn.
Toont te weten wat uw plicht is
als goede vaderlanders, door uw
zclfbeheersching onder alle om
standigheden te bewaren."
DRIELING GEBOREN TE
MAASTRICHT
Zondag is te Maastricht het ecli<
paar Kesselaar-Josten verblijd
met de geboorte' van een drieling,
namelijk twee jongens' en een
meisje.
blik door de kamer, en bleef op de vi
oolkist rusten. Zacht mompelde zij
„Ik heb iets. Frank heeft gelijk Ik
zal de wereld bewijzen, dat ik tot iets
in staat ben Zij haalde de viool uit
de kist, keek naar den naam die
een van de vorige eigenaren er in ge
krast had. Stemde het instrument en
plotseling speelde zij. Eerst zacht en
lieflijk, daarna werd het spel al dieper
en dieper. Het bruiste, zong, ruischte,
zuchtte onder haar witte, mooie han
den.
Lore vergat alles om zich heen. Speel
de zonder ophouden, weende al haar
harteleed op haar instrument uit. Bui
ten de kamer stonden de bedienden te
luisteren. Enkelen van hen weenden.
De anderen luisterden ademloos toe,
„Mijn God zei de oude Frans," ach,
mijn hemel
Eindelijk legde Lore de viool weer in
de kist. Haar spel had haar zelf zoo
aangegrepen, dat zij moeite had weer
tot de werkelijkheid terug te keeren.
Nu wilde zy weg. Dadelijk Zij wilde
honger lijden, bevriezen, armoede heb
ben, zooals de andere groote kunste
naars ook hadden gekend. Uit eigen
kracht wilde zij iets worden. Maar dat
ging niet, zij kon niet op stel en sprong
verdwijnen. Haar zusters trouwden im
mers. En daar moest zij bij zijn. Voor
de wereld Hoewel haar aanwezigheid
op het oogenblik op Loringen storend
zou werken, als zij zich bij het huwelijk
(liet zou laten zien, dan zouden de ha
ren haar dit nooit vergeven. Dus moest
zij blijven. Maar daarna, dan zou er
niets zijn wat haar zou kunnen tegen
houden.
Den avond voor Kerstmis kwam
Frank haar afhalen. In haar ouderlijk
NEKKRAMP TE ROOSENDAAL
In een gezin in de Leliestraat
te Roosendaal hebben zich twee
gevallen van nekkramp bij kinde
ren voorgedaan, heide met doode-
lijken afloop. Onmiddellijk zijn de
noodige voorzorgsmaatregelen
van gemeentewege getroffen om
uitbreiding te voorkomen.
SCHAKING VAN
TWEE MEISJES.
Als verdacht van het misdrijf
schaking is op verzoek van den
Commissaris van Politie te Gro
ningen, in Deventer aangehouden
een '22-jarige Groninger. De vorige
week hadden twee meisjes van 15
en 16 jaar uit Groningen het plan
opgevat er van door te gaan. Zij
werden hierin bijgestaan door de
zen man, die den meisjes geregeld
reisgeld gaf en haar voorstellen
deed om hen naar Parijs te bren
gen.
In Deventer trok het echter de
aandacht van de recherche, dat
de man met twee meisjes in een
hotel logeerde. De meisjes werden
toen onmiddellijk op transport
naar Groningen gesteld en aan de
ouders teruggegeven.
Aangezien verdachte reeds eer
der met de politie in aanraking is
geweest, werd een nader onder
zoek naai- zijn practijkcn ge-
wenscht geacht. Hij is ter be
schikking van den Offficier van
Justitie gesteld.
JEUGDIGE SCHEVENINGERS
OP HET MISDADIGERSPAD.
Plundertochten in serie-
verband. waarbij ter waar
de van 6 a 7 duizend gul
dens werd gestolen.
Een troepje jeugdige Schevenin-
gers, die al eerder de belangstel
ling van de politie hebben geno
ten, heeft zich aan een aantal
plunderingen schuldig gemaakt.
Een onbewoonde villa aan de
Joh. van Oldenbarneveldlaan (de
bewoners verblijven op een land
huis op de Veluwe) en een villa
aan den Gevers Deynootweg, even
eens niet in gebruik, vormden de
werkobjecten. De eerste villa
was, op eenige voorwerpen na, on-
gcmcubileerd.
De voorposten werden gevormd
door twee jonge visscherslieden,
18 en 17 jaar, die uit het huis van
de Van Oldcbarneveldlaan - na
door een keukenraam te zijn ge
klommen - weghaalden, wat er
l nog stond, o.m. een schrijfbureau
ter waarde van een paar honderd
gulden. In het pand aan den Ge
vers Deynootweg drong het duo
binnen via een balcon. Daar zijn
weggesleept een slaapkamer-ameu
blement, een drietal buffetten, va
ten, schilderijen, vloerbedekking
en al zoo meer.
De knapen kregen weldra con
currentie van kornuiten die hun
betrekkelijken welstand waarna
men. Spoedig wisten dezen, een
20-jarige visscher en drie losse
werklieden van 18, 17 en 18 jaar,
waar de buit te halen was.
(Jok zij gingen plundertochten
ondernemen, in de avonduren,
kort nadat de schemering was ge
weken. Deze strooptochten zijn al
in November begonnen en werden
tot in Februari voortgezet. Rustig
werd het gestolene op een bak
fiets geladen en vervoerd. Als er
sneeuw lag, gebruikten de vrijbui
ters een slede.
De groote pluk van het ontvreem
de werd gebracht naar een' 27-ja-
rigen opkooper aan de Stat en-
laan. De politie heeft een paar le
den van de benden aangehouden,
de overigen zijn weer op vrije voe
ten gesteld. In totaal hebben de
hoeren eenige honderden guldens
voor hun boevenstreken genoten,
terwijl de waarde alleen van het
aan den Gevers Deynootweg ont
vreemdde in de duizenden loopt,
zeker 6 a 7 duizend gulden.
liet meerendeel van het gestolen
goed kon door de politie in beslag
worden genomen.
GEPEPERDE PRIJS VOOR
DE PEPER.
De politie heeft, bij een slager
in de Fahrenheitsstraat te Den
Haag tien rauwe ossetongen in be
slag genomen. Hij had een aantal
tongen verkocht voor f 7,50 per
huis voelde zy zichzelf op bezoek. Zij
deed alles om de anderen ter wille te
zijn. In het geheele huis rook het naar
Kerstgebak en wildbraad. Lore liep
zwijgend door de voorname kamers,
steeds treuriger werd het binnen in
haar. Overal meende zij de voorname
persoonlijkheid van Frank Daalman te
bespeuren. Een plebejerZoo had zij
hem genoemd Misschien had zij dit
ook wel tegenover haar ouders gezegd
toentertijd, toen hij haar het hof
maakte. Hoe was het mogelijk geweest,
dat zij zich ook maar een oogenblik er
tegen had kunnen verzetten om zijn
vrouw te worden Een plebejer Er
bestond geen grooter vergissing, dan dit
woord op Frank Daalman van toepas
sing te brengen. Nu was alles té laat,
iedere bekentenis. Hij hield natuurlijk
van een ander, hij verlangde de echt
scheiding door te zetten en zy mocht
blij wezen, dat hij haar met haar viool
spel wilde helpen.
Wat zouden haar ouders van de schei
ding zeggen Zij hadden er in het ge
heel geen idee van en zouden het waar
schijnlijk ook pas vernemen, als zij haar
studie geheel bëeindigd had. Dat had
hy haar tenminste voorgesteld. Het
klopte dus niet met het feit, dat Frank
zoo gauw mogelijk vrij wilde zijn. Waar
om klopte dat niet Dit kon Lore niet
begrijpen. Maar ach. hij zou immers de
vrouw, die hij liefhad net zoo vaak kun
nen bezoeken als hij wilde, terwijl Lore
zijn naam nog droeg. Want het was
juist iets voor Frank om de wereld op
een huwelijksschandaal te vergasten,
zoolang het mogelijk was de zaak ge
heim te houden. Als Lore eenmaal een
kunstenares was, dan zou men wel be
grijpen, dat deze vrouw niet langer
TANDHEELKUNDIGE
SPREEKUREN
IEDEREN le en 3e DINSDAG DER
MAAND
Café N. KOK, Nieuwstr. H.-hoef.
VAN 10.30 4 UUR.
GEHEEL GEBIT VANAF f 35.-.
naast Frank kon blijven leven.
Er werd geklopt. Frank trad binnen.
Zijn blik, scherp en onderzoekend nam
hij haar op.
„Ben je nog niet klaar
Zij keek naar de zwart zijden japon,
die zij aanhad en antwoordde „O. neem
me niet kwalijk, ik ben zoo klaar."
„Het eten staat reeds op tafel. En
Lore, trek een feestelijke japion aan. De
menschen moeten opgevroolijkt worden
en deze zwarte japon werkt zoo ont
moedigend. En vandaag wil iederen blij
zijn."
„Ja. Frank. Ik zal mij haasten. Veel
tijd hebben wij niet voor het feest van
onze bedienden als wij op tijd in Lo-
ringen willen zijn."
„Och, tijd genoeg. Willen wij maar
eerst even samen eten
Hij bood haar zijn arm. Even later
zaten zij samen aan tof el. „Mijn eerste
Kerstfeest in het huis van Frank en
waarschijniyk ook het laatste," ging
het door haar heen. Haar keel was als
toegeknepen en hoewel Frank haar de
lekkerste hapjes op het bord legde, was
het haar bijna onmogelijk iets naar
binnen te krijgen. Ook hij at weinig,
maar deed, alsof het hem buitengewoon
goed smaakte.
Dit samenzijn was tenslotte voor bei
den een kwelling en zij waren blij, toen
het diner tenslotte afgeloopen was. Lo
re begaf zich dadelijk naar haar kamer.
Daar stond zij besluiteloos voor de
groote garderobekast. Tenslotte haalde
zij een oud-rose zijden japon te voor
schijn. Frank had hem in Nice voor
haar gekocht en zij had hem nog nooit
gedragen.
(Wordt vervolgd.)